ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 122

คุณทวดอาเรสถอนหายใจ "ทำไมเด็กสองคนนี้ถึงกลัวนัก? ทวดของพวกเธอไม่ใช่เสือดุร้ายนะ ฉันไม่กินพวกเธอหรอก! มาสิ ทวดเตรียมของขวัญต้อนรับไว้ให้พวกเธอแล้ว ถ้าพวกเธอไม่กล้ามารับมันไป ฉันจะเปลี่ยนใจไม่ให้ของขวัญแล้วนะ"

เหล่าลุงป้าหัวเราะ แต่เสียงหัวเราะนั้นฟังดูแปลก เพราะพวกเขาหัวเราะเพื่อให้เกียรติทวดอาเรสเท่านั้น

ร็อบบี้และเจนสันไม่ตอบสนองทวดอาเรส ซึ่งนั่นทำให้เขาดูไม่พอใจ

"พ่อ เด็กสองคนนี้หัวอ่อนชะมัด พวกเขาไม่เหมือนพ่อของพวกเขาเลยสักนิด ไม่ใช่ว่าเจย์นั้นเป็นเด็กก้าวร้าวในตอนที่เขาเด็กเหรอ?" จอห์นกล่าว

คำพวกนั้นดูเหมือนเรื่องตลก แต่มันหมายถึงว่าเด็กทั้งสองคนอาจไม่ใช่ลูกของเจย์จริง ๆ

ท่าทางของเจย์มืดมนลงทันที

ร็อบบี้น้อยสังเกตเห็นท่าทางที่หงุดหงิดของพ่อเขา เขาไหลลงมาจากตัวของโจเซฟิน ก่อนจะเดินกร่างเข้าไปหาคุณทวดของเขาด้วยขาสั้นป้อมของเขา "ผมไม่ใช่คนขี้ขลาด คุณทวดครับ ผมแค่ไม่ต้องการเงินของคุณทวดเท่านั้น" เขากล่าวอย่างอ่อนหวาน

ใครก็รู้ว่าของขวัญต้อนรับของหัวหน้าตระกูลที่มอบให้เด็กของตระกูลอาเรสแต่ละคนนั้นมากมายขนาดไหน เงินที่เขาให้นั้นมากพอที่จะใช้ได้สามชั่วคนต่อให้พวกเขาไม่ทำงานเลยทั้งชีวิตก็ตาม

ลูกของทวดอาเรสแต่ละคนมีเด็กมากมาย เพื่อที่พวกเขาจะได้รับความโปรดปรานจากทวดอาเรส

โชคไม่ดีของพวกเขา ทวดอาเรสสนใจเพียงเด็กที่เกิดตามกฏหมาย เหล่าเด็กที่เกิดนอกสมรสนั้นจะไม่ได้รับของขวัญใด ๆ

ร็อบบี้น้อยกวาดสายตาไปทั่วโถงที่งดงามแล้วกล่าวอย่างมั่นใจ "คุณทวดครับ คุณทวดต้องการให้เงินมากมายกับผม ด้วยเงินพวกนั้น ผมสามารถซื้อบ้านหลังใหญ่และรถได้โดยไม่ต้องพยายามอะไรเลย ผมจะสามารถทำได้ทุกอย่างที่ต้องการ"

ทุกคนในบ้านตะลึงกับคำตอบของร็อบบี้น้อย

พวกเขาสงสัย 'ไม่ใช่ว่า โรส ลอยล์ เป็นคนจากตระกูลยากจนเหรอ? ทำไมเธอถึงเลี้ยงเด็กน้อยที่ไม่ยอมใครแบบนี้ขึ้นมาได้?"

ในขณะเดียวกัน รอยยิ้มมีเลศนัยพลันปรากฏบนใบหน้านิ่งเรียบของเจย์