ราชันพิชิตหล้า หนึ่งมรรคาสยบฟ้า นิยาย บท 593

ตอนที่ 593 แซ่หนิวผิดหวังจริงๆ!

เป็นเช่นนี้ได้อย่างไร? นางไม่ค่อยเข้าใจ หรือว่ามีคนแพร่งพรายข่าวออกไปล่วงหน้า?

เรื่องที่นางกังวลในตอนนี้คือในเมื่อหนิวโหย่วเต้ารู้เรื่องแล้ว เขายังจะอยู่ในคฤหาสน์อีกหรือ? จะเข้าไปซ่อนตัวในภูเขาแล้วหรือเปล่า?

แต่นางไม่อาจสั่งให้ถอนกำลังได้ หากหอบุปผาล่องของนางล่าถอยกลางคันโดยที่ไม่มีคำสั่งจากก่าเหมี่ยวสุ่ย ผลลัพธ์ที่จะตามมามิใช่สิ่งที่หอบุปผาล่องจะแบกรับไหว

นางทำได้เพียงกัดฟันมุ่งหน้าต่อไป โคจรพลังขยายเสียงให้ดังขึ้น “รีบบุกเข้าไป!”

ซูเจี๋ยเหรินที่ยืนอยู่บนยอดเขามองศัตรูที่บุกเข้ามาอย่างรวดเร็ว คำนวณระยะห่างสำหรับยิงศรเอาไว้แล้ว รอจนกำหนดระยะที่เหมาะสมได้แล้ว เขาจึงตวัดกระบี่ในมืออีกครั้ง ใช้การประเมินด้วยสายตาล่วงหน้าแล้วออกคำสั่งโจมตี

ความเร็วในการโจมตี เร็วไปก็ไม่ได้ ช้าไปก็ไม่ดี มีเพียงแม่ทัพที่ผ่านสมรภูมิรบมาอย่างโชกโชนถึงจะมีความชำนาญในการออกคำสั่งในรูปแบบนี้

พลธงที่ยืนอยู่ด้านข้างโบกธงสัญญาณในมือทันที

‘ตึงๆๆๆๆ…” กลองรบที่อยู่ด้านล่างถูกตีดังลั่นขึ้นมาทันที แนวป้องกันที่ตั้งรายล้อมคฤหาสน์กระท่อมฟางมีเสียงกลองรบแว่วดังขึ้นมาแทบจะในเวลาเดียวกัน

เมื่อได้ยินสัญญาณกลอง นายกองของหน่วยป้องกันแต่ละกลุ่มที่อยู่ด้านล่างต่างชักกระบี่ออกจากฝัก คมกระบี่ชี้ออกเบื้องหน้า ตะเบ็งเสียงตะโกนสั่ง “ยิง!”

ขบวนพลธนูยิงศรขึ้นสู่ท้องฟ้าอย่างพร้อมเพรียง สายธนูดีดตัวดังผึ่ง พร้อมกับมีเสียงธนูพุ่งแหวกอากาศดังฟ้าวๆ อย่างต่อเนื่อง เสียงยิงฝ่าอากาที่ดังขึ้นพร้อมกันฟังแล้วน่าตกใจนัก เงาดำแน่นขนัดพุ่งผ่าอากาศเข้ามา ภาพเหตุการณ์เช่นนี้เป็นภาพที่ผู้บำเพ็ญเพียรส่วนใหญ่ยังไม่เคยพบเห็นมาก่อน

ท่ามกลางเสียงดังตึงๆ พลทหารเหวี่ยงค้อนไม้ออกแรงทุบลงไปบนสปริงของหน้าไม้กล เสียงผึ่งๆ ดังขึ้นมา หน้าไม้กลแต่ละคันยิงหอกเหล็กกล้าห้าเล่มออกไปในคราวเดียว

หอกเหล็กกล้าที่พุ่งตัวออกจากหน้าไม้กลซึ่งตั้งเรียงแถวกันพุ่งแหวกอากาศออกไปไกล ทรงพลังดั่งจะสะเทือนเขาเขย่าสมุทรได้

