ราชันพิชิตหล้า หนึ่งมรรคาสยบฟ้า นิยาย บท 72

ตอนที่ 72 อาจารย์อา

เมื่อเห็นสัตว์ร้ายตัวนี้ คนที่รู้จักมันต่างนึกถึงใครคนหนึ่งขึ้นมา อดีตเทพีรุ่นก่อนของนิกายมาร สัตว์พาหนะของมารสาวตัวนั้นคือโห่วขนทองที่หาได้ยากยิ่งตัวหนึ่ง ต่อมามารสาวผู้นั้นได้เข้าไปพัวพันกับศิษย์คนหนึ่งของสำนักสวรรค์พิสุทธิ์ ผูกสมัครรักใคร่กัน จนสิ้นชีพลงด้วยเหตุนี้ ส่วนศิษย์สำนักสวรรค์พิสุทธิ์ผู้นั้นก็ถูกขับไล่ออกจากสำนักเพราะมารสาวผู้นั้น

ต่อมา โห่วขนทองหายากตัวนั้นก็ไปติดตามอยู่ข้างกายศิษย์ที่ถูกขับออกจากสำนักสวรรค์พิสุทธิ์ผู้นั้น

เมื่อเชื่อมโยงเข้ากับเรื่องราวในอดีตแล้ว ยามนี้โห่วขนทองหายากปรากฏตัวขึ้นที่สำนักสวรรค์พิสุทธิ์ นี่มิใช่เรื่องบังเอิญอย่างแน่นอน ทุกคนที่รู้เรื่องต่างทราบกันดีว่าคนที่อยู่ที่ยอดเขาภูตมารผู้นั้นมาแล้ว!

สีหน้าคนของสำนักเซียนสถิตที่ก่อนหน้านี้ยังวางท่าดุดันพลันแปรเปลี่ยนเป็นดูแย่ขึ้นมา คล้ายจะคาดคิดไม่ถึงกันทั้งสิ้น

เมื่อเห็นโห่วขนทองที่ส่องประกายอร่ามตัวนั้นยืนโดดเด่นผึ่งผายอยู่บนยอดเขาทอดมองลงมาด้านล่าง สีหน้าของถังซู่ซู่ก็ดูแย่ขึ้นมาเล็กน้อยเช่นกัน เพราะนางชิงชังผู้เป็นนายของโห่วขนทองยิ่งนัก!

โห่วขนทองปรากฏตัวขึ้นในเวลานี้ โผล่มาตอนที่สำนักสวรรค์พิสุทธิ์กำลังเผชิญกับอันตรายที่เลวร้ายที่สุด สีหน้าของหลัวหยวนกงซับซ้อนยิ่ง ความรู้สึกเองก็ซับซ้อนเช่นกัน

“อาจารย์อา!” ถังอี๋พึมพำกับตัวเอง นางรู้สึกประหลาดใจจริงๆ ดวงตาฉายแววปรีดายิ่ง คนผู้นั้นคือคนที่นางเคารพเลื่อมใสมาตั้งแต่เล็ก ไม่ทำให้นางผิดหวังเลย

ดวงตาซูพั่วฉายแววยินดีเล็กน้อย เขาไม่มั่นใจเลยว่าคนผู้นั้นจะมาหรือไม่ เพียงแค่ส่งถูฮั่นไปลองดูเท่านั้น ไม่คิดเลยว่าคนผู้นั้นจะมาจริงๆ

ชัดเจนยิ่งนัก คนผู้นั้นน่าจะมาถึงนานแล้ว คอยเฝ้าอยู่ในละแวกใกล้เคียงสำนักสวรรค์พิสุทธิ์มาโดยตลอด มิเช่นนั้นคงไม่บังเอิญขนาดนี้ ปรากฏตัวขึ้นในตอนที่สำนักสวรรค์พิสุทธิ์กำลังเผชิญภัยใหญ่หลวงพอดี น่าจะเป็นเพราะเห็นธนูแจ้งเหตุและได้ยินเสียงระฆังเตือนภัยถึงได้ปรากฏตัวขึ้น

