ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 3

ในขณะที่โรสกำลังเรียกรถแท็กซี่อยู่ริมถนน เจย์ก็เดินมาพร้อมกับหญิงสาวทรงเสน่ห์ข้างกายเขา

“หลบไป”

เขาพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มและนุ่มลึกราวกับเสียงเชลโลที่สามารถทำให้หญิงสาวใดก็ตามอ่อนระทวย

แม้จะเป็นเช่นนั้น แต่มันก็แฝงไว้ด้วยความรู้สึกที่เหนือกว่าของชายผู้มากเงินทอง

โรสรู้สึกตัวทันทีว่าเธอและลูกๆกำลังขวางทางเขาอยู่—พวกเขากำลังยืนอยู่หน้ารถโรลส์รอยส์พร้อมด้วยสปิริทออฟเอ็กสเตซี่บนฝากระโปรงรถ

โรสลากกระเป๋าเดินทางด้วยมือข้างหนึ่ง ส่วนอีกข้างหนึ่งก็ดึงลูกๆของเธอ เมื่อโรสเห็นเจย์ เธอค่อนข้างรู้สึกตื่นตระหนก และพยายามจะหลบฉากออกไปช้าๆ—

หญิงสาวผู้มีเสน่ห์เย้ายวนพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ยและเหน็บแนม “เธอต้องเป็นคนแบบไหนกันถึงได้ห่อตัวด้วยเสื้อผ้าแบบนั้น เอาเลย อยากจะใส่แว่นกันแดดก็แล้วแต่ แต่ทำไมต้องบังคับให้ลูกของเธอใส่มันเวลาเดินด้วย? นั่นมันอันตรายไม่ใช่รึไง เธอไม่ห่วงเหรอว่าพวกเขาจะล้มเข้าหรืออะไรทำนองนั้น?”

โรสรู้สึกท้องไส้ปั่นป่วนไปหมด ‘ฉันก็คงไม่ต้องใส่เสื้อผ้าแบบนี้ถ้าไม่ต้องหลบซ่อนจากมารผจญแบบเธอหรอก’

คำพูดของผู้หญิงคนนั้นทำให้เซ็ตตี้อารมณ์ไม่ดี—คุณแม่ของเธอพูดถูกมาตลอด

เซ็ตตี้จะโกรธขึ้นมาทันทีหากใครก็ตามที่พูดไม่ดีใส่คุณแม่ของเธอ เธอพร้อมที่จะเปลี่ยนจากนางฟ้าตัวน้อย กลายเป็นปีศาจจิ๋วทันที

ในตอนนั้นเอง เซ็ตตี้เอาตัวพุ่งเข้าชนผู้หญิงคนนั้น

แรงปะทะทำให้แว่นกันแดดของเด็กน้อยกระเด็นตกพื้น

ผู้หญิงคนนั้นรีบถอยออกมาอย่างรวดเร็ว และนั่นทำให้ร่างน้อยๆของเซ็ตตี้ชนเข้ากับเจย์

เซ็ตตี้เริ่มจู่โจมเจย์ด้วยกำปั้นน้อยๆของเธอ กรีดร้องด้วยเสียงอันน่าเอ็นดูแต่เต็มไปด้วยความมุ่งร้าย “คุณแม่แค่เป็นห่วงพวกเราว่าจะถูกพวกลักพาตัวเด็กแบบพวกคุณจับไป คุณแม่ก็เลยให้พวกเราสวมแว่นตาเพื่อปกป้องตัวพวกเราเอง หนูจะไม่ยอมให้คนไม่ดีแบบคุณมาว่าคุณแม่ได้ เธอคือคุณแม่ที่เจ๋งที่สุดในโลก”

เจย์หันไปจ้องโรสด้วยสายตาเย็นเฉียบ “นี่คุณบอกเธอว่าผมเป็นพวกลักพาตัว?”

เมื่อต้องเผชิญกับคำกล่าวหาของเจย์ สมองของโรสเริ่มจะขาดออกซิเจนทันที

ก็แหงสิ คำตอบคือใช่อยู่แล้ว แน่นอนที่สุด เธอคิดว่าเขามันน่ากลัวกว่าพวกขบวนการค้ามนุษย์คนไหนด้วยซ้ำ

ถ้าหากเจย์รู้ขึ้นมาว่าเซ็ตตี้เป็นลูกของเขาขึ้นมา เขาจะต้องพยายามเล่นใหญ่และหลังจากนั้น ก็จะขอสิทธิ์การดูแลเด็กไป

โรสไม่กล้าแม้แต่จะเอ่ยปาก เธอกลัวว่าเขาจะจำเสียงของเธอได้

ความเงียบของเธอเป็นอะไรไปไม่ได้นอกจากคำยืนยันสมมติฐานของเขา

อารมณ์ของเจย์พลันมืดมนลง นี่ผู้หญิงคนนี้เพิ่งจะตราหน้าเขาว่าเป็นพวกลักพาตัว?

“นี่คือวิธีที่คุณสอนเด็กงั้นสิ?” เขาแค่นเสียง

ศรีษะของโรสหดเข้าไปในลำคอเหมือนนกกระทา เธอไม่สามารถรวบรวมความกล้าที่จะเผชิญหน้ากับเจย์ได้ จิตใจของเธอสับสนไปหมด

เซ็ตตี้เหมือนแม่ของเธอ เพราะฉะนั้นเจย์ไม่น่าหาความเชื่อมโยงอะไรกับตัวเขาได้

ยังไงก็ตาม ร็อบบี้นั้นแทบจะเรียกได้ว่าเป็นเจย์เวอร์ชั่นมินิ ร็อบบี้ต้องไม่เปิดเผยหน้าตาให้เจย์เห็นไม่ว่ายังไงก็ตาม

โรสเอื้อมมือไปกอดร็อบบี้ไว้ในอ้อมแขนอย่างแน่นหนา เธอกลัวว่าเขาจะเสียการควบคุมตัวเองตามเซ็ตตี้ไปอีกคน

เจย์ผลักเซ้ตตี้ออกไป ก่อนจะปัดบริเวณที่เซ็ตตี้เคยจับ ราวกับเขารังเกียจ เขาเปิดประตูเบาะหลังเพื่อให้หญิงสาวขึ้น ก่อนที่ทั้งสองจะขึ้นรถแล้วขับออกไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ

ร็อบบี้ ผู้ถูกคุณแม่กอดไว้ในอ้อมแขนจ้องมองไปที่ทะเบียนรถโรลส์รอยส์คันนั้น และจำมันไว้ในสมอง

ชายคนนั้นดูเหมือนเขายังกับแกะ

“คุณแม่~ ทำไมคุณแม่ไม่พูดอะไรเลยล่ะคะ?” เซ็ตตี้เสียใจมาก ตาของเธอเอ่อล้นไปด้วยน้ำใสๆ

สมัยก่อน ทุกครั้งที่เธอถูกรังแก คุณแม่จะวิ่งเข้ามาสั่งสอนพวกเด็กเกเรพวกนั้นเสมอ

“คุณแม่ วันนี้คุณแม่ดูอ่อนแอมากเลยครับ” ร็อบบี้น้อยของเธอถอดแว่นกันแดดออก เขากรอกตาไปมองแม่ของเขาที่ยังคงไม่พูดอะไร