ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 15

โรสวางของขวัญเลโก้ลงบนโต๊ะตรงหน้าเจนสันและแกะกล่องออกอย่างคล่องแคล่ว เธอพยายามที่จะทำลายภูเขาน้ำแข็งกับเจนสัน ในขณะที่เธอหยิบชิ้นส่วนข้างในออกมาและเริ่มประกอบชิ้นส่วนเลโก้

“เจนสัน มาแข่งกันไหม? ว่าใครจะสร้างได้เร็วกว่ากัน”

เจย์เดินขึ้นไปชั้นบนและได้ยินการท้าทายที่มากเกินไปของโรสที่มีต่อเจนสัน เสียงเยาะเย้ยปรากฏบนใบหน้าของเขา

เจย์ได้สอนเจนสันถึงวิธีการเขียนโปรแกรมเป็นการส่วนตัว การประกอบโมเดลเลโก้ที่ซับซ้อนที่สุดก็เป็นเเค่เรื่องกล้วย ๆ สำหรับเขา

‘ผู้หญิงที่ไร้การศึกษาอย่างโรสอาจไม่เคยได้ยินเรื่องการเขียนโปรแกรมด้วยซ้ำ เธอไร้เดียงสาจริง ๆ หรือที่คิดว่าเธอจะสามารถรวบรวมโมเดลแบทแมนได้?

เจนสันไม่ได้ให้คำตอบในทันที

เขาคว้าเลโก้จากมือของโรสอย่างเงียบ ๆ มองไปที่นาฬิกาบนผนังและเริ่มประกอบเข้าด้วยกัน

โรสดูแปลกใจ ‘เจนสันตกลงแข่งกับฉันหรือเปล่านะ?’

สิ่งที่ตามมาคือการสร้างเลโก้อันยาวนาน!

เจย์เปลี่ยนชุดทำงานแล้วลงไปชั้นล่าง เขาเห็นทั้งสองคนดูสงบและสามัคคีกันมาก

เจนสันกำลังประกอบเลโก้ของเขาในขณะที่โรสนั่งข้าง ๆ เขาดูเขาอย่างเงียบ ๆ

มุมปากของเจย์โค้งลงอย่างเยาะเย้ย เขาแทบจะคาดเดาได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป

‘คนพูดมากอย่างโรสจะไม่สามารถทนอยู่เงียบ ๆ ได้ถึงสองสามชั่วโมงแน่’ เมื่อเธอพูดเกินไปลูกชายที่ไม่อดกลั้นต่อเสียงของเขาก็จะเริ่มขว้างปา ก่อนอื่นเขาจะทุบทำลายเลโก้ของเขา…

'ด้วยความสุภาพ โรสน่าจะคืบคลานออกไปอย่างเงียบ ๆ เพื่ออำลาฉัน'

"คุณโรส ดูแลเจนสัน ฉันหวังว่าคุณจะไม่ทำให้ฉันผิดหวัง" เจย์สวมสูทรีดใหม่ของเขาและดวงตาอันแหลมคมของเขาก็หรี่ลง เขาดูเหมือนชายที่สง่างามและมีคุณสมบัติที่ไม่มีใครเทียบได้

ด้วยเหตุผลบางอย่างโรสรู้ดีว่าเขาต้องทำอะไรบางอย่างเมื่อเธอเห็นรอยยิ้ม สายตาคนหนึ่งบอกเธอว่าเขาเป็นคนประเภทที่จะมองดูโลกที่มอดไหม้ต่อหน้าเขาอย่างมีความสุข

โรสฝืนยิ้มสดใส "ไม่ต้องกังวลค่ะท่านอาเรส ดิฉันจะมีช่วงเวลาที่ดีกับเจนสัน

เจย์จากไปด้วยสีหน้ามุ่งร้าย

โรสกลอกตาไปด้านหลัง

เธอกลับไปหาเจนสันที่ยังคงจดจ่ออยู่กับการสร้างเลโก้

เมื่อโรสมองไปที่เขาเธอก็เห็นความรังเกียจในดวงตาของเจนสัน โรสขมวดคิ้วเล็กน้อย 'สภาพแวดล้อมมีบทบาทสำคัญในการสร้างผู้คน' โรสตั้งข้อสังเกต ‘เจนสันคงใช้เวลามากเกินไปในการจ้องมอง ใบหน้าที่นิ่งและไร้อารมณ์ของเจย์จนเขากลายเป็นเด็กที่สงวนไว้เช่นนั้น’

เพื่อไม่ให้รบกวนเจนสันโรสจึงหยิบสมุดสเก็ตช์ภาพที่เธอถืออยู่ในกระเป๋าออกมาและเริ่มร่างภาพของเจนสัน

โรสไม่จำเป็นต้องมองไปที่เจนสันต่อไปเพราะเธอคุ้นเคยกับคิ้วของร็อบบี้น้อยอยู่แล้ว ภาพที่เหลือเป็นเรื่องง่ายสำหรับเธอ เธอสามารถดึงรูปลักษณ์ของเจนสันออกมาได้อย่างเต็มตา สำหรับการแสดงออกที่ไม่แยแสของเขา เมื่อโรสเน้นส่วนนั้นของใบหน้าเธอก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเสียใจ

สองชั่วโมงต่อมา เจนสันสร้างโมเดลเลโก้สำเร็จ

โรสซ่อนภาพวาดของเธอด้วยความรีบร้อนและหยิบเลโก้ขึ้นมาอย่างยิ้มแย้มและเริ่มแยกชิ้นส่วนออก ขณะที่เธอกำลังจะเริ่มจับเวลา เจนสันทิ้งเธอแล้วเดินขึ้นไปชั้นบน หลังจากนั้นไม่นานเขาก็กลับลงมาพร้อมกระเป๋านักเรียนที่พาดบ่าของเขา

โรสตะลึง เธอมองไปที่นาฬิกา ตอนนั้นสิบโมงแล้ว ‘เจนสันจะไปโรงเรียนในเวลานี้เนี่ยนะ?’ เธอสงสัย

“เจนสัน คุณจะไปโรงเรียนเหรอ?”

โรสวางเลโก้ในมือแล้ววิ่งตามเจนสันไป

หลังจากที่แจนสันเดินออกจากบ้านเขาก็มองไปที่โรสจากที่จอดรถ

พื้นฐานของการสื่อสารระหว่างพวกเขามาจากการที่โรสเดาได้ว่าเขากำลังรู้สึกอะไร "คุณต้องการให้ฉันขับรถใช่ไหม?"

เจนสันไม่ได้พยักหน้าหรือส่ายหัวอะไร

โรสพูดว่า "พ่อของคุณไม่ได้ให้กุญแจรถไว้ ทำไมเราไม่ออกไปข้างนอกแล้วเรียกแท็กซี่ล่ะ?"

เจนสันพูดคำเดียว "สกปรก!"

เขาหันกลับมาและเดินต่อไป

โรสรู้สึกงุนงงกับกระบวนการคิดที่แปลกใหม่ของเด็ก