ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 1147

เจย์ไม่รู้ว่าตัวเขากลับมาที่สวนบันทึกรักได้อย่างไร แม้ว่าเขาปรารถนาที่จะหนีไปจากสถานที่แสนอึดอัดนี้ แต่เขาก็ยังกลับมาที่นี่ด้วยเหตุผลบางอย่าง

ไม่ว่าภรรยาของเขาจะแย่อย่างไร แต่เขาก็รู้ดีในจิตใต้สำนึกที่ว่า เขานั้นยังห่วงและรักเธออยู่ เขาไม่อยากให้มีอะไรเกิดขึ้นกับเธอ

ความรักก็เหมือนเสียงเพรียกที่พาเขากลับมาหาแองเจลีน ถึงอย่างนั้นสีหน้าเขาก็ดูพร้อมเผชิญหน้าอีกหน

เมื่อเขาเปิดประตูวิลล่าเข้าไป เจย์ก็เห็นแองเจลีนนั่งอยู่บนโซฟาเงียบ ๆ เมื่อสายตาพวกเขาประสานกัน ดวงตาเขาก็เต็มไปด้วยโทสะ ส่วนแววตาของเธอก็มีความรู้สึกผิด

เขาเดินเข้าไปหาเธอ ถือเสื้อสีขาวของตนซึ่งตอนนี้มีเลือดสีแดงสดติดอยู่ไว้ในมือ เขาก้มหน้าลงมองเธอ

แองเจลีนจำเป็นต้องเงยหน้าขึ้นมองเขา ใบหน้าหล่อเหลาของเขาเต็มไปด้วยความเดือดดาล

สีหน้าของแองเจลีนหม่นลงเมื่อเธอถาม “คุณไปที่ตระกูลอาเรสมาใช่ไหม?”

เจย์ชะงักไปเล็กน้อยก่อนที่รอยยิ้มหยันจะปรากฏขึ้นบนใบหน้าทรงเสน่ห์ เขาก็เป็นเหมือนคนโง่ที่เอาแต่ฝันลม ๆ แล้ง ๆ เขามักจะหวังไว้เกินจริงว่าเธอจะไม่มีส่วนรู้เห็นอะไรกับแผนและเล่ห์กลต่าง ๆ

แต่เมื่อเขาเห็นสีหน้าที่แสดงว่าเธอรับรู้เรื่องพวกนี้ เขาก็รู้ว่าข้อกล่าวหาต่าง ๆ ของแม่เขานั้นไม่ได้ไร้สาระไปเสียหมด

“เธอเป็นแม่ผมนะ แองเจลีน คุณเคยคิดถึงความรู้สึกผมบ้างไหมตอนที่คุณส่งเธอให้ไปเจอหายนะแบบนั้น?” มุมปากเจย์ยกยิ้มหยัน

แองเจลีนตัวสั่น “เจย์บี้ทุกสิ่งที่ฉันทำ ฉันทำเพื่อคุณ”

เจย์คุมตัวเองไม่ได้และตะคอก “อย่ามาใช้คำพูดสวยหรูกับผม ถ้าคุณรักผมจริง ๆ คุณทำร้ายคนที่ผมรักได้ยังไงกัน?”

เสียงตะคอกของเขาดังก้องจนเป็นเสียงคำราม “แองเจลีน คุณรู้ตัวไหมว่าความรักของคุณมันเต็มไปด้วยอคติ ใจแคบ และเห็นแก่ตัวแค่ไหน?”

แองเจลีนเกือบล้มลงไปกองกับพื้นเมื่อโดนโจมตีด้วยข้อกล่าวหาของเขา มือเธอที่สงบนิ่งไปแล้วเริ่มสั่นอย่างแรงอยู่ใต้แขนเสื้อ

ความตึงเครียดของกล้ามเนื้อแขนเธอส่งผลต่อทั้งร่างกายเหมือนกระแสไฟฟ้า ชั่วพริบตาเธอก็รู้สึกร่างกายหนังอึ้งเหมือนโลหะ กล้ามเนื้อของเธอเกร็งจนเธอขยับตัวไม่ได้