เพื่อการป้องกันในครั้งนี้ หยวนกังได้นำคันศรและธนูทั้งหมดที่เก็บสะสมเอาไว้ที่นี่ออกมาใช้อย่างเต็มที่ ไม่ว่าจะเป็นนักธนูมืออาชีพหรือไม่ ขอเพียงยิงธนูเป็นก็ใช้ได้แล้ว

การตั้งกระบวนทัพยิงธนูที่ใหญ่โตขนาดนี้ไม่ได้เน้นเรื่องความแม่นยำในการโจมตี ขอเพียงยิงออกไปในทิศทางเดียวกันตามที่ได้รับคำสั่งก็ใช้ได้แล้ว

ไพร่พลหลายหมื่นนายแทบจะถูกหยวนกังเปลี่ยนให้กลายเป็นมือธนูไปหมดแล้ว เนื่องจากเขาทราบชัดเจนดีว่าทัพใหญ่ของราชสำนักไม่มีทางบุกเข้าสู่หนานโจวโดยไม่ถูกพบเห็นได้ ผู้ที่บุกเข้ามาโจมตีจะต้องเป็นผู้บำเพ็ญเพียรที่มีความสามารถในการลัดเลาะฝ่าป่าเขาเข้ามาอย่างไร้สุ้มเสียงอย่างแน่นอน หากต่อสู้กันในระยะประชิด กองทัพของฝั่งนี้ไม่มีทางต่อกรกับผู้บำเพ็ญเพียรจำนวนมากได้ มีเพียงการใช้ธนูโจมตีในระยะไกลเท่านั้นถึงจะเป็นฝ่ายครอบครองความได้เปรียบ

ลูกศรพุ่งตัวออกไปดังฟ้าวๆ เนืองแน่นปานสายพิรุณ โถมทับเข้ามาจากบนอากาศ

ความเร็วของลูกศรประกอบกับการเร่งความเร็วของทั้งขบวนทัพ ทรงพลังจนกลายเป็นการโจมตีต่อเนื่องไม่ขาดสาย เหล่าผู้บำเพ็ญเพียรที่เหินทะยานอยู่พลันโกลหลวุ่นวายขึ้นมา

บางคนฟาดฟันกระบี่สกัดต้าน บางคนซัดฝ่ามือออกไป บางคนโคจรพลังปราณคุ้มกายเพื่อต้านไว้ แต่เมื่อต้องโคจรพลังปราณป้องกันกลางอากาศก็ทำให้ไม่สามารถรวบรวมปราณเพื่อเหินทะยานได้อีก

ภายในกองทัพป้องกัน หลังจากพลธนูชุดแรกยิงศรออกไปหมดแล้วก็รีบย่อเข่าข้างหนึ่งลงกับพื้นอย่างรวดเร็ว ยกศรขึ้นสายอีกครั้ง

“ยิง!” นายกองตะโกนสั่ง

พลธนูที่อยู่ในแถวหลังรีบปล่อยศรออกไปในทันที หลังยิงเสร็จก็คุกเข่าข้างหนึ่งลงกับพื้นโดยเร็ว ยกศรขึ้นสายต่อ

“ยิง!” นายกองออกคำสั่งอีกครั้ง

พลธนูที่อยู่ในแถวสุดท้ายยิงห่าศรออกไปอีกครั้ง

ในเวลานี้เอง พลธนูที่อยู่ในแถวหน้าสุดของขบวนลุกขึ้นยืนน้าวสายหน้าไม้เตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว พลธนูที่อยู่ในแถวถัดมาก็ลุกขึ้นมาแล้วเช่นกัน

ห่าศรพุ่งตัวออกไปดั่งคลื่นพายุโหมกระหน่ำอีกครั้ง สามระลอกผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนกัน ลุกๆ นั่งๆ สลับกันยิงอย่างต่อเนื่อง รักษาจังหวะในการโจมตีไม่ให้ขาดช่วง ไม่ให้โอกาสฝ่ายศัตรูที่บุกเข้ามาได้พักหายใจ

