ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 369

คืนนั้น เจย์ไม่กลับบ้าน

หลังจากที่โรสพาเด็ก ๆ เข้านอนแล้ว เธอกลับไปที่ห้องที่เจย์เตรียมไว้ให้เธอ แม้ว่าเธอจะนอนอยู่บนเตียง แต่เธอก็พบว่าตัวเองไม่ได้หลับ

เธอสงสารตัวเองและเป็นห่วงโจเซฟิน

กลางดึก ประตูห้องของเธอถูกกระชากเปิดออกโดยไม่มีสัญญาณเตือน จึงทำให้โรสสะดุ้ง

เมื่อเธอเปิดไฟ เธอก็เห็นเจนสันยืนอยู่ที่ประตูจ้องมองเธออย่างว่างเปล่า "คุณแม่ ผมขอนอนกับคุณแม่ได้ไหม?"

โรสยิ้มให้เจนสันและยื่นมือออกไป "มาเลย"

เจนสันปิดประตูตามหลังเขาแล้วนอนข้าง ๆ โรส

โรสเงยหน้าขึ้นมองนาฬิกาบนผนังเพื่อตรวจสอบเวลา 'มันเที่ยงคืนเเล้วเเต่เเจ็คสันยังตื่นอยู่เหรอ?'

เธอลูบไล้ใบหูเล็ก ๆ ของเเจ็คสันขณะที่เธอถามอย่างแผ่วเบา "แบ่งปันกับคุณแม่ได้ไหม ว่าอะไรที่รบกวนลูกจากการนอน?"

เจนสันขยับร่างกายของเขาบนเตียงและนอนตะแคงเพื่อมองไปที่โรส

ที่อยู่ภายในตาของเขา ดวงตาเธอมองเห็นส่วนผสมของความสงสัย,ความกลัว และความไม่สบายใจ

โรสถูติ่งหูของเขา เพราะเธอได้ยินมาว่าการนวดติ่งหูของเด็กสามารถช่วยคลายความกังวลของเด็กจากการนอนหลับที่น่ากลัวได้ เธอคิดว่ามันคงจะช่วยเจนสันได้บ้าง

โรสเพียงพยายามทำทุกอย่างที่เธอคิดได้โดยไม่ทราบสาเหตุของความกระวนกระวายใจของเจนสัน

"เจนส์ ถ้าลูกมีปัญหาอะไรลูกสามารถแบ่งปันกับคุณแม่ได้ตลอดเวลาเลยนะ โอเคไหม?" สัญชาตญาณของเธอบอกเธอว่าเจนส์รู้สึกหนักใจ อย่างไรก็ตาม เช่นเดียวกับพ่อของเขา เขาเก็บความรู้สึกและความคิดไว้กับตัวเองเสมอ

โรสต้องการปรึกษาและกระตุ้นให้เขาระบายความรู้สึกออกมาดังนั้นเธอจึงเกลี้ยกล่อมอย่างอดทน "เจนส์ คุณแม่รักลูก ถ้าลูกมีอะไรที่ทำให้หนักใจ ลูกบอกคุณแม่ได้ คุณแม่คือคนที่รักลูกที่สุดในโลกนี้"

จู่ ๆ เจนสันก็พึมพำ "คุณแม่ ผมกลัว!”

โรสผงะ...

ในวันปกติเจนส์แสดงให้เห็นว่าตัวเองเป็นเด็กที่กล้าหาญและมีความคิดที่ชาญฉลาด ภาพของเขาคล้ายกับชายโตเต็มวัยซึ่งถูกขังอยู่ในร่างของเด็กชาย

เธอไม่คาดคิดว่าความอ่อนแอดังกล่าวจะซ่อนตัวอยู่หลังฉากหน้าที่เงียบสงบของเขา

“บอกคุณแม่สิว่าลูกกลัวอะไร”

เจนสันนอนขดตัวเหมือนกุ้งและโน้มตัวเข้าไปในอ้อมกอดของโรส