ราชันพิชิตหล้า หนึ่งมรรคาสยบฟ้า นิยาย บท 65

ตอนที่ 65 จากลา

เขารู้ว่าในตัวหยวนกังมีศรัทธาความเชื่อบางอย่างอยู่ เป็นตราประทับที่ได้มาจากการใช้ชีวิตร่วมทุกข์ร่วมสุขอยู่กับพวกพ้องเมื่อในอดีต เป็นประสบการณ์ชีวิตที่หยวนกังรู้สึกภาคภูมิใจ แม้ว่าบางครั้งศรัทธาความเชื่อนี้จะทำให้หยวนกังดูเหมือนเป็นคนเถรตรงยึดติด แต่เขาคิดว่านั่นไม่ใช่เรื่องเลวร้ายเลย กลับมองเป็นสิ่งล้ำค่าเสียด้วยซ้ำ เป็นสิ่งมีค่าที่สุดในตัวของหยวนกัง เขายินดีช่วยหยวนกังปกป้องศรัทธาความเชื่อนี้เอาไว้ ไม่อยากให้ได้รับอิทธิพลจากการติดตามเขาจนค่อยๆ เปลี่ยนแปลงไป

หากกระทำเรื่องที่รู้สึกผิดมากเข้า วันหน้าจะค่อยๆ เปลี่ยนเป็นคนเฉยชา เขาไม่อยากให้หยวนกังต้องกลายเป็นคนแบบเดียวกับเขา ดังนั้นจึงต้องปกป้องไว้

ว่ากันตามตรง เขาไม่เคยคิดจะรับใช้สองพี่น้องตระกูลซางเลย สองพี่น้องตระกูลซางไม่มีทางซื้อใจเขาได้ง่ายๆ

ซางซูชิงอึกอักลังเล นางอยากพูดยิ่งนักว่าทำแบบนี้ไม่ถูกต้อง แต่นางก็เป็นคนที่มีประสาทสัมผัสและความรู้สึกเฉียบไวอย่างยิ่ง ตระหนักได้ว่าคำพูดของหนิวโหย่วเต้าแฝงความนัยไว้

นางลังเลใจ แต่หนิวโหย่วเต้ากลับมีท่าทีกดดันเล็กน้อย ถามกดดันอีกครั้ง “ท่านหญิงคิดว่ากระหม่อมทำผิดไหมพ่ะย่ะค่ะ?”

เมื่อเผชิญหน้ากับคำถามของเขา สุดท้ายซางซูชิงก็ยอมรอมชอม “เต้าเหยี่ยไม่ได้ทำผิดเลย ทำเพราะหวังดีต่อพวกเราพี่น้อง”

หนิวโหย่วเต้าหมดคำพูดเล็กน้อย เขาคาดหวังให้ซางซูชิงหนักแน่นกว่านี้อีกสักนิด จากนั้นต่างฝ่ายต่างไม่ติดค้างอะไรกันอีก ตัดขาดกันไป เขาจะได้พาหยวนกังสะบัดก้นจากไปทันที

เขามีลางสังหรณ์บางอย่าง สังหรณ์ใจว่าพวกเขาสองพี่น้องติดกับสตรีนางนี้เข้าแล้ว ตอนอยู่ที่วัดหนานซานพวกเขาสองพี่น้องก็ถูกสตรีนางนี้รั้งตัวไว้ ความรู้สึกนั้นราวกับพวกเขาสองพี่น้องเป็นเหล็กกล้า ทว่าพออยู่ในมือสตรีนางนี้กลับอ่อนยวบยาบ ใช้ไม้แข็งก็ไม่ได้ ใช้ไม้อ่อนก็ไม่รอด

ผู้หญิงนี่ยุ่งยากกว่าผู้ชายจริงๆ หนิวโหย่วเต้าบ่นอุบอิบในใจ จากนั้นผายมือพลางกล่าวว่า “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ยังจำเป็นต้องถามต่ออีกหรือพ่ะย่ะค่ะ?”

ซางซูชิงลอบถอนใจ ปรับน้ำเสียงให้โอนอ่อนลง “เฟิ่งรั่วหนานรู้แล้วว่าตนถูกคนวางยา แล้วจากนี้พี่ชายข้าจะอยู่ร่วมกับนางได้อย่างไร?”

