ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 1172

หลังหยุดไปครู่หนึ่ง เขาก็พูดต่อว่า “นั่นคือร่างของโรส แต่วิญญาณของแองเจลีน”

ใบหน้าหล่อเหลาของเจย์ฉายแววสับสนเล็กน้อย “นายหมายถึง… แองเจลีนย้ายเข้ามาอยู่ในร่างโรสเหรอ?”

เด็กหนุ่มพยักหน้า “เพราะแบบนั้นโรสที่เป็นคนโง่ทึ่มถึงได้กลายมาเป็นแฮกเกอร์มือฉมังได้”

เซร่าปรบมือแล้วหัวเราะเยาะเขา “ทฤษฎีของเธอมันน่าสนใจนะเจ้าหนู ฉันคิดว่านายน่าจะอ่านนิยายแฟนตาซีมากเกินไปหน่อย ถึงได้มีความคิดพิลึกพิลั่นแบบนี้ แต่นายก็พลาดเรื่องนี้ไปหลายจุด แองเจลีนไม่ได้ตายในอุบัติเหตุแล้วโรสเองก็ไม่ได้ตาย ทั้งสองคนเคยมาให้เราเห็นทั้งคู่”

เด็กหนุ่มถามต่อ “แล้วคุณเคยเห็นเขาทั้งสองคนปรากฏตัวพร้อมกันบ้างไหม?”

เซร่าตอบคำถามนี้ของเขาไม่ได้

เด็กหนุ่มพูดต่อ “ช่วงเจ็ดปีแรกหลังเกิดอุบัติเหตุ เธอก็เป็นโรส ลอยล์ ส่วนห้าปีหลังเธอก็เป็นแองเจลีน เซเวียร์”

เจย์รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาก่อนที่จะถาม “แล้วนายรู้ได้ยังไง?”

“หลังจากที่โรสทำลายใบหน้าของเธอไป เธอก็จ้างหมอศัลยกรรมให้ทำหน้าของเธอให้เป็นใบหน้าของแองเจลีน”

เด็กหนุ่มสามารถปะติดปะต่อเรื่องราวได้อย่างชัดเจน

แต่ว่าเรื่องที่สมบูรณ์นี้กลับดูมีความแฟนตาซีเหนือจริง แล้วก็ฟังดูไม่น่าเชื่ออยู่บ้าง

เจย์นั้นดูเหมือนเขายังต้องการเวลาที่จะทำความเข้าใจเรื่องราวทั้งหมด

ทันใดนั้นเด็กหนุ่มก็เดินเข้าไปที่เปียโนซึ่งอยู่ข้าง ๆ เขาเปิดฝาเปียโนขึ้นและเล่นเพลง Red Spider Lily อย่างแผ่วเบา

เขาเล่นเพลง Red Spider Lily ในเวอร์ชันที่เศร้าที่สุด เสียงเพลงทำให้คนที่ได้ฟังคิดถึงใครสักคนที่ผ่านความรู้สึกใจสลายเพราะต้องแยกจากคนรัก เพลงบอกเล่าความรู้สึกเจ็บปวดใจและความรู้สึก

สภาพจิตใจของเจย์ค่อย ๆ รู้สึกได้ปลอบประโลม

ซิดนีย์รู้สึกได้ว่ามีบางสิ่งผิดไป เธอจึงเดินไปทางเปียโนและกระแทกมือลงบนคีย์เปียโนอย่างแรง ก่อนที่จะพูดอย่างมีโทสะว่า “แกกล้าดียังไงมาเล่นเปียโนของฉันโดยไม่ขออนุญาต?”