ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 793

แองเจลีนเหลือบมองเจย์พลางรู้สึกสับสนว่าเขากำลังกังวลเรื่องอะไรอยู่ เธอนั่งตรงข้ามกับเจย์ เธอหยิบช้อนส้อมและตักอาหารเข้าปาก

หลังมื้ออาหาร เธอวางช้อนส้อมเมื่อทานเสร็จและหันไปหาเจย์ด้วยสีหน้าจริงจัง “ฉันสามารถทานและนอนได้โดยไม่ต้องมีใครมาช่วยเหลืออีกแล้ว ท่านอาเรส ฉันขออนุญาติกลับบ้านนะ”

เจย์พยักหน้า ไม่มีเหตุผลที่จะบังคับให้เธออยู่ต่อเมื่อเธอดูเหมือนจะยืนกรานที่จะไปจากเขา

เขาต้องการส่งเธอกลับบ้านเอง แต่คำว่า ‘ฉันไม่อยากรบกวนท่านอาเรสแล้ว ด้วยเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ พวกนี้’ คำพูดที่ก้องอยู่ในใจของเขาทำให้เขาละทิ้งความคิดนั้น สุดท้ายเขาก็ตัดสินใจให้ฟินน์ไปส่งเธอแทน

ในท้ายที่สุด ฟินน์มักจะเป็นคนทำให้เธอรู้สึกแย่น้อยที่สุดเพราะฟินน์เข้าใจเจตนาของเขา

มื้ออาหารเย็นสิ้นสุดลงแล้ว และฟินน์ก็เตรียมยาและอาหารเสริมราคาแพงจำนวนมากขึ้นรถไป ตามคำแนะนำของท่านประธาน

เจย์ตามไปส่งแองเจลีนที่ประตู ไม่มีคำพูดอำลาและคำแนะนำใด ๆ เพราะมันติดแน่นอยู่ในลำคอของเขา

เขาจะไม่เสี่ยงกับโอกาสเล็กน้อยจากคำพูดเหล่านั้นที่จะทำให้เธอขุ่นเคือง

แองเจลีนหยุดอยู่ตรงหน้าเขาและพยักหน้าด้วยความชื่นชมอย่างสุภาพ “ขอบคุณสำหรับการมีน้ำใจของคุณนะ”

หัวใจของเจย์จมลง รู้สึกเหมือนกับมีคนโยนก้อนน้ำแข็งไปทั่วตัวเขา

ริมฝีปากบางของเขาแยกออกในขณะที่เขาโพล่งออกมาว่า ‘ยินดีเสมอ’

แองเจลีนขึ้นรถในขณะที่เจย์เปลี่ยนความกังวลที่เขารู้สึกต่อเธอทุกอย่าง ไปเป็นการเตือนฟินน์อย่อ่อนโยน “ขับรถดี ๆ ล่ะ”

ดวงตาที่ไร้ชีวิตชีวาของแองเจลีนเป็นประกายเล็กน้อยราวกับระลอกคลื่นที่ถูกทิ้งไว้ข้างหลังโดยนกนางแอ่นที่ร่อนเหนือทะเลสาบในทันที

เขาสามารถสงวนคำพูดที่อ่อนโยนของเขากับฟินน์ได้ แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่มีสิ่งใดพูดกับเธอเลย

หึ!

ดวงตาของเธอซึมไปด้วยหยดน้ำตาด้วยความสิ้นหวังที่ทำให้หัวใจสลาย

ฟินน์สตาร์ทเครื่องยนต์และรถเริ่มแล่นออกไป

แองเจลีนเอนกายพิงเบาะนั่งพลางหลับตาลง