ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 143

เกรย์สันรายงาน "ท่านประธาน เราได้ตรวจสอบข้อมูลทั้งหมดของโรส ลอยล์ แล้ว แต่เราไม่สามารถหาข้อมูลของเธอตั้งแต่เจ็ดปีก่อนจนถึงวันนี้ได้เลย คุณไม่คิดว่ามันน่าตลกเหรอครับ?"

ดวงตาเหยี่ยวของเจย์กลายเป็นเฉียบคม ด้วยความสงสัยที่ห่อหุ้มดวงตาเย็นชาทรงลูกพีชของเขา

ในสังคมปัจจุบันที่อินเทอร์เน็ตเป็นข้อได้เปรียบ มันเป็นเรื่องปกติที่จะมีข้อมูลของใครหายไป มากไปกว่านั้น สิ่งที่หายไปคือข้อมูลของโรส ซึ่งไม่ได้นานมากนักในสมัยที่อินเทอร์เน็ตยังไม่ได้พัฒนามาก มันไม่กี่ปีเท่านั้นเอง นี่แปลว่ามีคนน่าสงสัยอยู่ในเรื่องนี้

"สืบต่อไป!" เจย์สั่ง

"รับทราบครับท่านประธาน"

เจย์จัดการงานของเขาก่อนจะเข้านอน

เมื่อเขาปิดตาลง หัวของเขาก็แสดงเสียงของโรสที่กำลังท่อง 'ถึงต้นโอ๊ก' อย่างไม่น่าเชื่อ สำเนียงที่นำมาซึ่งการรักษาอันอบอุ่น มันทำให้เขาหยุดตัวเองไม่ให้คิดเรื่องแองเจลีนไม่ได้เลย

นอกจากเนื้อเสียงที่ต่างกัน โทนเสียงของแองเจลีนและโรสตอนที่ท่องกวีนั้นเหมือนกันจนน่าตกใจ

เจย์กลิ้งไปมา มันยากที่เขาจะทำใจนอนได้ ในที่สุด เขาก็เปิดแอปเสียง เขาสวมหูฟัง แล้วฟังเสียงฝนตลอดทั้งคืน เขาไม่รู้ว่าเขาผลอยหลับไปตอนไหน

บางทีอาจเป็นเพราะความสัมพันธ์พ่อลูก คืนนั้น เจนสันเองก็นอนไม่ค่อยหลับเช่นกัน เขาฝันถึงเรื่องน่ากลัวมาก ๆ มันมีตัวประหลาดที่สวมหน้ากากสัตว์ร้ายบนหัว มันปีนขึ้นมาบนหน้าต่างของเขา ในมือของสัตว์ร้ายคือระฆังที่เขาไม่ยอมหยุดสั่นมัน "เจนสัน… เจนสัน… ช่วยฉันด้วย… ช่วยฉันด้วย ได้โปรด..." มันพูดเหมือนมันเป็นวิญญาณหลงหายที่ตามหาความยุติธรรมให้ตนเอง!

"อ๊า!" เจนสันพลันเปิดตาออก ใบหน้าเย็นชาของเขาเต็มไปด้วยความกลัว เขาคลานออกจากเตียงแล้ววิ่งออกข้างนอกเหมือนคนเสียสติ

เมื่อโรสได้ยินเสียงเท้าที่เร่งรีบวิ่งไปตามทางเดิน เธอก็กระโจนออกแล้ววิ่งโดยไม่สวมรองเท้า

"เจนส์" โรสเห็นเจนสันวิ่งเหมือนแมลงวันไร้หัว

เจนสันนั้นวิ่งไปรอบทางเดินบนชั้นสอง เมื่อเขาเห็นโรส ร่างผิวซีดของเขาก็วิ่งไปหาเธอ เธออ้าแขนกว้างแล้วโอบเขาไว้ในอ้อมแขน "คุณแม่ ผมกลัว!"