ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 407

หัวใจของโรสท่วมท้นไปด้วยฉากสยองที่เจย์ต้องการทำร้ายเธอ...

เขากำลังทดสอบเธอหรือเปล่า?

โรสยังคงใช้น้ำเสียงของเธอ “แม้ว่านายจะเอาแม่เหล็กมาวางบนตัวฉัน ฉันก็ไม่สามารถหนีจากการจับกุมของนายไปได้”

ขณะที่เธอยกข้อมือขึ้นมา ตัวจับเวลาของเธอก็หายไป โรสร้องลั่นด้วยความบ้าคลั่ง “อ๊ะ ตัวจับเวลาของฉันอยู่ไหน?”

เธอจ้องมองเขาด้วยความโกรธและพูดว่า “นายหลอกฉัน นายเอาตัวจับเวลาออกไปจากฉันแล้ว นั่นหมายความว่านายไม่ได้ช่วยตัวของนายเลย?”

ไม่ได้ช่วยร่างกายของเขา? เจย์กระตุกอย่างแรง

เธอคว้าผ้าขนหนูข้างตัวมาพันตัวเธอเอง แล้วลุกจากอ่างก่อนจะรีบวิ่งออกไปข้างนอก โดยไม่ทันสังเกตว่ามีสีหน้าอำมหิตโผล่ขึ้นมาบนใบหน้าของเจย์อย่างช้า ๆ

ด้วยความโกรธ เขาจึงชกไปที่ผิวน้ำอย่างกะทันหันทำให้เกิดคลื่นน้ำนับไม่ถ้วน น้ำจึงกระเซ็นสาดใส่ใบหน้าของเขา

บางทีสิ่งที่น่ากลัวกว่านั้นอาจอยู่เบื้องหลังเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับโรส เขารู้สึกไม่สบายใจอย่างมาก

เธอความจำเสื่อม!

โรสรีบวิ่งลงไปชั้นล่าง นั่งบนโซฟา และถือถ้วยน้ำชาและยกดื่มมันอย่างสั่น ๆ

หลังจากที่เขาแต่งตัวเสร็จ เจย์ก็เดินลงไปชั้นล่าง ด้วยอารมณ์ของเขาที่สงบลงมาก เขาเห็นร่างคนหนึ่งนอนขดตัวอยู่บนโซฟา เขาจึงเดินเข้าไปหาและนั่งลงข้าง ๆ เธอ จากนั้นเขาก็ใส่นาฬิกาจับเวลาที่ข้อมือของเธอ

โรสจ้องนาฬิกาข้อมือติดตามและถามอย่างระแวงว่า “นาฬิกาจับเวลาเรือนเดิมอยู่ที่ไหน?”

“มันใช้งานผิดปกติ ฉันเลยหยุดใช้มันแล้วแหละ” เจย์กล่าว

เมื่อมองไปที่เขาอย่างใจจดใจจ่อ โรสก็พูดว่า “ท่านอาเรส ฉันไม่ใช่สุนัขที่นายจูงไปไหนมาไหนก็ได้นะ การติดตามฉันแบบนี้ถือเป็นเรื่องผิดกฎหมาย”

สายตาเขามองขึ้นไปข้างบน “แต่นั่นมันทำให้ฉันสามารถปกป้องเธอได้ดีกว่านี้”

เธอพูดไม่ออก!

ผู้ชายคนนี้สามารถโกหกอย่างโจ่งแจ้งและยังคงแสดงหน้าตาอันบริสุทธิ์บนใบหน้าของเขา เขาเป็นคนที่ไม่ธรรมดาจริง ๆ

ฮัดชิ่ว…

เมื่อผู้ชายคนนั้นเริ่มจามแม้ว่าเขาจะแต่งตัวเรียบร้อยก่อนลงมาจากห้องแล้วก็ตาม แต่โรสก็มองเขาด้วยความประหลาดใจ หลังจากนั้น เธอก็มองตัวเองซึ่งไม่มีอะไรสวมใส่นอกจากผ้าขนหนูผืนบาง ๆ ผืนหนึ่งและถูกทำร้ายด้วยลมที่พัดเข้าหาเธออย่างหนาวสั่น

เจย์หันไปและพูดว่า “เปลี่ยนเลย!”

ให้ตายสิ…

ใบหน้าของโรสเป็นสีแดงก่ำ

เธอรีบใส่เสื้อชั้นในขณะที่เขาหันหลังให้

“ได้เวลาอาหารเช้าแล้ว!” นาฬิกาข้อมือส่งเสียงลึกลับ

เมื่อเจย์หันกลับมา ร่างกายที่เย้ายวนของโรสทำให้เขาต้องจับจ้องไปที่เธอ

เขารู้ว่าเธอมีรูปร่างที่ดี แต่เมื่อเขาเห็นเธอแต่งตัวแบบนั้น มันก็เหมือนกับว่ามีผ้าคลุมปิดใบหน้าของเธอไว้ครึ่งหนึ่งเท่านั้น มันชวนเย้าแหย่และยั่วยวนมาก ร่างกายของเจย์ร้อนผ่าวขึ้นในทันที

เธอตบนาฬิกาข้อมือด้วยความโกรธ “นี่มันนาฬิกาไร้ค่าอะไรกันเนี่ย? ทำไมมันถึงพูดแบบนั้น?”

ด้วยใบหน้าที่ดำคล้ำ เขากล่าวว่า “มันก็แค่เตือนเธอว่าถึงเวลาอาหารเช้าแล้ว”

โรสอ้าปากค้าง