ราชินีหงสาร้อยเล่ห์ นิยาย บท 3

เผชิญกับความโกรธโมโหของหยุนหรั่นเฟิง ยายเฒ่าอึ้งพูดอะไรไม่ออก เพียงยื่นมือไปหาหยุนหรั่นเฟิงอย่างสั่นเทา

หยุนหรั่นเฟิงหัวเราะเย้ย พร้อมพูดขึ้นว่า “ยายเฒ่า สมองเจ้าไม่ได้มีปัญหาใช่ไหม? สาวใช้ที่ติดตามข้ามาถูกเจ้าตบตีจนกลายเป็นแบบนี้ ข้าไม่เอาชีวิตเจ้าถือว่าข้าใจดีแล้ว เจ้ายังอยากได้ยาถอนพิษ? ยาถอนพิษที่ยิ่งถอนยิ่งคันจะเอาไหม?”

ยายเฒ่าอึ้ง จากนั้นก็ถลึงตาใส่นางอย่างโกรธโมโห พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้า.....”

วินาทีต่อมาหยุนหรั่นเฟิงยกเท้าขึ้นมาอย่างรวดเร็ว เตะไปที่ท้องของนางอย่างแรง พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าอะไรเจ้า? ยังไม่รีบไสหัวไป รอข้าป้อนยาพิษทะลวงไส้ของเจ้าหรือ?”

ยายเฒ่าถูกเตะจนกลิ้งอยู่บนพื้น ร้องเจ็บปวดอยู่อย่างโหยหวน สายตาที่จับจ้องดูหยุนหรั่นเฟิงแทบจะกลายเป็นยาพิษ แต่สุดท้ายแล้วก็ยังคงหวาดกลัวว่า หยุนหรั่นเฟิงป้อนยาพิษทะลวงไส้ให้นางกินจริงๆ จึงคลานลุกขึ้นมาแล้วก็รีบจากไป

หลินหลังมองดูหยุนหรั่นเฟิง สายตามนกลมเขียนเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก พร้อมพูดขึ้นว่า “คุณ คุณหนู.....” คุณหนูของนางถึงจะค่อนข้างเอาแต่ใจ แต่ก็ไม่ได้โหดเหี้ยมขนาดนั้น.....

หยุนหรั่นเฟิงไม่ทันสังเกต

นางมองดูใบหน้าบวมแดงของหลินหลัง คิดในใจว่านางเพิ่งอายุสิบสองสิบสามเอง ยายเฒ่าชั่วยังลงมือได้ลงคอ

หยุนหรั่นเฟิงชี้ไปที่เตียงยุ่งเหยิงพร้อมพูดทักทายว่า “มานั่งตรงนี้ ข้าทายาบนหน้าให้เจ้าก่อน”

หลินหลังหดม่านตาลง ราวกับถูกภาพบนเตียงทำให้เจ็บปวด พร้อมพูดขึ้นว่า “คุณหนู? องค์ชายแปด เขาทำกับท่าน....”

“นั่นไม่สำคัญ” หยุนหรั่นเฟิงโบกมือ เคลื่อนไหวความคิด ขวดยาทาขวดเล็กขวดหนึ่งเพิ่มมาในมือ ก่อนข้ามภพมา ด้วยเพราะสถานะพิเศษของนาง จึงแทบกินนอนอยู่ในห้องทดลอง ดังนั้นภายในห้องทดลองจึงมีกล่องยากับยาสำรอง

หันกลับมาเห็นหลินหลังไม่ขยับ จึงพูดเร่งขึ้นว่า “เร็วหน่อย ใบหน้าของเจ้าต้องรีบทานยา”

หลินหลังอึ้ง คุณหนูถูกกระทำขนาดนี้แล้ว ยังเป็นห่วงอาการบาดเจ็บของนาง?

น้ำตาคลอเบ้าขึ้นมาทันที

หลินหลังอดกลั้นความตื่นเต้นไว้ ยกขาขึ้นไปบนเตียงอย่างเชื่อฟัง แล้วปล่อยหยุนหรั่นเฟิงช่วยทายาให้นาง ยาอ่อนโยนถูกทาบนใบหน้าของนาง ความรู้สึกเย็นแผ่ซ่านไปทั่ว เดิมใบหน้าที่ร้อนผ่าว รู้สึกเย็นขึ้นมาทันที ไม่รู้สึกเจ็บแล้ว

“ยานี้อัศจรรย์มากเลย?”

หลินหลังมองดูคุณหนูของตน แล้วก็อดไม่ได้ที่จะสงสัย ยานี้ได้มาจากไหน?

หรือว่า ได้มาจากองค์ชายแปด?

หยุนหรั่นเฟิงไม่ได้สังเกตดูท่าทีของหลินหลัง นางกำลังครุ่นคิดอยู่ว่าจะกู้สถานการณ์กลับคืนมายังไง เซียวจิ่นหมิง ยายเฒ่าปลิ้นปล้อน.....คนที่เคยรังแกนางพวกนี้ ไม่ว่าคนไหน นางก็จะไม่ยกเว้น

จัดการบาดแผลบนใบหน้าหลินหลังเสร็จแล้ว หยุนหรั่นเฟิงตบบ่าของนาง พร้อมพูดขึ้นว่า “เอาล่ะ เจ้ากลับห้องไปพักผ่อนเถอะ”

หลินหลังกระโดดลุกขึ้นมาทันที พร้อมพูดขึ้นว่า “ได้อย่างไร? บ่าวไม่ไป บ่าวจะอยู่ที่นี่ ปกป้องคุณหนู”

หยุนหรั่นเฟิงฟังแล้วก็ขำ คิดว่าตนเองยังมีเรื่องต้องจัดการ จึงผลักนางออกไปจากประตูห้อง ให้นางกลับไปพักผ่อน ในใจกลับจดจำความตั้งใจปกป้องนี้ไว้ในใจ

มือลูบกำไลหยด หยุนหรั่นเฟิงกลับมายังห้องทดลองอีกครั้ง นี่เป็นห้องทดลองที่นางสร้างขึ้นมาเอง นอกจากมีอุปกรณ์เครื่องมือวิจัยทางวิทยาศาสตร์ครบชุดแล้ว นางยังจัดห้องรับรองให้ตัวเองซึ่งเปรียบได้กับห้องชุดของโรงแรมระดับห้าดาว

คิดได้แบบนี้ หยุนหรั่นเฟิงก็อดไม่ได้ที่จะรีบวิ่งไปยังห้องพักผ่อน ร่างกายที่ถูกทรมานอย่างมากเมื่อคืน สามารถอดทนได้ถึงตอนนี้ถือว่าเป็นขีดสุดของนางแล้ว

นางเข้าไปในห้องน้ำอย่างไม่แม้แต่จะคิด ในขณะที่มือขวาจับฝักบัว มือหยุดชะงัก ที่นี่ไม่มีไฟ สิ่งของที่นี่ยังจะสามารถใช้ได้ไหม?

หยุนหรั่นเฟิงลังเลอยู่หนึ่งวินาที เมื่อเปิดก๊อกน้ำ น้ำร้อนพ่นไหลลงมาจากฝักบัว ร่างกายของนางอาบไปด้วยความปีติยินดีในทันที

สามารถใช้ได้