ท่ามกลางห่าศรที่ถาโถมเข้ามาใส่ไม่ขาดสาย ผู้บำเพ็ญเพียรของหอบุปผาล่องที่บุกเข้ามาไม่อาจรวบรวมพลังปราณเหินทะยานได้อีกต่อไป เมื่อถูกห่าศรโถมเข้าใส่ก็ทำได้เพียงวิ่งหนีอุตลุดอยู่บนพื้น ซ้ำยังต้องคอยหลบหลีกโยกซ้ายโยกขวาไปด้วย

ปราณคุ้มกายไม่สามารถต้านทานห่าศรที่พุ่งเข้ามาอย่างต่อเนื่องได้ มีคนถูกยิงจนล้มลงกับพื้นเพิ่มไม่ขาดสาย

ผู้บำเพ็ญเพียรแสนองอาจกลับถูกคนธรรมดาที่เปรียบเสมือนมดปลวกยิงศรโจมตีจนตาย ไม่ทราบว่ามีคนมากน้อยเพียงใดที่มองจนตาแทบแตกแล้ว

สิ่งที่น่ากลัวยิ่งกว่าก็คือหอกเหล็กที่ตกลงมาจากบนท้องฟ้าเหล่านั้น แฝงพลังทะลุทะลวงไว้มหาศาลมากจริงๆ ปราณคุ้มกายของผู้บำเพ็ญเพียรระดับสร้างฐานอาจจะพอป้องกันแรงโจมตีได้ แต่กลับไม่สามารถป้องกันพลังทะลุทะลวงของหอกเหล็กได้เลย

“เจ้าสำนัก ฝืนบุกต่อไปแบบนี้ไม่ได้การแล้วขอรับ! หากบุกต่อไป หอบุปผาล่องของพวกเราจะต้องประสบความเสียหายอย่างหนักแน่ ถอยเถอะขอรับ!”

ท่ามกลางเสียงโจมตีดังวุ่นวาย ผู้อาวุโสคนหนึ่งของหอบุปผาล่องตะโกนขึ้นมา ในขณะที่ตะโกนอยู่ไม่ทันระวังตัวจึงถูกหอกเหล็กเล่มหนึ่งที่พุ่งมาจากด้านบนเสียบทะลุอก ตัวคนเซถอยหลังไป แต่ก็ยังไม่ล้มลง เพราะถูกหอกเหล็กที่เสียบทะลุอกค้ำเอาไว้

พรวด! หอกเหล็กอีกเล่มเสียบทะลุร่างของเขา ร่างเขาชักกระตุกพลางกระอักโลหิต จากนั้นก็ถูกห่าธนูที่พุ่งเข้ามาปักร่างจนกลายเป็นเม่นไปในทันที

บนพื้นเต็มไปด้วยลูกศรปักแน่นเรียงรายดั่งดงหนาม

เฉาอวี้เอ๋อร์ที่เห็นเหตุการณ์กับตาตนตะโกนเสียงเศร้า “ผู้อาวุโสเซี่ย!”

“เจ้าสำนักระวังขอรับ!” ศิษย์หลายคนของหอบุปผาล่องพุ่งเข้ามาคุ้มกัน ช่วยสกัดต้านห่าศรและหอกเหล็กให้แก่นาง มีศิษย์สองคนถูกยิงล้มลงกับพื้น ร้องโหยหวนออกมา

เฉาอวี้เอ๋อร์ที่มองจนสองตาแทบหลุดจากเบ้ายื่นมือไปดึงหอกเหล็กเล่มหนึ่งขึ้นมาจากพื้น เงื้อแขนแล้วขว้างย้อนกลับไป ตะโกนอย่างโกรธเกรี้ยว “ยอดฝีมือของสำนักจงทุ่มพลังทั้งหมดบุกเข้าไป ทำลายทัพธนูของอีกฝ่ายให้ได้!”