ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 192

“เชิญเข้ามาข้างในครับ ท่านอาเรส” ผู้อาวุโสลอยล์ทักทายแขกผู้มีเกียรติอย่างสุภาพ

เจย์เดินอย่างนิ่ง ๆ และสุขุมเข้าไปในห้องนั่งเล่นของบ้านลอยล์ราวกับเข้ามาในบ้านของเขาเอง

เกรย์สันนำเก้าอี้มาให้เขาและใช้ทิชชู่เช็ดเบาะหลาย ๆ ครั้ง ตอนนั้นเจย์นั่งเฉย ๆ

“เรามีติดหนี้บุญคุณอะไรหรือเปล่าถึงทำให้คุณมาปรากฏที่นี่ ท่านอาเรส?” ผู้อาวุโสลอยล์ถามอย่างระมัดระวัง

“คุณลอยล์ ตอบคำถามของผมอย่างตรงไปตรงมาหากคุณไม่ต้องการให้บริษัทลอยล์ล้มละลายถ้าผมพอใจกับคำตอบของคุณ ผมจะพิจารณาหาทางออกให้กับครอบครัวลอยล์” เจย์พูดอย่างแผ่วเบา

ผู้อาวุโสลอยล์กล่าวว่า “ผมจะบอกคุณทุกอย่างที่ผมรู้โดยไม่ปิดบังและตอบคำถามทั้งหมดของคุณ ท่านอาเรส”

“ผมต้องการข้อมูลทุกอย่างเกี่ยวกับโรสตั้งแต่แรกเกิดจนถึงตอนนี้ บอกผมทุกอย่างที่คุณรู้” เจย์เน้นคำว่า “ทุกอย่าง” เป็นพิเศษ

ผู้อาวุโสลอยล์รู้สึกประหลาดใจ “ทุกข้อมูลเกี่ยวกับโรส?”

ดวงตาของซิดนีย์เป็นประกายแวววาวพร้อมกับความเศร้าโศก ท่านอาเรสกำลังสอบสวนโรสอย่างลับ ๆ มันดูเหมือนว่าวันอันรุ่งโรจน์ของโรสกำลังจะสิ้นสุดลงในไม่ช้า

เมื่อเห็นว่าผู้อาวุโสลอยล์ยังคงงุนงงอยู่เพียงใด เกรย์สันจึงอธิบายเพิ่มเติมในสิ่งที่ท่านอาเรสพูด

“โรสเป็นลูกสาวของผู้อาวุโสลอยล์ คุณน่าจะรู้จักนิสัยของเธอและสิ่งที่เธอชอบเป็นอย่างดี ใช่ไหม? ทำไมคุณไม่บอกเราทุกอย่างไม่ว่าพวกเขาจะมีความสำคัญหรือไม่สำคัญเพียงใด?”

แม้ว่าผู้อาวุโสลอยล์จะรู้สึกตกใจกับเหตุผลของท่านอาเรสในการมาเยี่ยม แต่เขาก็ให้ความร่วมมืออย่างมากในขณะที่เขาใช้สมองเพื่อบอกข้อมูลทุกอย่างที่เขารู้เกี่ยวกับโรสให้กับเจย์

“พูดตามตรงนะ ท่านอาเรส โรสเป็นลูกสาวคนโตของผม แต่แม่ของเธอและผมแยกทางกันไม่นานหลังจากที่เราแต่งงานกัน เมื่อผมมาที่เมืองเพื่อเริ่มต้นธุรกิจ ทั้งภรรยาและลูกสาวก็อยู่ในชนบท ผมทำงานได้ไม่ดีในช่วงสองสามปีที่ผ่านมา ดังนั้นผมจึงไม่มีเงินพิเศษที่จะดูแลพวกเธอด้วยเหตุนี้ ทั้งภรรยาและลูกสาวจึงอยู่ในสถานการณ์ที่คับแค้น”

เมื่อผู้อาวุโสลอยล์พูดเช่นนี้ ก็มีความรู้สึกผิดอยู่ในดวงตาของเขา เขากล่าวต่อว่า “ผมไม่เคยคิดว่าความยากจนจะทำลายโรสได้อย่างสมบูรณ์ และเพราะความยากจน เธอจึงเติบโตมาด้วยความตกต่ำ เห็นคุณค่าในตนเอง และไม่ชอบสังสรรค์กับผู้อื่น เธอเป็นคนไม่ค่อยพูด มีความมืดมน และอึมครึม ไม่เพียงแค่นั้น เธอยังเกลียดการเรียนรู้และมักจะเข้าใจยากเป็นคนได้คะแนนอันดับสุดท้ายในทุกวิชาตั้งแต่เด็ก

ผู้อาวุโสลอยล์ส่ายหัว “ตอนที่โรสเรียนอยู่ชั้นมัธยมปลาย ผมคาดหวังให้เธอใช้ทักษะพิเศษเพื่อสอบเข้ามหาวิทยาลัยผ่านการลงทะเบียนแบบรวมศูนย์เนื่องจากผลการเรียนไม่ดีของเธอ น่าเสียดาย เธอวาดรูปไม่ได้ เขียนโค้ดไม่ได้ และไม่จำเป็นต้องพูด เธอเป็นคนไร้ความสามารถอย่างมากในเรื่องการร้องเพลงและการเต้นรำ เฮ้อ!”

นายหญิงลอยล์รู้สึกโกรธเป็นพิเศษเมื่อมีการพูดคุยหัวข้อนี้เกิดขึ้น

“เพื่อช่วยให้เธอพัฒนาทักษะพิเศษบางอย่างที่เธอสามารถทำได้จริง นายท่านของฉันใช้เงินจำนวนมากเพื่อจ้างครูให้เธอ อย่างไรก็ตาม เด็กผู้หญิงคนนั้น เป็นคนโง่จริง ๆ เธอไม่รู้อะไรเลย”

เจย์ครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง “เจ็ดปีที่แล้ว โรสปรากฏตัวในที่เกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ของแองเจลีน ผมอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับโรสตอนที่เธออยู่ในที่เกิดเหตุ”

ทันทีที่เขาพูดถึงเรื่องนี้ การแสดงออกที่แปลกประหลาดก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของนายหญิงลอยล์

“ตอนนี้ที่คุณพูดถึง นั่นเป็นอุบัติเหตุที่ดูแปลกมากจริง ๆ ... ”