ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 1207

แองเจลีนรู้สึกได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ เธอถามอย่างสงสัย “มีอะไรคะ เจย์บี้?”

เจย์ตอบเธอด้วยน้ำเสียงไร้ความรู้สึก “ไม่มีอะไรหรอก แค่มีหมาจรจัดสองตัวมาขวางทางเราน่ะ”

หญิงชราก้มตัวไปข้างหน้าราวกับว่าหล่อนกำลังกวาดใบไม้บนพื้นอยู่ หล่อนตัวสั่นเทาและสะท้านเมื่อดวงตาของหล่อนเริ่มมีน้ำตาเอ่อคลอ

ตอนนั้นเองเจนสันก็พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ “คุณพ่อครับ พาคุณแม่ไปจากตรงนี้เถอะ ผมจัดการเอง”

“อืม”

เจย์เดินจากไปพร้อมแองเจลีนในอ้อมแขน

เซร่าหลบหน้าหลบตาด้วยความรู้สึกผิดและอับอายที่ท่วมท้น จนตอนนี้เธอถึงจะกล้าเงยหน้าขึ้นมองเจย์จากไปพร้อมแองเจลีน

เมื่อเธอเห็นเจย์โอบอุ้มแองเจลีนไว้อย่างแนบชิด เซร่าก็หวนคิดถึงวันแรกที่เธอได้พบเจย์ขึ้นมาทันที

วันนั้นเจย์มาเยี่ยมแองเจลีนที่เมืองนางแอ่น

เธอเห็นเขาครั้งแรกในสวน เขายังเด็ก ดูมุ่งมั่น และมีกลิ่นอายเย็นชาปกคลุมทั่วร่าง เธอหลงเสน่ห์ความสูงส่งและงดงามของเขา

ตอนนั้นแอนก็กระซิบบอกเธอว่า “นั่นคือหลานชายคนโตของตระกูลอาเรส ตระกูลอันดับหนึ่งของเมืองอิมพีเรียล เมื่อแองเจลีนคว้าเขามาได้ เธอก็ต้องอยู่อันดับหนึ่งของโลกในอนาคตอย่างไม่ต้องสงสัย”

เซร่ากำหมัดแน่นอย่างไม่ยินยอมและความไม่พอใจแผ่ซึมแทรกออกมาจากกระดูก

เธอจับสังเกตเจย์เห็นว่าสีหน้าเขาตึงเครียดและไร้อารมณ์ เธอคิดว่าเขาไม่น่าจะชอบแองเจลีน ไม่อย่างนั้นทำไมเขาถึงได้มีสีหน้าย่ำแย่แบบนี้ล่ะ?

ไม่นานจากนั้น แองเจลีนก็รีบร้อนออกมาจากบ้านแล้วเข้าไปหาเขา แขนเธอโอบรอบคอเขาไว้แน่นเหมือนสร้อยคอ

“เจย์บี้”

เสียงแหลมน่ารำคาญของเด็กสาวดังเสียดแทงแก้วหูเธอ