ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 19

หลังจากที่พ่อของโรสหย่ากับแม่ เขาก็แต่งงานกับผู้หญิงที่เป็นแม่ของซิดนีย์

แม้ว่าจะดูเหมือนการแต่งงานใหม่ทั่วไป แต่ซิดนีย์ก็อายุน้อยกว่าโรสเพียงสองปี

เมื่อพ่อของโรสหย่ากับอดีตภรรยา โรสอายุได้ห้าขวบ จากมุมมองดังกล่าวดูเหมือนว่าพ่อของโรสจะนอกใจแม่ของเธอในขณะที่พวกเขาแต่งงานกันแล้ว

ตอนนั้นแม่ของโรสอาศัยอยู่ในพื้นที่ชนบทห่างไกลและไม่รู้ว่าจะปกป้องตัวเองอย่างไรในศาลหย่าร้าง

เมื่อโรสอายุสิบห้าแม่ของเธอทำงานหนักมากจนถึงขั้นล้มป่วย ความกลัวที่สุดของเธอคือไม่มีใครดูแลลูกสาวของเธอหากเธอเสียชีวิต เธอให้ลูกสาวออกเดินทางไกลไปยังเมืองเพื่อตามหาญาติของเธอ

อย่างไรก็ตามพ่อของเธอได้แนะนำโรสซึ่งมีเลือดเนื้อเชื้อไขของตัวเองกับทุกคนในฐานะลูกสาวนอกกฎหมาย

ตั้งแต่วันนั้นแม้ว่าโรสจะย้ายเข้ามาอยู่กับครอบครัวลอยล์ แต่เธอก็ใช้ชีวิตอย่างน่าสังเวชและต่ำต้อย

ทั้งซิดนีย์และแม่ของเธอมักจะทำให้โรสอับอายเพราะมาจากพื้นเพที่ต่ำกว่า เป็นเรื่องปกติที่พวกเขาจะดุและทุบตีโรสเมื่อพ่อของเธอไม่อยู่บ้าน ครั้งหนึ่งโรสไม่สามารถหยุดตัวเองและตอกกลับทำให้แม่เลี้ยงและน้องสาวต่างแม่ถอดเสื้อผ้าของเธอออกและขังเธอไว้ในห้องน้ำตลอดทั้งคืน

วันนั้นทำให้โรสเกิดอาการซึมเศร้าอย่างรุนแรง

สิ่งเดียวที่ทำให้เธอรอดผ่านชีวิตมาได้คือเมื่อโรสพบว่าฮาร์เปอร์มารดาผู้ให้กำเนิดของเธอป่วยเป็นโรคไตวายเรื้อรัง ฮาร์เปอร์จึงเข้าไปในเมืองเพื่อตามหาโรสเพื่อขอยืมเงินไปหาหมอ

โรสไม่มีเงินให้เธอยืม

เมื่อฮาร์เปอร์เห็นลูกสาวของเธอแต่งกายด้วยชุดแฟนซีเธอคิดว่าโรสเข้ากับครอบครัวและบ้านใหม่ได้ดี ฮาร์เปอร์สันนิษฐานว่าโรสยังได้รับความคิดของคนเมืองที่รักความมั่งคั่งและเกลียดคนยากจน ในขณะนั้นฮาร์เปอร์โกรธมากและเธอก็ด่าโรสบอกว่าเธอเป็นคนอกตัญญูและชั่วร้าย

หลังจากนั้นโรสดึงความกล้าที่จะขอเงินพ่อของเธอ คำขอของเธอถูกปฏิเสธ

คำพูดที่ไร้ความปรานีของพ่อกลายเป็นฟางเส้นสุดท้ายที่ขาดบนหลังอูฐ

"โรส ฉันทำเพื่อแกมากเกินพอแล้ว อย่าโลภอย่าพยายามหาประโยชน์จากฉันอีกต่อไปผู้คนต้องเรียนรู้ที่จะพอใจ"

วันนั้นเมื่อโรสถูกพ่อแม่ทอดทิ้งเธอรู้สึกอยากฆ่าตัวตายเป็นครั้งแรก

เธอเดินไปอย่างไร้จุดหมายบนถนนและเห็นรถสีแดงแล่นเข้ามา จู่ ๆ เธอก็สูญเสียการควบคุมและโยนตัวเองไปที่รถ

เมื่อเธอตื่นขึ้นมาเธอคือแองเจลีน

…

“แม่!”

เด็กในอ้อมแขนของเธอร้องเบา ๆ

โรสดึงตัวเองกลับจากความคิดที่ผิดปกติของเธอและเดินไปหาซิดนีย์โดยที่มีเซ็ตตี้ยู่ในอ้อมแขน

มีผู้ป่วยเพียงไม่กี่คนในแผนกฉุกเฉินในช่วงดึกชั่วโมงนั้น

ซิดนีย์ก็เห็นโรสเช่นกัน แต่เมื่อเธอสังเกตเห็นเด็กในอ้อมแขนของเธอซิดนีย์ก็แปลกใจและพูดอย่างเยาะเย้ยว่า "โรส นี่ลูกของใคร?"

ซิดนีย์ดูกำลังคำนวณในแววตาของเธอทำให้โรสขมวดคิ้ว โรสตอบอย่างเย็นชาว่า "สมัยนี้ฉันไม่รู้ว่าหมอถามคนไข้มากมายขนาดนี้ คนไข้ต้องลงทะเบียนทั้งบ้านก่อนเข้ารับการรักษาไหม?"

ซิดนีย์กะอักเล็กน้อยและพูดไม่ออก

เธอแอบแปลกใจ ‘ฉันไม่ได้เจอเธอมาห้าปีแล้วและตอนนี้เธอมีลิ้นที่แหลมคมแบบนี้แล้วเหรอ?’

ซิดนีย์ตบโต๊ะข้างหน้าเธอด้วยท่าทางข่มให้โรสนั่งลง เธอค่อย ๆ เอาเครื่องตรวจฟังของเธอออกมาตรวจดูหัวใจและปอดของเด็ก

ซิดนีย์สังเกตเห็นความกังวลในดวงตาของโรสและรู้สึกมั่นใจว่าเด็กคนนั้นเป็นของโรส

“โรสใครเป็นพ่อของเด็ก”

“ตายแล้ว” โรสพูดในไม่ช้า

“ลูกของเธอน่ารักนะ เธออายุเท่าไหร่?”

“สี่ขวบ”

โรสรู้ว่าซิดนีย์ไม่มีเจตนาที่ดีเธอจึงไม่บอกความจริง

หลังจากการตรวจซิดนีย์วินิจฉัยว่าเซ็ตตี้เป็นต่อมทอนซิลอักเสบและระบุว่าเธอจะต้องได้รับการรักษาด้วยการหยดยาเข้าเส้นเลือด

โรสต้องอุ้มเซ็ตตี้เข้าไปในห้องให้ยา

เวลาผ่านไป…

ในไม่ช้าท้องฟ้าทางทิศตะวันออกก็เปลี่ยนเป็นสีขาวราวกับท้องปลา