ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 1253

เจย์กอดแองเจลีนไว้ในอ้อมแขนและไม่นานพวกเขาก็มาถึงท่ารถ

นอกเหนือไปจากการเดินทางโดยรถส่วนตัวเแล้ว การไปประเทศพีชบลอสซั่มนั้นพวกเขาต้องต่อรถสาธารณะที่ท่ารถ

การเดินทางจากท่ารถไปที่ประเทศพีชบลอสซั่มนั้นใช้เวลาอีกหกชั่วโมง อีกอย่างเส้นทางก็คดเคี้ยวไม่ปลอดภัย การนั่งรถสะเทือนไปมาทำให้โจเซฟินเวียนหัวเพราะว่าเธอไม่เคยโดยสารรถสาธารณะมาก่อน

“สามี ฉันจะตายอยู่แล้ว อยู่ ๆ ก็รู้สึกเหมือนจะเป็นลม…” โจเซฟินร้องออกมา

หลังจากนั้นเธอก็อาเจียนออกมา เซย์นลูบหลังเธอพร้อมร้องโหยหวน “ที่รัก เธอเป็นอะไรไหม? อย่าทำให้ฉันกลัวสิ”

เจย์มองพวกเขาอย่างรังเกียจ “มันก็แค่อาการเมารถ เธอไม่ตายหรอก หยุดทำตัวโอเวอร์ได้แล้ว”

เซย์นถือถุงขยะที่ใส่อาเจียนของโจเซฟินไว้และไม่รู้ว่าจะเอาไปทิ้งที่ไหน เจย์หน้าดำทะมึนเหมือนถ่านเพราะความขยะแขยง “โยนทิ้งไปซะที ให้ตายเถอะ นายจะเก็บไว้ใช้ตอนคริสต์มาสเหรอไง?”

เซย์นรีบเปิดหน้าต่างและโยนถุงขยะลงหน้าผาไป

หลังจากนั่งรถสั่นสะเทือนมานานหนึ่งชั่วโมง แองเจลีนก็บอกว่า “เจย์… สามี ฉันคิดว่าฉันก็เวียนหัวเหมือนกัน”

แองเจลีนนั้นเคยชินกับการเรียกเขาว่าเจย์บี้ ดังนั้นเธอจึงยังไม่ชินกับการที่จู่ ๆ ต้องเปลี่ยนมาเรียกเขาอย่างอื่น

สีหน้าของเจย์เปลี่ยนเป็นย่ำแย่ น้ำเสียงเขาร้อนใจขณะที่บอกว่า “แองเจิลที่รัก นอนหนุนตักฉันสิ เธอจะรู้สึกดีขึ้น”

แองเจลีนอาเจียนออกมาทันทีที่เธอนอนลงบนตักเขา

เจย์นั้นหยิบถุงพลาสติกให้เธอไม่เร็วพอ ดังนั้นเขาจึงเอามือรองรับอาเจียนของเธอไว้แทน

เซย์นหันมามองและเห็นว่าเจย์ถืออาเจียนเหม็นฉึ่งไว้ในมือ แต่ใบหน้าหล่อเหลาของเขาไม่แสดงอาการรังเกียจเลยสักนิด แต่ว่าเขามองแองเจลีนอย่างร้อนใจแทน