ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 20

เจนสันหยุดเดินและจ้องมองไปที่เด็กที่ทำร้ายเขา

แววตาที่ดูเป็นผู้ใหญ่และทรงพลังในแววตาของเจนสันคือดวงตาของผู้ใหญ่ที่พร้อมจะลงมือฆ่าได้

เด็กขี้ขลาดตกใจกลัวรีบซ่อนตัวอยู่ในอ้อมอกแม่

เมื่อผู้ปกครองเห็นที่มาของความกลัวของลูกเธอจึงตะโกนใส่เจนสันว่า "เธอจ้องอะไร? แม่ของเธอไม่เคยสอนเลยหรือว่าการจ้องคนอื่นนั้นหยาบคาย?"

ผู้ช่วยรู้สึกเสียใจกับเจนสันและก้าวไปข้างหน้าเพื่อกันตัวเขาออกไป

แนนซี่ดึงเธอกลับมาและพูดว่า "อีโก้ของเด็กคนนั้นใหญ่เกินไป มันจะเป็นเรื่องดีที่จะให้เขาเรียนรู้บางอย่าง ถ้าไม่อย่างนั้นอารมณ์ของเขาจะไม่เปลี่ยนไป ถ้าเขายังคงเป็นแบบนั้นฉันจะมีช่วงเวลาที่ยากลำบาก เมื่อฉันแต่งงานกับตระกูลอาเรส”

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเจนสันเกลียดคนพูดไม่ดีเกี่ยวกับแม่ของเขา แม่ของเด็กคนนั้นเหยียบกับระเบิดเข้าเเล้ว

“คุณอย่ามาพูดถึงแม่ของฉันเชียวนะ!” เจนสันส่งเสียงคำรามราวกับหมาป่าตัวเล็กที่คลั่งไปหาผู้หญิงที่พูด

"เด็กคนนี้เป็นบ้าเหรอ? ใครคือพ่อแม่ของเขา? พ่อแม่เขาดูแลลูกของตัวเองไม่ได้เหรอ?" หญิงสาวคว้ามือของเจนสัน เพื่อป้องกันตัวเองจากการโจมตีของเขา

เมื่อไม่มีใครตอบกลับเธอก็ผลักเจนสันลงไปที่พื้น ศีรษะของเขากระแทกกับเสาหินข้าง ๆ และฟกช้ำทันที

เมื่อพี่เลี้ยงเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นเธอก็กลัว ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับเจนสัน เจย์จะไม่มีวันให้อภัยเธอ

ในที่สุดเธอก็ลงจากรถและรีบไปหาเจนสัน

คนรอบข้างชี้มาที่เธอและพึมพำ "เธอเป็นแม่แบบไหนกัน?"

แนนซี่เป็นคนผิวบางและไม่เคยชินกับความอัปยศอดสูเช่นนี้ น่ารำคาญ เธอระบายความโกรธใส่เด็ก "เจนสัน กลับมาเดี๋ยวนี้น่าอับอายที่สุด"

จากนั้นแนนซี่ก็ยัดเจนสันกลับเข้าไปในรถแล้วส่งเขากลับไปที่ โฮไรซอน คัลเลอร์ส

ในขณะเดียวกันโรสเคยอยู่ที่ โฮไรซอน คัลเลอร์ส มาระยะหนึ่งแล้ว เนื่องจากเธอมองไม่เห็นเจนสันหรือคนอื่น ๆ ในวิลล่าเธอจึงลังเลที่จะออกไปและเลือกที่จะรอข้างนอกดี

รถของแนนซี่จอดอยู่ข้าง ๆ รถของโรส โรสเลื่อนหน้าต่างลงเล็กน้อยและได้ยินเสียงที่ดังขึ้นของพี่เลี้ยงที่ดุเจนสัน “ถ้ามีคนบอกว่าคุณขาดมารยาททั่วไป คุณควรไตร่ตรองถึงข้อผิดพลาดของคุณ! ทำไมถึงมีทัศนคติแบบนี้? คุณทำตัวเหมือนคนบ้า! คุณไม่มีมารยาทเลย!”

โรสมองไปที่เจนสันในรถ เด็กก้มหน้าใบหน้าหล่อเหลาดูไม่มีความสุขและมีเลือดออกที่หน้าผาก

เจนสันก้าวออกจากรถอย่างสะลึมสะลือและแนนซี่ก็ซักถามถึงการแสดงตัวของโรสด้วยความประหลาดใจ เธอถามอย่างดูถูก "คุณเป็นพี่เลี้ยงเด็กของเจนสันหรือเปล่า?"

