ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 21

หลังจากนั้น ผู้คนต่างเริ่มพากันหันมากล่าวต่อว่าหญิงสาว “จริง ๆ เลย เธอโตแล้วนะ ยังจะกลั่นแกล้งเด็กตัวเล็ก ๆ ได้ลงคออีกเหรอ?”

เมื่อสถาณการณ์เริ่มบานปราย เธอจึงกระวนกระวายใจรีบหันไปพูดกับเจนสันด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ “ฉันขอโทษ”

ทว่าเจนสันกลับตอบกลับอย่างแน่วแน่ว่า “พวกคุณหยุดต่อว่าคุณแม่ของผมได้แล้ว”

โรสชายตามองไปยังเด็กน้อยเจนสัน พร้อมแววตาคู่นั้นของเธอที่รื่นรินไปด้วยหยดน้ำ

สำหรับเจนสันแล้ว ในหัวใจของเด็กน้อยนั้น แม่ เปรียบเสมือนนางฟ้าเทพธิดาที่คอยอยู่เคียงข้างตนเสมอ ซึ่งความรู้สึกติดค้างเหล่านี้ ทำให้เธอรู้สึกลำบากใจ

ร่างบางรีบพยักหน้าพลางเดินออกไปจากสถานที่แห่งนี้

เมื่อผ่านพ้นปัญหาเมื่อครู่ หญิงสาวจึงจับไหล่ของเด็กน้อยไว้ พร้อมกระซิบถามอย่างแผ่วเบาคล้ายขอร้อง “เจน ให้ฉันไปส่งเธอที่ห้องเรียนได้ไหมจ๊ะ?”

ร่างของเด็กน้อยค่อย ๆ หยุดเดิน เจนสันหันหน้ามองตรงไปยังประตูทางเข้าของโรงเรียน สายตาของเด็กน้อยนั้นเต็มไปด้วยความเคลือบแคลงฝืนใจเมื่อต้องก้าวผ่านประตู

โรสจึงเอื้อมมือไปขว้าเจนสันตัวน้อยมาไว้ในอ้อมแขน

‘เด็กคนนี้แสดงออกอย่างชัดเจนว่ากลัวที่จะเดินเข้าไป อะไรที่ทำให้เจนสันรู้สึกแย่กันนะ หรือว่า จะเกิดอะไรไม่ดีขึ้นก่อนหน้านี้ ทำให้เขาไม่อยากเข้าไปกัน’

หญิงสาวตัดสินใจเอ่ยถามอย่างอ่อนโยน “เจนสัน เธอไม่อยากเข้าไปโรงเรียนเหรอจ๊ะ?”

เด็กน้อยพยักหน้า

เธอจึงถามต่อ “ถ้าอย่างนั้น ทำไมเราไม่ไปสวนสนุกกันแทนล่ะ?”

ใบหน้าหล่อเหลาของเด็กน้อยหันมองเธออย่างกล้า ๆ กลัว ๆ

มันเป็นความจริงที่ว่าเจนสันไม่ชอบไปโรงเรียน แต่เจนสันก็ค่อนข้างที่จะเข้ากับคนอื่นได้ยาก และค่อนข้างต่อต้านการอยู่ร่วมกับคนที่เด็กน้อยไม่สนิทใจ

แม้กระทั่งตัวหญิงสาวเอง ยังไม่สามารถเป็นคนที่เจนสันนั้นสนิทใจได้อย่างร้อยเปอร์เซ็นต์！

อย่างไรก็ตาม เมื่อหนุ่มน้อยได้เห็นถึงความจริงใจที่หญิงสาวปฏิบัติต่อตน ทำให้เขาตัดสินใจที่จะเชื่อและพยักหน้าตอบรับ

เธออุ้มตัวของเด็กน้อยขึ้นมาพร้อมร้องอย่างดีใจ “พวกเราจะไปสวนสนุกกัน!”

“ไม่ได้นะคะ! คุณจะพาตัวเจนสันไปไม่ได้ เขาต้องอยู่ที่โรงเรียน” ทันใดนั้น แนนซี่ก็รีบพุ่งตัวเข้ามาที่หญิงสาวด้วยความโมโห พลางยื่นมือดึงแขนของเจนสันไว้

เจย์เป็นคนบอกให้เธอพาเจนสันมาที่โรงเรียน และนั้นคือสิ่งที่เธอควรจะทำ

โรสอาจจะใส่ใจเจนสันมากเกินไปจนลืมใส่ใจว่ามีผู้หญิงอีกคนที่ชื่อ แนนซี่ เธอจึงเลือกที่จะหันกลับมาคุยกับแนนซี่ให้เรียบร้อย

แนนซี่ยืนอยู่ในชุดเสื้อสีขาวตัวสวยพร้อมกระโปรงสีดำ ความสวยของหล่อนสะท้อนออกมาจากเสื้อผ้าธรรมดา ๆ ได้อย่างไร้ที่ติ

เธอดูงดงามเฉกเช่นนางฟ้า ฉลาดและสง่างาม

“ขอโทษนะคะ แต่คุณเป็นใคร?” โรสเลือกที่จะถามออกไป

แนนซี่เงยหน้าขึ้นพร้อมเอ่ย “ฉันชื่อแนนซี่ และเจย์คือคู่หมั้นของฉัน ฉันจะมาเป็นแม่เลี้ยงของเจนสันในเร็ว ๆ นี้!”

ร่างของโรสได้แต่ยืนแน่นิ่งอย่างตกตะลึง!

‘หมอนั้นชอบผู้หญิงแบบนี้งั้นเหรอ?’

‘หล่อนดูดีนะ แต่นั้นก็ไม่ใช้ทั้งหมด เธอคอยเอาใจใส่ดูแลประจบประแจงแต่เจย์คนเดียว และละเลยเจนสัน’

‘ยิ่งหล่อนทำไม่ดีกับเจนสัน เด็กคนนี้ยิ่งจะไม่ชอบเธอ อย่างไรถ้าเจนสันไม่ต้องการ งานแต่งก็จะไม่มีทางเกิดขึ้นแน่นอน’

‘หล่อนควรจะรู้นะว่าตระกูลอาเรสเอาใจใส่ลูกหลานของพวกเขาขนาดไหน’

โรสได้แต่ตอบกลับไปอย่างเอ่ยเตือน “ในเมื่อคุณกำลังจะมาเป็นแม่เลี้ยงของเจนสัน คุณควรจะรู้วิธีที่ทำให้เจนสันมีความสุข”

แนนซี่บ่นฮึมฮัม “เธอมันก็แค่พี่เลี้ยง เธอไม่มีสิทธิ์มาสอนฉัน!”

“ฉันแค่ให้คำแนะนำคุณค่ะ ถ้าคุณไม่สามารถทำให้เจนสันพอใจได้ ท่านอาเรสคงไม่แต่งงานกับคุณ” โรสเอ่ยบอกอย่างใจเย็น

สาวเจ้าจ้องเขม่งมองหญิงสาว โรสรับรู้ได้ถึงบรรยากาศมาคุ ที่แผ่ออกมาจากแนนซี่