หนิวโหย่วเต้าได้ฟังก็ยิ้มออกมา หยิบดอกไม้ออกจากบนหู จ่อดมตรงจมูก “ท่านหญิงกังวลมากไปแล้ว ขอเพียงไม่กระทบต่อแผนการหลักก็พอ ส่วนจะอยู่ร่วมกับภรรยาอย่างไรนั้นก็เป็นเรื่องส่วนตัวของท่านอ๋อง หากเป็นโชคท่านอ๋องย่อมได้เสพสุข หากเป็นเคราะห์ท่านอ๋องย่อมต้องแบกรับ ดูเหมือนพวกเราไม่จำเป็นต้องใส่ใจเรื่องนี้มากกระมัง? บนโลกนี้ไหนเลยจะมีเรื่องที่สมหวังดั่งใจไปทุกอย่าง ชีวิตคนเรามักมีอุปสรรคติดขัดอยู่ร่ำไป ท่านหญิงว่าใช่หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?” เขาไม่เห็นว่าการที่ซางเฉาจงถูกภรรยาทุบตีจะเป็นเรื่องเลวร้ายอะไร ถึงอย่างไรเขาไม่ได้ถูกทุบตีด้วยอยู่แล้ว

“…” ซางซูชิงพูดไม่ออก เจ้าเป็นคนก่อเรื่อง แต่เจ้ากลับลอยชายไม่แยแส นี่มันจะไร้ยางอายเกินไปแล้ว นางพบว่าคนผู้นี้สนใจเพียงลงแรงทำงานทว่าไม่รับผิดชอบจริงๆ เรียกได้ว่าเรียนผูกไม่เรียนแก้ขนานแท้! นางเอ่ยอย่างหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก “เต้าเหยี่ย หากเรื่องนี้แพร่ออกไป พี่ชายข้าจะมีหน้าไปพบคนอื่นได้อย่างไร?”

หนิวโหย่วเต้าย้อนถาม “ทางฝั่งเราจะป่าวประกาศเรื่องนี้ออกไปหรือไม่?”

ซางซูชิงส่ายหน้า “ไม่มีทางอยู่แล้ว!”

หนิวโหย่วเต้าผายสองมือออกอีกครั้ง “หลังจากตระกูลเฟิ่งทราบเรื่องนี้เข้าจะกล้าป่าวประกาศออกไปหรือ? เฟิ่งรั่วหนานเป็นคนหัวแข็งดื้อรั้น ท่านหญิงวางใจเถอะพ่ะย่ะค่ะ อย่างมากนางก็คงหาทางแก้แค้นเอาคืนเรื่องนี้ ไม่มีทางป่าวประกาศออกไป รับรองได้ว่าไม่มีทางแพร่งพรายออกไปแม้แต่คำเดียว พวกเราไม่พูด ตระกูลเฟิ่งไม่พูด เฟิ่งรั่วหนานเองก็ไม่มีทางโวยวายต่อภายนอกให้ตัวเองเสียหน้าเช่นกัน มีอันใดให้กังวลเล่า ว่ากันในกรณีที่เลวร้ายที่สุด ต่อให้ข่าวแพร่ออกไป คนเขาก็มองเป็นเรื่องขำขันในม่านมุ้งของสามีภรรยา จะทะเลาะกันอย่างไรก็ได้ทั้งนั้น ไม่ใช่ธุระของคนอื่น ต่อให้ท่านอ๋องวางยาเพื่อเคี่ยวกรำนางอีกหลายๆ ครั้งแล้วอย่างไรเล่า เทพสวรรค์ก็เข้ามายุ่งไม่ได้ แล้วท่านหญิงจะเดือดเนื้อร้อนใจกลัวขายหน้าแทนท่านอ๋องไปไยพ่ะย่ะค่ะ?”

ซางซูชิงถอนหายใจเบาๆ คราหนึ่ง พบว่าตนเองคิดมากไปเอง ที่แท้เรื่องที่ตนคิดว่าเป็นเรื่องเลวร้ายกลับมิใช่เรื่องใหญ่ในสายตาเขาเลย ไม่จำเป็นต้องวิ่งมาคุยเรื่องนี้เลยด้วยซ้ำ แต่ถึงจะพูดไปแล้วก็เปล่าประโยชน์เช่นกัน คนเขาทำไปแล้วก็แล้วกันไป ปล่อยผ่านไปเสีย

ซางซูชิงไม่พูดเรื่องนี้อีก เหลือบตามองถั่วเหลืองครึ่งกระสอบนั้น กล่าวเปลี่ยนประเด็นว่า “เต้าเหยี่ย พวกท่านจะนำถั่วเหลืองนี้ไปทำอันใดหรือ?”

