ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 118

เจนสันมักจะมีท่าทางเย็นชาเสมอ เมื่อจู่ ๆ เขาก็ยิ้มขึ้นมา มันจึงดูเหมือนกับดอกไม้ที่บานในฤดูใบไม้ผลิ ที่ซึ่งมีสีสันมากมายกระจายออกมา รอยยิ้มของเขาสวยจนสีสันรอบข้างหม่นหมองลงไปเลย

ในที่สุด เจย์ก็เอื้อมมือไปหยิกแก้มของเจนสัน ภายใต้ท่าทางดุ ๆ นั้นคือความอ่อนโยน "ลบความทรงจำนี้ของลูกเดี๋ยวนี้เลย"

เจนสันพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง

ในที่สุด ราตรีก็มาถึง ด้วยความต้องการอาหารแบบแปลก ๆ ของเจนสัน ทำให้เจย์ตัดสินใจพาเด็ก ๆ กลับบ้าน

ในทันใดนั้น เจนสันก็แหกกฏของตัวเองแล้วกล่าว "คุณพ่อ เราไปกินข้างนอกกันเถอะ"

เจย์ชะงัก "ได้เหรอ?"

เจนสันหน้าบูดแล้วพยักหน้าเล็กน้อย

อารมณ์ของเจนสันนั้นสะอาดและสงบเสมอ ทุกคำพูดของเขาผ่านการพิจารณามาหมดแล้ว

เจย์แปลกใจและตื่นเต้นไปด้วย "เจนสัน เมื่อไหร่ที่ลูกชนะความกลัวการทานอาหารข้างนอกกัน?"

เจนสันเงยคอ 45 องศาขึ้นฟ้า "คุณแม่บอกว่าผู้กล้าหาญย่อมไร้ความกลัว นักเดินทางนั้นไร้ขอบเขต และผู้มีปัญญาก็ไร้ความวิตก"

เจย์เลิกคิ้ว คนโง่และป่าเถื่อนแบบโรสสามารถมอบความรู้แบบนี้ให้เจนสันได้?

เจย์โทรหาแผนกอาหารและโภชนาการของแกรนด์เอเซีย เพื่อจองที่และเตรียมตัวเด็ก ๆ ในเวลาเดียวกัน นายใหญ่คนเก่าของตระกูลอาเรสก็โทรเข้ามา