ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 132

เซ็ตตี้เอื้อมมือไปที่ประตูต้องการจะปิดใส่เจย์ แต่โรสก็ปรากฏตัวในตอนนั้น

"ให้เขาเข้ามา"

เซ็ตตี้ได้ยินคำสั่งของแม่เธอ แต่เธอยังทำหน้าบึ้งอย่างไม่พอใจ เธอยอมปล่อยมือจากประตูอย่างไม่ยินยอมนักแล้วเดินกลับไปที่มุมเล่นของเธอ

"ร็อบบี้น้อยอยู่ไหน?" เจย์ถามเรื่องร็อบบี้น้อยทันทีที่เขาเข้ามา

โรสเสิร์ฟน้ำผลไม้และบอกให้เขานั่ง เจย์นั่งลงบนโซฟา

โรสเดินไปหาเซ็ตตี้แล้วโน้มน้าวเธอ "เซ็ตตี้น้อย แม่มีเรื่องต้องปรึกษากับคุณลุง ลูกไปเล่นในห้องได้ไหม?"

เซ็ตตี้ถือตัวต่อของเธอแล้วพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง "โอเคค่ะคุณแม่" จากนั้น เธอก็หายไปจากห้องของแม่เธอ

เจย์ขมวดคิ้ว เซ็ตตี้นั้นเหมือนปีศาจน้อยป่าเถื่อนต่อหน้าเขา แต่เธอกลับกลายเป็นเด็กน้อยที่เชื่อฟังและน่ารักต่อหน้าโรส นั่นไม่คาดคิดเลย

โรสไปที่ห้องนั่งเล่นแล้วนั่งลงบนโซฟาตัวใหญ่ ข้างโซฟาของเจย์ ท่าทางปกติของเธอในตอนแรกถูกแทนที่ด้วยชั้นน้ำแข็งเมื่อเธอมองเจย์ด้วยความโกรธ

"ท่านอาเรส ถ้านายไม่ชอบร็อบบี้น้อยของฉัน งั้นก็ไม่ควรจะลดตัวลงมานับญาติแม้สักนาทีเดียว"

เส้นเลือดบนหน้าผากเจย์แทบระเบิด เขามักอยู่เหนือสุด เป็นที่เคารพของทุกคน การจะหาผู้หญิงแบบโรสที่กล้าโมโหใส่เขาได้นั้นเหมือนกับการหาสัตว์ในเทพนิยาย ตอนนี้ ใบหน้าหล่อเหลาของเขานั้นแสดงความโกรธ เขากล่าว "โรส ลอยล์ เมื่อคืนมันเป็นอุบัติเหตุ"

ท่าทางของเจย์นั้นแสดงความกลุ้มใจพร้อมกับนวดหน้าผากเพราะอาการปวดหัว "ฉันปรับวินับของร็อบบี้น้อยเมื่อวานก็เพราะเขาทำลายเครื่องปั้นในปราสาท"

โรสพยักหน้าอย่างสบาย ๆ "นายเป็นอภิมหาเศรษฐีหลายพันล้าน ต่อให้ร็อบบี้น้อยทำลายทั้งอสังหาริมทรัพย์ ทัวร์มาลีน นายก็ไม่กังวลเรื่องความเสียหายด้วยซ้ำ"

เจย์เลิกคิ้วของเขาด้วยความแปลกใจต่อโรส 'ฉันไม่คิดว่าเธอจะเข้าใจฉันขนาดนี้?'

"เพราะฉะนั้นฉันจึงคิดว่าเหตุผลที่นายลงโทษร็อบบี้น้อยก็เพราะปราสาทที่เขาทำลายเป็นของเจนสัน ฉันพูดถูกไหม?" เสียงของโรสเบา แต่มันกลับแฝงพลังทำลายล้างไม่รู้จบ

เจย์กำหมัดแน่น ผู้หญิงคนนี้คิดว่าเขาเข้าข้างเจนสันและนั่นทำให้เขาลงโทษร็อบบี้น้อย? เจย์เย้ย "โรส ทั้งเจนสันและร็อบบี้น้อยเป็นลูกฉัน ฉันปฏิบัติต่อพวกเขาอย่างเท่าเทียม!'