ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 229

เจย์จับคางของโรสไว้เบา ๆ เขาเดินเข้าไปในบ้านราวกับว่าเป็นบ้านของเขาเองและนั่งลงบนโซฟา

โรสรู้สึกสับสน 'ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงมาที่นี่?'

"เจนส์หิว" เจย์พูดขณะมองมาที่เธอ

โรสสูญเสียการตอบกลับ

“แล้วทำไมนายไม่ทำอาหารให้เขาล่ะ?” ในที่สุดเธอก็โต้กลับ

เขารู้วิธีทำอาหารอยู่แล้ว

“เขาเคยกินอาหารของเธอ และเขาไม่ชอบอะไรที่ผมทำ” เขากล่าว

เจนส์พูดไม่ออก

'ตอนนี้นายใช้ฉันเป็นข้ออ้างหรือเปล่า? ผมกินอะไรก็ได้ ทุก ๆ อย่างที่เธอเป็นคนทำให้ทาน!'

โรสมองไปที่เจนส์และสายตาของเธอก็ดูอ่อนโยนลงอย่างไม่น่าเชื่อ “แม่ทำอาหารให้พ่อทานได้แล้ว เจนส์พูด”

“พ่อยังไม่ได้กินข้าวด้วย!” เจนส์มองไปที่แม่ด้วยสายตาเหมือนลูกสุนัข “แม่ครับทำกับข้าวให้พ่อด้วยได้ไหม แม่?” เขาขอร้อง

โรสเหลือบมองเจย์ "ได้สิ" เธอพูดอย่างไม่เห็นแก่ตัว ท้ายที่สุด อีกอย่างหนึ่งคือเขาเป็นคนจ่ายค่าเช่าให้เธอ

หลังจากที่เธอเข้าไปในครัว เธอก็รู้ว่าเธอไม่ได้เติมเสบียงอาหารของบ้านหลังใหม่ เธอมีแค่บะหมี่กับเกลือ

โรสทำได้เพียงแค่ปรุงซุปบะหมี่กับเกลือเท่านั้น เธอลังเลขณะหยิบชามออกมา เพราะกลัวว่าเจย์จะไม่ชอบ

อย่างไรก็ตาม เจย์และเด็ก ๆ กินอาหารเกลี้ยงชามในเวลาไม่นาน

“เธอพอจะมีเพิ่มให้อีกไหม?” เจย์มองไปที่เธอ

โรสส่ายหัว “นั่นคือสิ่งเดียวที่ฉันมีในตู้เย็น”

เจย์วางชามและช้อนส้อมลง “ผมจะไปซื้อส่วนผสมบางอย่างให้ คุณตามผมมา”

โรสมองเขาอย่างว่างเปล่า “ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันออกไปซื้อเองภายหลังได้”

“ถ้าอย่างนั้นลูกสามคนก็อยู่บ้านกันดีกว่านะ”

เจย์จ้องมองเธออย่างจริงจังเมื่อเธอพูดถึง 'บ้าน'

โรสนึกถึงความดื้อซนของพวกเขาได้ทันที จึงพูดเตือนเด็ก ๆ “ยังไง ก็อย่าพังบ้านลุงฌอนล่ะ”

“เราเข้าใจแล้ว แม่ ไปเถอะ!” ร็อบบี้โบกมือให้เธอ

โรสและเจย์เดินออกไปจากบ้าน เจย์หยุดอยู่ที่ประตูชั่วขณะ และการจ้องมองเธอที่เหมือนนกอินทรีของเขาก็เปลี่ยนไปอย่างน่ากลัวเมื่อเขามองไปที่แม่กุญแจ

พวกเขาไปร้านขายของชำในบริเวณใกล้เคียงกันที่นั่นเป็นตึกความสูงสามชั้น มันมีทุกสิ่งทุกอย่างที่พวกเขาสามารถเลือกซื้อได้

โรสลากรถเข็นของที่ทางเข้า ขณะที่เจย์เดินข้าง ๆ เธอ

ในขณะที่โรสเดินมุ่งไปที่โซนอาหารที่ชั้นหนึ่ง จู่ ๆ เจย์ก็ดึงเธอกลับมาและไปที่ส่วนฮาร์ดแวร์

“ผมขอล็อคลายนิ้วมือเธอ ได้ไหม?!”