ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 42

เจย์รู้สึกเหมือนเขาเพิ่งได้ยินเรื่องตลกมาก ๆ อยู่ ใบหน้าหล่อเหลาแสนเย็นชาของเขาแข็งค้าง

'โรสเป็นนักเรียนระดับท็อปของสถานบันที่หนึ่ง?'

'เธอไม่ได้ส่องกระจกมองตัวเองรึไง ก่อนจะพ่นอะไรไร้สาระออกมาน่ะ นักเรียนทุกคนของสถานบันที่หนึ่งล้วนเป็นคนที่น่าทึ่ง'

'เธอโกหกเจนสันแบบนั้นได้ยังไง?'

"เจนสัน" เจย์บอกด้วน้ำเสียงที่เพิ่มระดับมากขึ้น "ต่อให้เธอจบมาจากสถาบันที่หนึ่ง ความรู้เฉพาะทางและความเชี่ยวชาญของเธอก็ยังไม่ถึงระดับพนักงานของแกรนด์เอเซียที่เราต้องการ คุณพ่อไม่สามารถยกเว้นให้เธอได้ แบบนั้นจะไม่ยุติธรรมกับผู้สมัครคนอื่น"

เจย์นั้นผิดหวังมากกับคำโกหกอันไร้ยางอายของโรส แต่อย่างไรก็ตาม เขาไม่ค่อยอยากจะทำให้โรสขายหน้าต่อหน้า "เจนสัน"

มันคือการปกป้องลูกของเขา—เขาไม่อยากเป็นคนที่ทำลายภาพของคุณแม่ที่งดงามในใจของลูกชาย

ร็อบบี้น้อยนั้นมั่นใจกับความสามารถของคุณแม่เขามาก เขาย้ำและขอร้องเจย์ "คุณพ่อเชื่อผมเถอะครับ โรสน่ะเก่งจริง ๆ ได้โปรดให้เธอทำงานในบริษัทพ่อนะ? นะคร้าบ?"

เจย์ถึงกับมึนงง "เจนสัน" ไม่เคยอ้อนวอนเขาเลย นี่เป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นได้ยากมาก แล้วมันก็มีความจริงใจในน้ำเสียงของเขามากเหลือเกิน จนเจย์ไม่สามารถที่จะปฏิเสธหัวใจอันเปราะบางของลูกชายของเขาได้อีก

"ก็ได้ คุณพ่อจะโทรหาเธอพรุ่งนี้ และเชิญให้เธอมาทำงานในบริษัท ฟังดูเป็นไง?"

ร็อบบี้น้อยส่งเสียงออกมาอย่างดีใจ "วูฮู้!"

เจย์คิดพึมพำกับตัวเอง 'ต่อให้ฉันโยนใบประกาศหางานใส่หน้าเธอ เธอจะกล้าพอที่จะรับมันเหรอ?

เพื่อป้องกันไม่ให้ "เจนสัน" ผิดหวัง เจย์จึงเจตนาลดความคาดหวังของเขาก่อน

"เจนสัน คุณพ่อแค่ให้โอกาสเธอทำงานในแกรนด์เอเซีย เธอจะสามารถทำงานในแกรนด์เอเซียได้หรือไม่นั้น ขึ้นอยู่กับความสามารถของเธอ ถ้าเธอไม่สามารถผ่านงานได้ ลูกก็อย่าผิดหวังมากไปล่ะ คุณพ่อสามารถจัดการให้เธอทำงานในบริษัทของเพื่อนคุณพ่อแทนได้ โอเคไหม?"

วันต่อมา

ชุมชนเจิดจรัส

เมื่อโรสตื่นขึ้นมา เธอก็พบงานวาดสีน้ำอยู่บนเตียง มันคือเมล็ดที่แตกหน่อขึ้นมาจากดิน ใต้ลมและฝน ภาพพื้นหลังเป็นรูปของด้านหลังของหญิงสาวที่เดินจากต้นไม้ต้นเล็ก

เมื่อโรสเห็นรูป เธออดไม่ได้ที่จะคิดถึงเจนสันผู้น่าสงสาร ทันใดนั้น หยาดน้ำตาก็ไหลออกมาจากตาเธอ

สำหรับเด็กน้อยที่ปราศจากแม่ ถึงเขาจะใช้ชีวิตที่หรูหรา แต่เขาก็เป็นเหมือนเมล็ดพันธุ์ที่ถูกลืม ต้องเจออุปสรรคแห่งฟ้าฝนมากมายหลังจากโผล่พ้นมาจากดิน

เมื่อคิดถึงเจนสันที่ไร้แม่ มันทำให้เธอใจสลาย

ในตอนนั้นเอง เจนสันเดินเข้ามาอย่างเงียบ เขายืนนิ่งอยู่ข้างเตียงแม่ของเขา มองจ้องเธอไม่วางตา