พอได้ยินว่าสำนักสวรรค์พิสุทธิ์มีภัย ก็มาเฝ้าอยู่ในละแวกสำนักสวรรค์พิสุทธิ์ตลอด อาศัยเพียงน้ำใจในส่วนนี้ก็ทำให้ซูพั่วโล่งใจยิ่งนัก แต่ก็รู้สึกทอดถอนใจเป็นอย่างมากเช่นกัน ศิษย์พี่ ดวงวิญญาณของท่านที่อยู่บนสวรรค์สามารถวางใจได้แล้ว ยังคงเป็นศิษย์พี่ที่สายตาเฉียบแหลม ศิษย์ทั้งสามที่รับเข้ามาต่างยอดเยี่ยมทั้งสิ้น!

คนบางส่วนทราบเพียงว่าโห่วขนทองตัวนี้คือสัตว์ประหลาดที่อยู่ในบันทึกสัตว์ประหลาด เป็นสัตว์สายพันธุ์โบราณ ปัจจุบันนี้พบเห็นได้ยากยิ่ง ไม่รู้ว่าเหตุใดถึงมาปรากฏตัวขึ้นที่นี่ ไม่ทราบเรื่องราวที่แฝงอยู่ภายใน

อูเซ่าฮวนมีสีหน้าตึงเครียดไม่น่ามอง หันมองไปรอบๆ ไม่เห็นผู้เป็นนายของโห่วขนทอง แต่หลังจากส่งสายตาสื่อสารกับศิษย์น้องที่ขนาบอยู่สองฝั่งซ้ายขวาแล้ว พวกเขาต่างก็รู้ดีว่าไม่ควรผลีผลามลงมือ คนที่อยู่บนยอดเขาภูตมารผู้นั้นคือคนบ้าที่ขึ้นชื่อลือชา บุกตะลุยกวาดล้างสำนักสิบกว่าแห่งด้วยตัวคนเดียว ยิ่งไปกว่านั้นล้วนมิใช่สำนักเล็กๆ ด้วย ยอดฝีมือลำดับที่เก้าบนทำเนียบโอสถมิใช่คนที่สำนักเซียนสถิตจะไปหาเรื่องได้

ทางฝั่งนี้ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าศิษย์ที่ถูกขับไล่ออกจากสำนักสวรรค์พิสุทธิ์ไปแล้วผู้นั้นจะออกหน้าช่วยเหลือสำนักสวรรค์พิสุทธิ์ ทันทีที่โห่วขนทองปรากฏตัวขึ้น อูเซ่าฮวนก็ไม่กล้าก่อเรื่องอีก มิเช่นนั้นจะเป็นการชักนำหายนะมาสู่สำนักเซียนสถิตได้ และตอนนี้ก็ไม่มีความมั่นใจที่จะหาเรื่องแล้ว

อูเซ่าฮวนรวมดาบวงเดือนในมือทั้งสองข้างเข้าด้วยกัน เอ่ยเสียงขรึมว่า “ไป!”

ศิษย์สำนักเซียนสถิตบางส่วนแปลกใจ เกิดอะไรขึ้น? มาอย่างโอหังวางท่า พูดจาเหี้ยมหาญ แต่ยังไม่ทันทำอะไร ก็จะกลับไปเช่นนี้เลยหรือ?

แต่ผู้อาวุโสคนอื่นๆ ล้วนโบกมือส่งสัญญาณ สื่อให้ล่าถอยทันที แต่ละคนยังมีสีหน้าตึงเครียดอย่างเห็นได้ชัด

คนของสำนักเซียนสถิตเพิ่งหันหลังกลับ สายตาของถังอี๋ที่กวาดตามองขุนเขารอบข้างพลันจ้องมองพวกเขา ตวาดกร้าวออกมาว่า “หยุดเดี๋ยวนี้!”

เมื่อคนผู้นั้นมา นางก็มีความมั่นใจแล้ว!