“ฮ่าๆ หยวนกังจอมตะกละ เขาอยากให้กระหม่อมทำอาหารให้เขาพ่ะย่ะค่ะ” หนิวโหย่วเต้าชี้หยวนกัง จากนั้นก็ชี้ไปที่ถั่วเหลือง “วันหลังหากลองทำอาหารชนิดใหม่แล้ว จะเชิญท่านหญิงมาร่วมลิ้มลองด้วยกันนะพ่ะย่ะค่ะ”

ถั่วเหลืองทำอะไรได้บ้างนะ? นึ่ง? ตุ๋น? ผัดกับเนื้อ? หรือว่าอบกินต่างของว่าง? ซางซูซิงลองใคร่ครวญถึงอาหารชนิดใหม่ที่เขาว่ามา จากนั้นพยักหน้าพลางกล่าว “ได้! นับเป็นลาภปากข้าแล้ว วันหลังจะมาชมทักษะงานครัวของเต้าเหยี่ยดูเสียหน่อย”

“รับประกันได้ว่าท่านหญิงต้องพอใจแน่!” หนิวโหย่วเต้าตอบรับอย่างอารมณ์ดี จากนั้นก็หันไปคุยกับหยวนกัง “วันหน้าถ้าอยากกินของอร่อยก็ต้องตาไวหน่อย คอยสังเกตรวบรวมเครื่องปรุงมาด้วย”

อยู่ที่นี่มาก็หลายปีแล้ว เขาพบว่าเครื่องปรุงของที่นี่มีอยู่แค่ไม่กี่ชนิดเท่านั้น นี่ย่อมต้องเป็นเหตุให้วิธีการปรุงอาหารของโลกนี้ซ้ำซากจำเจ

หยวนกังพยักหน้ารับ

พอพูดถึงเรื่องกิน ย่อมขาดมื้อเช้าไปไม่ได้ พวกซางเฉาจงสองพี่น้อง หลานรั่วถิง หนิวโหย่วเต้าและหยวนกัง ส่วนใหญ่คนทั้งห้ามักกินอาหารพร้อมกัน

ทันทีที่พวกเขาหย่อนก้นนั่ง หนิวโหย่วเต้าก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยเย้าแหย่ซางเฉาจงที่นั่งในตำแหน่งหัวโต๊ะ “ท่านอ๋อง เหตุใดใบหน้าของพระองค์จึงฟกช้ำดำเขียวเป็นดวงๆ ล่ะพ่ะย่ะค่ะ?”

เดิมทีซางเฉาจงต้องไปคารวะตระกูลเฟิ่งพร้อมกับเฟิ่งรั่วหนาน แต่เขาถูกทุบตีจนมีสภาพเช่นนี้ ไม่มีหน้าออกไปพบปะผู้คนได้ ดังนั้นจึงหาข้ออ้าง บอกว่ารู้สึกไม่สบายเล็กน้อย ทางตระกูลเฟิ่งก็เข้าอกเข้าใจยิ่ง ส่งคนมาแจ้งว่าให้เขาพักผ่อนให้เต็มที่

ซางเฉาจงกลอกตาคราหนึ่ง เอ่ยโต้กลับไป “ไยเต้าเหยี่ยต้องแสร้งถามทั้งที่รู้อยู่แล้วด้วย”

หนิวโหย่วเต้าแย้มยิ้ม “เหตุใดถึงรู้สึกว่าคนขาดไปคนหนึ่งเล่า พระชายาไม่มาร่วมโต๊ะด้วยหรือพ่ะย่ะค่ะ?”

นอกจากหยวนกังที่มีสีหน้าเรียบเฉยและซางเฉาจงที่แสดงสีหน้าบึ้งตึงแล้ว คนที่เหลือต่างอดขำไม่ได้

ขณะที่กำลังจะกินข้าวกัน มีองครักษ์นายหนึ่งเข้ามาหา เชิญหลานรั่วถิงออกไปครู่หนึ่ง หลังจากหลานรั่วถิงกลับมาก็เอ่ยกับหนิวโหย่วเต้าว่า “เต้าเหยี่ย หยวนฟางผู้นั้นมาขอยืมเสื้อผ้าจากองค์รักษ์”

“เสื้อผ้าหรือ?” หนิวโหย่วเต้าที่กัดแป้งย่างในมืออยู่เงยหน้าขึ้นมา เอ่ยถามว่า “ยืมเสื้อผ้าอันใด?”