ราชินีหงสาร้อยเล่ห์ นิยาย บท 6

ส่วนอีกด้าน เซียวจิ่นหมิง บุกมายังเรือนหยุนหรั่นเฟิงด้วยสายตาเฉียบคม

ปัง.....

เสียงกระหึ่มดังขึ้น ประตูถูกเตะเปิดออกอย่างแรง บานประตูชนผนังทั้งสองด้าน แล้วเด้งกลับอย่างแรง ส่งเสียงดังสนั่นหวั่นไหว

หยุนหรั่นเฟิงตกใจ รีบออกมาจากช่องว่าง

นางเพิ่งนั่งอยู่บนเตียง เซียวจิ่นหมิงก็บุกมาเหมือนลมกระโชก ฝ่ามือใหญ่คว้าจับข้อมือของนางไว้ พร้อมพูดขึ้นอย่างโกรธโมโหว่า “เอายาถอนพิษมา”

กว่าจะได้นอนหลับสบาย กลับถูกปลุกให้ตื่นขึ้นมาอย่างกะทันหัน ไฟแห่งความโกรธในใจหยุนหรั่นเฟิงกำลังลุกโชน ดวงตาที่งดงามเย็นยะเยือกแฝงไปด้วยเพลิงโกรธมองไปยังเซียวจิ่นหมิง พร้อมพูดขึ้นว่า “ยาถอนพิษอะไร? กลางดึกแบบนี้ เจ้าเป็นบ้าอะไร? ป่วยก็รีบไปรักษา”

หางตาเซียวจิ่นหมิงเหลือบมองเรียวขาเรียวยาวคู่หนึ่งโดยไม่ได้ตั้งใจ ภาพความทรงจำที่เคยถูกหยุนหรั่นเฟิงก่อกวนที่ผ่านมา ผุดขึ้นมาในความคิดของเขาทันทีอย่างควบคุมไม่ได้ ทันใดนั้นเขาก็หงุดหงิด ตะโกนเสียงดังด้วยความขยะแขยงว่า “ช่างไม่มีความอับอาย”

หยุนหรั่นเฟิงถูกด่าจนอึ้ง เมื่อได้สติกลับมา ในใจนึกขำ....เตียงยุคโบราณนี้แข็งเกินไป นางรังเกียจ ยิ่งไปกว่านั้นเมื่อคืนนางยังถูกหมากัดบนเตียงนี้.....

นางจะไม่รังเกียจหรือ?

อีกอย่าง มีห้องพักผ่อนสบายระดับโรงแรมห้าดาวอยู่ในช่องว่าง นางจะยอมทรมานตนเองทำไม?

ยังไงก็ต้องนอนโรงแรมระดับห้าดาวสิ

แต่คิดไม่ถึงว่า หลังจากเปลี่ยนสวมชุดนอนแบบสายเดี่ยวอย่างเคยชินแล้ว ยังไม่นอนหลับก็ถูกปลุกโดยสุนัขบ้าที่บุกเข้ามา จนนางไม่ทันได้เปลี่ยนชุด....

หยุนหรั่นเฟิงส่งเสียงเมิน ทันใดนั้นก็นึกถึงสิ่งที่นางทำไว้ก่อนหน้านี้ กำเริบตอนนี้แล้วหรือ?

นางดึงไปที่กระโปรง จากนั้นก็ดึงผ้าห่มที่เลอะด้านข้างมาคลุมขาไว้ ค่อยพูดหยอกล้อขึ้นว่า “วันนี้เป็นวันเข้าห้องหอขององค์ชายกับศิษย์น้องอ่อนหวานไม่ใช่หรือ ทำไมถึงยังวิ่งมาหาข้าที่นี่? องค์ชายแปด หรือว่าท่าน...ทางด้านนั้นมีปัญหา?”

เซียวจิ่นหมิงรู้สึกหงุดหงิดกับคำพูดตรงๆของนาง ผู้หญิงคนนี้ ทำไมถึงไม่รู้จักอับอายขนาดนี้ อะไรก็ล้วนพูดออกมาได้?

เซียวจิ่นหมิงถามขึ้นด้วยสีหน้าเย็นชาอีกครั้งว่า “หยุนหรั่นเฟิง เจ้าทำอะไรซินจื่อกันแน่?”

หยุนหรั่นเฟิงกางมือออกอย่างคนพาล กะพริบตาแสร้งทำเป็นไร้เดียงสา พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าจะทำอะไรได้ ก็แค่ให้พระชายารองสุดที่รักของเจ้ายกน้ำชาให้ข้า เท่านั้นเองไม่ใช่หรือ? เรื่องแค่นี้นางก็ทำได้ไม่ดี กลับยังทำให้ข้าบาดเจ็บ ข้ายังใจกว้างไม่เอาเรื่องนาง ทำไม นางยังกลับมาแว๊งกัดข้าหรือ?”

เซียวจิ่นหมิงมองก็รู้ว่านางกำลังพูดโกหก ผู้หญิงคนนี้เจ้าเล่ห์เพทุบาย

เขาหัวเราะเย้ยพร้อมเดินไปข้างหน้า ยื่นมืออย่างรวดเร็ว คว้าจับข้อมือของหยุนหรั่นเฟิงไว้ ออกแรงบีบรุนแรงจนแทบจะบีบกระดูกข้อมือของนางแหลกสลาย ใบหน้าดุดันขยับมาใกล้ พร้อมพูดขึ้นว่า “อย่าคิดว่าไม่มีหลักฐาน ข้าก็จะไม่รู้ว่าเป็นฝีมือของเจ้า หยุนหรั่นเฟิง อย่าคิดใช้วิธีชั่วร้ายเพื่อดึงดูดความสนใจของข้า ข้าไม่มีวันชอบเจ้า ไม่มีทางไปตลอดชั่วชีวิตนี้”

“นับจากนี้ต่อไป เจ้าอยู่ในเรือนของเจ้าอย่างว่าง่าย หากทำอะไรชั่วร้ายอีก อย่าหาว่าข้าไม่ปรานีเจ้า”

หยุนหรั่นเฟิงเจ็บปวดปวดจนเหงื่อซึม จนใจที่ข้อมือถูกบีบแรงเกินไป นางไม่สามารถที่จะดิ้นรนได้ กลัวว่าจะถูกบีบจนกระดูกแหลก