ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 125

ทวดอาเรสสังเกตใบหน้าที่หล่อเหลาทว่าเรียบเฉยของเจย์ เจย์นั้นดูหงุดหงิดตอนที่พูดถึงโรส แม้ว่าเขาจะดูไร้ความรู้สึก นั่นแสดงให้เห็นว่าเขายังคงปฏิเสธตัวตนของโรสอยู่

"เฮ้อ!" ทวดอาเรสพลันกลายเป็นเศร้าสร้อย "หลานดูจะลืมเธอไม่ได้เลย ใช่ไหม?"

แม้จะแทบมองไม่ออก แต่เงาอันมืดมิดนั้นปรากฏอยู่บนใบหน้าเรียบนิ่งของเจย์

หลังจากพักใหญ่ เขาก็พยักหน้าเล็กน้อย "ผมติดหนี้เธอไว้มาก คำพูดพวกนั้นที่ผมเคยพูดกับเธอสมัยยังเด็ก เธอปฏิบัติต่อพวกมันอย่างจริงจัง แต่ผมไม่ได้ตอบสนองต่อการกระทำของเธอเลย… หากผมรู้ว่าเธอจะจบชีวิตตัวเองแบบนั้น ผมคงบอกเธอว่า คำสัญญาที่ผมให้ไว้ว่าจะแต่งงานกับเธอนั้นเป็นคำสัญญาที่จริงใจและจริงที่สุดเท่าที่ผมจะทำได้ในชีวิตของผม"

ทวดอาเรสพยักหน้า "ปู่เชื่อแก แกรักแองเจลีนจากก้นบึ้งของหัวใจ เธอเป็นผู้หญิงที่ดี และปู่เองก็คิดว่ามีเพียงเธอที่มีความรู้และความงดงามเหมาะสมกับแก โชคร้าย ชะตาลิขิตช่างโหดเหี้ยม!"

เมื่อชื่อของ แอลเจลีน เซเวียร์ ถูกกล่าวถึง ร่องรอยของรอยยิ้มอันอบอุ่นก็ปรากฏบนใบหน้าเย็นชาของเจย์

แองเจลีน เซเวียร์ ครองพื้นที่ที่ไม่มีวันถูกสั่นคลอนในหัวใจของเจย์ เธอต้องอ่อนโยนและเข้มแข็ง ทั้งเรียบร้อยและร้ายกาจ ทั้งอ่อนไหวและซุกซน เธอทำให้เขาหัวเราะเสียงดังหรือแม้แต่ทำให้เขาโกรธจนเงียบสนิท

โชคไม่ดีเลย หญิงสาวไร้ที่ติคนนั้นประสบอุบัติเหตุเมื่อเธอขับรถอยู่ในไฮเวย์ระหว่างทางจากเมืองนางแอ่นมาเมืองอิมพีเรียล ตอนที่เธอตาย เธอกำรูปของเขาไว้ในมือ บางคนคาดเดาว่าเธอตายเพราะความรักที่ไม่สมหวัง

สายตาของเจย์พลันแหลมคมด้วยความโกรธ ไฟในดวงตาของเขาสามารถเผาผลาญร่างกายของเขาได้เลย

ทวดอาเรสพูดออกมา ดึงเชากลับมาจากห้วงความคิด "ให้คนตายหลับอย่างสงบเถอะ เจย์ แกจะเป็นทุกข์เพราะการจากไปของเธอตลอดไปไม่ได้ แกควรหลุดออกมาจากความเศร้าแล้วลืมเรื่องของเธอซะ อย่างน้อยก็ถือซะว่าทำเพื่อเจนสันและร็อบบี้"

เจย์พยักหน้าเล็กน้อย "ผมจะทำ คุณปู่"