คนของสำนักเซียนสถิตต่างหยุดฝีเท้า พวกอูเซ่าฮวนหันกลับมา อูเซ่าฮวนเอ่ยเสียงเคร่งขรึม “สำนักเซียนสถิตของพวกเรามีตาหามีแววไม่ ล่วงเกินสำนักท่านเข้า ขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วย หวังว่าท่านจะให้อภัย!”

ถังอี๋เอ่ยเสียงกร้าว “บุกมาถึงสำนักสวรรค์พิสุทธิ์ของข้า สังหารศิษย์พิทักษ์หุบเขาของข้า คิดจะจบเรื่องได้ด้วยคำขอโทษเพียงประโยคเดียวหรือ?”

“…..” อูเซ่าฮวนอึกอักลังเล แต่สุดท้ายก็ชักดาบวงเดือนเล่มหนึ่งออกมาจากด้านหลังอย่างเด็ดเดี่ยว ยื่นแขนข้างหนึ่งออกมา มืออีกข้างหนึ่งตวัดดาบวงเดือน เกิดเสียงดังฉับ คมดาบฟันลงไป โลหิตสาดกระจาย แขนขาดหลุดออกมาจากหัวไหล่ ร่วงดิ่งลงบนพื้น

“ศิษย์พี่!” เหล่าผู้อาวุโสของสำนักเซียนสถิตต่างตกตะลึง ก้าวเข้าไปประคองเขา ลงมือสกัดจุดให้เขา ห้ามเลือดที่ไหลทะลักออกมา

ศิษย์สำนักเซียนสถิตที่ไม่ทราบว่าเกิดอะไรขึ้นล้วนตกตะลึง ศิษย์สำนักเซียนสถิตใช้วิชาดาบคู่ หากเสียแขนไปข้างหนึ่ง เท่ากับพลังจะลดลงครึ่งหนึ่ง ต้องเป็นสถานการณ์แบบไหนกันถึงทำให้ผู้อาวุโสระดับโอสถทองยอมตัดแขนตนได้?

อูเซ่าฮวนที่สีหน้าค่อนข้างซีดขาวสะบัดตัวให้หลุดพ้นจากศิษย์น้องที่ประกบอยู่สองฝั่งซ้ายขวา ค้อมคำนับเหล่าศิษย์สำนักสวรรค์พิสุทธิ์ “ขออภัยด้วย!”

พูดจบก็หันหลังจากไป ศิษย์ของสำนักเซียนสถิตที่มีสีหน้าสับสนไม่แน่ใจรีบตามหลังเขาออกไปอย่างว่องไว ล่าถอยไปอย่างรวดเร็ว

ศิษย์ของสำนักเซียนสถิตหลายคนพอจะตระหนักได้ถึงอะไรบางอย่าง ล้วนมองไปทางโห่วขนทองงามสง่าทรงพลังที่แยกเขี้ยวแหลมคมอยู่บนยอดเขา จุดเปลี่ยนของเรื่องราวเกิดขึ้นหลังจากโห่วขนทองตัวนี้ปรากฏขึ้นมา บางคนคิดไว้แล้วว่าหลังกลับไปจะต้องสืบให้รู้ให้ได้ว่านี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

เหล่าศิษย์สำนักสวรรค์พิสุทธิ์ยืนมองศิษย์ของสำนักเซียนสถิตที่ล่าถอยไปอย่างตื่นตระหนก จากนั้นก็มองท่อนแขนที่อูเซ่าฮวนทิ้งไว้เพื่อขอขมา บางคนตื่นตะลึงและสับสน ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ บางคนมีสีหน้าซับซ้อน

เมื่อเห็นศิษย์สำนักเซียนสถิตจากไปไกลแล้ว โห่วขนทองบนยอดเขาแหงนหน้าคำรามดัง “โฮก!” อีกครั้ง เสียงก้องสะท้อนไปทั่วป่าเขา จากนั้นโห่วขนทองตัวนั้นก็ค่อยๆ หันหลังกลับ ท่วงท่าองอาจ สะบัดหางหายลับไปจากยอดเขา

ถังอี๋พุ่งทะยานออกไปในทันใด กระโจนโผออกไปไกลร้อยจั้ง เหินตรงไปยังยอดเขาที่โห่วขนทองหายลับไป