ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 401

ฝนตกลงมาอย่างหนัก มองไม่เห็นทางเดินข้างหน้าของเธอเลยเพราะเต็มไปด้วยพุ่มไม้ตลอดทั้งเส้นทางยาว

โรสเอามือทั้งสองของเธอกวาดพุ่มไม้ออกจากกันเพื่อให้เดินได้ แล้วโรสก็ได้พบรอยเท้าของผู้หญิงอีกคนที่ทิ้งไว้และเธอก็ยังคงย่ำเท้าเดินต่อไปอย่างยากลำบาก

หลังจากนั้นไม่นาน ในที่สุดเธอก็เดินออกมาจากพุ่มไม้ที่เต็มไปด้วยหนามเพื่อหยุดอยู่ตรงหน้าเหมือนบ้านเห็ดที่ออกแบบมาอย่างมีเอกลักษณ์ “ทำไมถึงมีสิ่งปลูกสร้างสไตล์นี้อยู่ที่นี่?”

ยืนมองอย่างงุนงง โรสเดินเข้าไปและหยุดอยู่ตรงหน้าบ้านนั้น เธออยากรู้เกี่ยวกับโลกหลังประตูเหล่านั้น แต่ก็กลัวว่ามันจะนำไปสู่ความจริงที่เธอไม่ควรรับรู้

ในที่สุด ความอยากรู้อยากเห็นก็เกิดขึ้นอย่างทันทีทันใดของโรสได้เดินมุ่งไปข้างหน้าและเธอก็ผลักประตูเล็ก ๆ ของบ้าน ต้องขอบคุณร่างกายที่เล็กของเธอเอง ทำให้เธอสามารถเข้าไปได้

ข้างในมืดมาก แต่เธอบอกได้อย่างคลุมเครือว่าห้องนั้นกว้างขวางจากแสงไฟเพียงเล็กน้อยจากช่องที่ได้มาจากทางประตู

โรสเดินคลำทางเข้าไปโดยผ่านความมืดมิด โรสพบว่าด้านในโดมทำให้เธอนึกถึงเขาวงกตนั่น—เขาวงกตที่มีรูปร่างที่รู้สึกคุ้นเคยอย่างประหลาด

มันเกือบจะเหมือนกับว่าเธอเคยมาที่นี่มาก่อน

ในตอนนั้น ความทรงจำจากภาพที่คุ้นเคยทำให้สับสนมันคุกคามที่จะปั่นป่วนในความคิดของเธอในขณะที่โรสต้องทนทุกข์ทรมานจากอาการปวดหัวที่เหมือนจะถูกแยกออกจากกัน

เพื่อบรรเทาความเจ็บปวด โรสไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากนั่งยอง ๆ ลงแล้วเอามือกุมหัวไว้

ฉากที่น่าทึ่งต่าง ๆ เล่นซ้ำอยู่ในหัวของเธอ

…

“เธอได้เข้าไปในสถานที่ต้องห้ามและได้เรียนรู้สิ่งที่เธอไม่ควรรู้ สาวน้อย เราไม่อาจปล่อยเธอไปพร้อมกับความลับเช่นนี้ได้ ตอนนี้เราสามารถ…? เรื่องอื้อฉาวของตระกูลอาเรสจะต้องอยู่ที่นี่เท่านั้น ในความมืดที่ไม่มีแสงสว่างใดจะพบได้”

“ไม่ต้องกังวล สาวน้อย ฉันจะฉีดยาให้เธอ และเธอจะลืมทุกอย่างที่เกิดขึ้นที่นี่”

“ยานี้ใช้ได้ผลเพียงหกเดือนเท่านั้น เราจะทำอย่างไร? หรือเธอยังคงต้องถูกทำให้ตายในอีกหกเดือนต่อมาอีกครั้ง”

…

เริ่มมีความคิดปั่นป่วนเกิดขึ้น “เธอรักฉันมากแค่ไหน เจย์บี้? เป็นมากกว่าดวงดาวบนท้องฟ้า ลึกกว่าน้ำทะเล และสูงกว่าความสูงของยอดเขาเอเวอเรสต์หรือไม่?”

“หัวใจของฉันไม่มีที่ว่างมากนัก ฉันไม่สามารถให้เพียงพอกับดวงดาวมากมายขนาดนี้ ไม่สามารถให้เพียงพอกับผืนน้ำอันกว้างใหญ่ของทะเล หรือฉันไม่สามารถให้เพียงพอกับภูเขาสูงที่ฝ่าลมที่รุนแรงที่สุดได้ ในนั้นมีที่ว่างเพียงพอสำหรับคนตัวเล็กเพียงคนเดียวเท่านั้นและนั่นก็คือเธอ”

…

“เธอรู้หรือเปล่า? ที่ฉันเกิดมาน่าเสียดายขนาดนี้” เสียงที่อดกลั้นอย่างยิ่งของชายคนหนึ่งดังอยู่ข้างหูของเธอ “ฉันไม่เคยคู่ควรกับคนที่สมบูรณ์แบบเท่าเธอเลย แองเจลีน เซเวียร์ คนที่จากฉันไป!”