ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 466

ถึงอย่างนั้น โจเซฟินยังคงดูเคร่งขรึม “แล้วผู้ชายคนนั้นที่หน้าเหมือนพี่ฉันจริง ๆ เขาเป็นใครกัน?”

การแสดงออกของโรสเริ่มเศร้า “ใครจะไปรู้?”

สามวันต่อมา

เมื่อโรสกำลังจัดกระเป๋าเดินทางเพื่อเตรียมเดินทางกลับประเทศบ้านเกิด โจเซฟินก็ออกมาในชุดสีขาวและตัดผมตามความยาวให้สั้นลงเหมือนเป็นใครก็ไม่รู้ ใบหน้าที่หล่อเหลาของเธอมีความเป็นชายที่นุ่มนวล

“พี่คะ พี่ว่าฉันดูหล่อเหมือนผู้ชายไหม?”

โรสอึ้งไปชั่วขณะ

“เธอเป็นผู้หญิงที่ดูดี แล้วทำไมเธอถึงเปลี่ยนตัวเองให้ดูเป็นผู้ชายล่ะ?”

โจเซฟินยกคางของโรสและพูดจีบเธอเบา ๆ “ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ฉันจะเป็นเหมือนพุ่มไม้สีเขียวที่ปกป้องเธอ”

โรสทำปากบึ้งแล้วบ่นพึมพำ “เธอปฏิบัติกับฉันดีมากจนฉันเกือบจะสงสัยว่า ฉันเริ่มโน้มน้าวใจต่อเรื่องเพศกับเธอไปแล้ว”

โจเซฟินแสดงอาการน่ายียวนลิ้มลองเป็นอย่างมากและพูดว่า “คงจะดีถ้าไม่มีเซย์นหรือเจย์อยู่ในโลกนี้ เราทั้งคู่ เป็นผู้หญิงสองคนที่จะมีความคิดเดียวกัน คงจะเป็นเนื้อคู่กันอย่างแน่นอน”

โรสพูดว่า “มันดูไม่เลวเลยที่เธอแต่งตัวแบบนี้ ด้วยวิธีนี้ จะไม่มีใครจดจำเธอได้จากมดเหล่านั้นในตระกูลอาเรสเมื่อหลบซ่อนตัวอยู่ในดิน”

ในส่วนของโรสนั้น เพื่อไม่ให้ผู้คนเดินถนนหวาดกลัว เธอได้เตรียมอุปกรณ์ประกอบฉากสำหรับตัวเองด้วย พวกเธอใส่หน้ากากและแว่นกันแดดที่มีกรอบใหญ่เพื่อปกปิดตัวตน

จากนั้น ทั้งสองคนก็นั่งเครื่องบิน บินกลับไปที่เมืองอิมพีเรียลอย่างไม่มีหลักการวางแผนใด ๆ

เนื่องจากทั้งสองมีเงินเหลือเพียงเล็กน้อย พวกเธอจึงเช่าโรงแรมที่ถูกและจ่ายเงินมัดจำสามเดือนเพื่อจะได้ใช้ชีวิตอย่างประหยัดมากขึ้น

จากนั้นพวกเธอก็ย้ายเข้าไปอยู่ที่นั้น

วันส่งท้ายปีเก่ามาถึงตามที่คาดไว้!

วันนี้เป็นวันเกิดของท่านปู่อาเรสด้วย

โรสกำลังคิดถึงปู่ของเธอที่อยู่ในโรงพยาบาล เขานอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาลคนเดียวโดยไม่มีใครคุยด้วย พ่อของเธอถูกรุมเร้ากับชีวิตยุ่งเหยิงในการทำงานของบริษัท และเซย์นซึ่งเป็นคนที่ไร้ศีลธรรม คงจะจำวันเกิดของปู่ตัวเองไม่ได้ด้วยซ้ำ โรสจึงอยากมาเยี่ยมปู่ที่ศูนย์การแพทย์แกรนด์ เอเซียในครั้งนี้

ขณะที่เธอกำลังเข้าไปในลิฟต์เพื่อลงไปชั้นล่าง เมื่อประตูลิฟต์กระจกใสเคลื่อนตัวลงไปที่ชั้นหนึ่ง โรสเห็นเจย์ยืนตัวสูงสง่าอยู่นอกประตูลิฟต์

ในมือของผู้ช่วยของเขาคือช่อดอกไม้คาร์เนชั่นที่สวยงามและเค้กมัทฉะหลายชั้น

โรสดูเหมือนตกตะลึง เธอยืนนิ่งลืมที่จะออกจากลิฟต์ไปชั่วขณะ

เจย์ขมวดคิ้วแสดงบนใบหน้าที่ไร้อารมณ์ของเขา เมื่อเขาเห็นว่าเธอไม่ได้จะออกจากลิฟต์ เขาจึงเดินเข้าไปด้วยใบหน้าบูดบึ้ง

เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่เข้ามาหลังจากนั้นชี้ไปที่โรสและตะโกนว่า “คุณแม่ คุณน่าเกลียดมาก!”

โรสรู้สึกเขินอายเล็กน้อยกับเสียงที่ไร้เดียงสานี้ เธอเหลือบมองเจย์อย่างร้อนรน แต่เมื่อเห็นเขาขมวดคิ้วและมองเธอด้วยสายตาที่หมดความอดทน

โรสนึกขึ้นได้ว่าการยืนนิ่งขวางทางเข้าลิฟต์ของเธอทำให้การปิดประตูลิฟต์ล่าช้า ดังนั้นเขาจึงแสดงสีหน้าไม่สบอารมณ์นั้นออกมา

“ฉันขอโทษด้วยค่ะ” เธอพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนคนเจ็บคอ แล้วหนีไปด้วยความอับอาย