โรสพยักหน้า

สายตาที่สงสัยของแนนซี่กวาดมองทั้งร่างกายของโรสตั้งแต่หัวจรดเท้า เธอเชิ่ดหน้าขึ้นและพูดอย่างหยิ่งผยองว่า "เจย์หาพี่เลี้ยงเด็กคนนี้มาจากที่ไหนเหรอ? เธอนี่ช่างน่าเอ็นดูซะจริง หืม!"

โรสไม่สนใจความคิดเห็นของเธอและรีบไปหาเจนสัน “เจนส์ ทำไมคุณถึงบาดเจ็บ?”

เมื่อเทียบกับเสียงกรีดปี๊ดแหลมของคุณแนนซี่ เสียงของโรสนั้นนุ่มนวลราวกับสายลมในฤดูใบไม้ผลิและความกังวลก็ท่วมตาของเธอ

เจนสันไม่ตอบกลับและเตะกระเบื้องหินอ่อนที่ใต้เท้าด้วยความรำคาญ

พี่เลี้ยงเดินไปหาพวกเขาและพูดอย่างขมขื่น “พ่อแม่ของใครบางคนวิพากษ์วิจารณ์เขาว่าเขาไม่มีมารยาทเขาจึงรีบไปหาเรื่องและลงเอยแบบนี้…”

เมื่อโรสได้ยินสิ่งที่เกิดขึ้นเธอก็มองพี่เลี้ยงด้วยความโกรธ ‘ผู้หญิงคนนี้จะทำเหมือนว่าไม่ใช่เรื่องของเธอได้อย่างไร ในเมื่อเจนสันถูกทำร้ายอย่างนี้? ทำไมเจย์ถึงได้ให้คนหัวใจเย็นชาแบบนี้ไปส่งเจนสันไปโรงเรียน?’

โรสไม่สามารถทนต่อความน่ารำคาญนี้ได้อีก "เธอกล้าดุเจนส์น้อยของฉันได้ยังไง เธอต่างหากที่ไร้มารยาท เจนส์พาฉันไปหาเธอ ฉันจะทวงความยุติธรรมให้กับคุณเอง"

เจนสันถึงกับผงะ

เมื่อใดก็ตามที่เกิดเหตุการณ์เช่นนี้ในอดีต พ่อมักจะเรียกคุณครูมาดูแลเรื่องนี้เสมอ

ในท้ายที่สุดผลลัพธ์ก็ไม่เชิงแย่หรือไม่แย่ คุณครูจะวิพากษ์วิจารณ์นักเรียนและพวกเขาจะไม่เล่นกับเขาอีก พวกเขาตั้งชื่อเล่นให้เขาที่ด้านหลังของเขา พวกเขาเรียกเขาว่า เด็กขี้ฟ้อง!

ด้วยเหตุผลบางอย่าง เจนสันพบว่าตัวเองพยักหน้าและเห็นด้วยกับคำแนะนำหลังจากที่เขาคิดบางอย่าง

โรสอุ้มเจนสันเข้าไปที่เบาะหลัง เธอเผชิญหน้ากับแนนซี่โดยตรงและพูดอย่างไม่อ้อมค้อมว่า "ขับรถให้เราหน่อย"

แนนซี่ตะลึง

คนดูแลเด็กที่เจย์จ้างมากำลังสั่งเธออยู่?

แนนซี่พบว่าพี่เลี้ยงเด็กนี่ผิดปกติ

อย่างไรก็ตามเธออยากรู้ว่าผู้หญิงคนนี้วางแผนจะทำอะไร

‘ฮึ่ม! เธอกล้าประจบเจนสันได้ยังไง เธอรู้หรือไม่ว่าเธอเป็นใคร? ถ้ามีอะไรผิดพลาด ฉันจะป้ายทุกอย่างไว้ที่เธอ!

