ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 196

เมื่อมาถึงโรงเรียนอนุบาล ครูขอให้ผู้ปกครองคนอื่นพาลูกกลับบ้านก่อนได้ ดังนั้นเหลือเพียงเจย์และโรสที่จะยังคงยืนอยู่ข้างนอกและรอ

เจย์ถูกบังคับให้เข้าร่วมฟังประชุมผู้ปกครองของนักเรียน เขาสวมหน้าตาบึ้งตึงอย่างมากบนใบหน้าของเขา เขาดึงใบหน้าขมวดคิ้วขณะที่เขายืนนิ่งมาก

ตอนนี้โรสรู้สึกผิดแล้ว

เจย์เป็นอัจฉริยะที่คนอื่น ๆ รอคอยมาตลอดตั้งแต่เขายังเด็ก การให้เขารอคนอื่นในวันนี้อาจเป็นการระเบิดของภูเขาไฟที่รอให้เกิดขึ้น ใช่มั้ย?

“ท่านอาเรส นายอาจจะกลับไปก่อนก็ได้ ฉันจะอยู่ที่นี่และรอ…” โรสแนะนำอย่างรู้สึกผิด

เธอได้ลงโทษปีศาจน้อยทั้งสองเมื่อพวกเขาทำอะไรผิดพลาดเมื่อวานนี้ไปแล้ว แต่วันนี้ ดูเหมือนว่าวิธีการฝึกวินัยของเธอให้ผลลัพธ์น้อยมาก

จู่ ๆ ครูประจำชั้นก็พูดขึ้นมาว่า “ได้โปรดอยู่ด้วยค่ะ คุณอาเรส ฉันอยากจะบอกคุณเกี่ยวกับปัญหาการศึกษาของเด็ก ๆ "

เจย์พยักหน้า

หัวของโรสลดต่ำลง

หลังจากส่งผู้ปกครองและนักเรียนคนอื่น ๆ ไปแล้ว ครูก็เชิญเจย์และโรสไปที่ห้องทำงาน

เจนส์ ร็อบบี้น้อย และ เซ็ตตี้ รออยู่ที่ห้องพักครูเมื่อนานมาแล้ว เมื่อเธอเห็นพ่อและแม่ น้ำตาของ เซ็ตตี้เริ่มไหลลงมาที่ใบหน้าของเธอ

“เกิดอะไรขึ้นกันแน่?” เสียงต่ำของเจย์มีน้ำเสียงที่สง่างามของผู้มีอำนาจ

น้ำเสียงของครูฟังดูแสดงความเคารพเล็กน้อยในครั้งนั้น “คุณอาเรส ร็อบบี้น้อยต่อสู้กับคนอื่น ๆ อีกสองสามคนในขณะที่เจนสันวิพากษ์วิจารณ์ครูเมื่อวานนี้ ฉันได้เล่ารายละเอียดให้แม่ของพวกเขาฟังแล้ว ฉันสงสัยว่าเธอบอกความจริงกับคุณหรือเปล่า?

“เมื่อเด็กทั้งสองมาโรงเรียนวันนี้พวกเขาเริ่มทำตัวแปลก ๆ ร็อบบี้น้อยดุเพื่อนคนเดิมจากเมื่อวานและทำให้พวกเขาร้องไห้ ในขณะที่เจนสันทำให้ครูน้ำตาคลอด้วยคำวิพากษ์วิจารณ์ของเขา ฉันคิดว่าสิ่งต่าง ๆ คงไม่พ้นมือคุณที่จะต้องจัดการสิ่งนี้และนั่นคือเหตุผลที่ฉันรายงานให้คุณทราบ”

เจย์มองไปที่โรส “คุณกำลังสอนอะไรเด็ก ๆ?”

เจย์พยักหน้า

“ตัวแรกขี้เกียจ ตัวที่สองฉลาดแกมโกง ตัวมี่สามขยัน นายอยากเป็นหมูตัวไหน?” เจนสันและร็อบบี้น้อยหัวเราะเยาะทันทีที่เธอถามคำถามของเธอจบ

เจย์รู้สึกอึมครึมสนิท “โรส…”

โรสรีบยิ้มอย่างสงบ “นี่เป็นคำถามที่ครูถามเจนส์เมื่อวานนี้ เจนส์พูดถูกเมื่อเขาบอกว่าใครก็ตามที่ตอบคำถามนี้เป็นคนปัญญาอ่อน แม้ว่าสิ่งนี้จะกระตุ้นให้เกิดผลต่อเด็กทุกคนที่ทำให้เพื่อน ๆ ในชั้นเรียนลอกคำพูดเจนส์และปฏิเสธที่จะเป็นหมู ฉันคิดว่าเจนส์ไม่ได้มีส่วนรับผิดชอบต่อผลกระทบทั้งหมดไม่ใช่เหรอ?”

โรสพูดอย่างคลุมเครือว่า “ครูควรมีความรับผิดชอบมากที่สุดที่มีความไม่แม่นยำเพียงพอในคำพูดของเธอไม่ใช่หรอ?”

เจย์จ้องมองโรสที่ไม่สำนึกผิดและรู้สึกยอมแพ้กับคำพูดนี้อย่างมาก

“มนุษย์ทุกคนทำผิด ครูอาจทำผิดพลาด แต่เจนส์ใช้มาตรการตอบโต้เพื่อตอบสนองต่อความผิดพลาดของครูทำให้เกิดผลต่อเด็ก ๆ คนอื่นไปด้วยมันเป็นที่ไม่น่าพึงปรารถนานะรู้ไหม ไม่เพียงแต่เธอไม่ขอให้เขารับผิดชอบต่อการกระทำของเขา แต่เธอทำให้เขาเข้าใจผิด คิดว่าตัวเขาเองถูก อันนี้ผิดนะ”