"ขับรถ!" แนนซี่นั่งลงในที่นั่งผู้โดยสารและตะคอกใส่ผู้ช่วย

สิบนาทีต่อมา

เมื่อรถมาถึงทางเข้าโรงเรียน

โรสจูงมือน้อยของแจนสันเดินเข้าไปในโรงเรียนอย่างโอ่อ่า มันเกิดขึ้น นั่นผู้หญิงที่ผลักเจนสันกำลังจะออกจากโรงเรียน

“มันเป็นเธอ” เจนสันจ้องมองผู้หญิงคนนั้นอย่างโกรธเคือง

โรสกางแขนออกเพื่อปิดกั้นผู้หญิงที่กำลังจะมาถึง

ผู้หญิงคนนั้นไม่ทันระวังตัวเมื่อเห็นใบหน้าที่โกรธเกรี้ยวของโรส

อย่างไรก็ตามเมื่อเธอเห็นเจนสันยืนอยู่ข้าง ๆ เธอ ประจวบเหมาะกับอากาศรู้สึกหนาและตึงเครียด เธอถอนหายใจเฮือกใหญ่ "โอ้ ไม่นะ เด็กที่ไม่มีแม่คนนี้ช่างน่าเวทนาเหลือเกิน ฉันไม่อยากเชื่อเลยว่าจะมีผู้หญิงคนอื่นมารับเขาและส่งเขาทุกวัน"

คำพูดนี้ดูถูกสไตล์ไร้จรรยาบรรณของเจย์อย่างชัดเจน

โรสยกมือขึ้นตบผู้หญิงคนนั้นอย่างรวดเร็ว

"กล้าดียังไง!" หญิงสาวตะโกนด้วยความโกรธเลือดของเธอเดือด

โรสปกป้องลูกวัวตัวน้อยของเธอ "แล้วไงล่ะ? คุณคือคนที่ปากมากเอง คุณพูดจาแบบนี้กับเด็กได้อย่างไร? มารยาทของคุณอยู่ไหน?"

ผู้หญิงคนนั้นดันกระเป๋า Louis Vuitton ไปข้างหน้าและสังเกตเครื่องแต่งกายราคาถูกของโรสด้วยความดูถูก “ ฉันไม่สนใจคนยากไร้อย่างเธอหรอก” เธอพูด “ฉันรู้ว่าเธอมีการศึกษาน้อยเพราะฉันใหญ่โตกว่าดังนั้นฉันจะให้อภัยคุณแล้วกัน”

โรสหัวเราะเยาะ "กระเป๋า Louis Vuitton นั่นซื้อที่ไหนก็ได้ โปรดเถอะ มันไม่มีความหมายหรอก!"

ผู้หญิงคนนี้ประหลาดใจอย่างไม่ทันตั้งตัว เธอไม่ได้คาดหวังว่าผู้หญิงที่สวมเสื้อผ้าราคาถูกเช่นนี้จะฉลาดพอที่จะบอกได้ว่ากระเป๋า Louis Vuitton ของเธอเป็นเพียงรุ่นธรรมดา ทันใดนั้นใบหน้าของเธอก็แดงด้วยความอาย

“มันดีกว่าเสื้อผ้าที่มอมแมมของเธอ…” เธอพึมพำ ก่อนที่เธอจะพูดจบจู่ ๆ โรสก็ดึงสร้อยคอของตัวเองออกมาจากด้านในคอเสื้อ เมื่อเธอเปิดล็อคหงส์มีอัญมณีหายากนั่นคือน้ำตาแห่งนางฟ้า!

หญิงสาวตกตะลึงและมองไปที่โรสด้วยความตกใจ

แนนซี่จ้องมองไปที่หญิงสาวและเดินไปหาพวกเขาอย่างสงสัย โรสรีบเก็บน้ำตาแห่งนางฟ้าเข้าไปและสร้อยคอหงส์ดำที่ห้อยลงมาจากคอของเธอ

"พอกันที ฉันทนมามากแล้ว—" เมื่อเธอเห็นว่าโรสเป็นคนที่ภูมิฐานและคุกคามแค่ไหนผู้หญิงคนนั้นก็พยายามจะไปออก

อย่างไรก็ตามโรสไม่ปล่อยเธอไปง่าย ๆ อย่างนั้น “ขอโทษเด็กซะ” เธอพูด "ไม่อย่างนั้นฉันจะไม่ปล่อยคุณไป"

“ลูกของคุณพูดจากหยาบคายกับลูกชายของฉันก่อน ทำไมฉันต้องขอโทษ?”

โรสเหลือบมองเจนสันที่เงียบอยู่ข้าง ๆ เธอแล้วพูดว่า

"ถ้าเจนสันหยาบคายกับลูกของคุณจริง ๆ เจนส์ก็ควรขอโทษลูกชายของคุณ แต่คุณเป็นผู้ใหญ่ที่รังแกเด็กและทำร้ายเจนส์ของฉัน ดังนั้นคุณต้องขอโทษเขาไม่เช่นนั้นฉันจะฟ้องคุณในข้อหาทารุณกรรมเด็ก!"