ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 50

หลังจากที่ร็อบบี้น้อยถูกทิ้งไว้ที่แกรนด์เอเซีย เขาก็โทรหาเจนสันผ่านบนสมาร์ทวอชท์ทันที และบรรยายสิ่งที่เกิดขึ้นให้เจนสันฟังถึงวิธีที่คุณพ่อแลคุณแม่แย่งชิงเขาตั้งแต่ต้นจนจบ

เมื่อเขาเล่าจบเขาก็ถามเจนสันอย่างลนลาน “เจนสัน นายคิดว่าตอนนี้ฉันควรทำอย่างไร? แม่ดูเหมือนจะจำฉันได้แล้วสิ คุณแม่ต้องคิดว่าคุณพ่อพาฉันไปด้วย ฉันพนันเลยว่าตอนนี้แม่ต้องเสียใจจริง ๆ”

เจนสันคิดอยู่ครู่หนึ่ง “เปลี่ยนกลับกันเถอะ”

ร็อบบี้น้อยตระหนักถึงความหมายที่เจนสันหมายถึงอยู่พักหนึ่ง “นายหมายถึงเปลี่ยนกลับไปใช้ ตัวตนจริง ๆ ของเราน่ะเหรอ?”

“ใช่ มันเป็นวิธีเดียวที่จะทำให้พ่อกับแม่สงสัยน้อยลง” เจนสันกล่าวอย่างหนักแน่น

“ฉันเดาได้ว่านี่คือวิธีเดียวในตอนนี้” ร็อบบี้น้อยกล่าว “ฉันจะกลับไปที่ชุมชนเจิดจรัสในตอนนี้เลย ส่วนนายก็กลับไปที่โฮไรซอน คอลเลอร์”

“ตามนั้น”

ในขณะที่เด็กสองคนวางแผนการเคลื่อนไหวครั้งต่อไป ทั้งเจย์และโรสต่างก็ต้องใจสลายไปพร้อม ๆ กัน

โรสรู้สึกหวั่นไหวกับความเป็นไปได้ที่จะสูญเสียร็อบบี้น้อยไปตลอดกาล

ในทางกลับกันเจย์รู้สึกว้าวุ่นใจอย่างมากเพราะดูเหมือนว่าเจนสันจะชอบแม่ผู้ให้กำเนิดมากกว่าพ่อของเขาเสียอีก ซึ่งเขาเพิ่งรู้จักเธอได้เพียงไม่กี่วัน

เจย์เป็นคนแรกที่โทรหาโรส ทันทีที่โรสรับสายเสียงที่เอาแต่ใจของเจย์ก็ดังก้องไปทั่วแก้วหูของเธอ “โรส ฉันให้เวลาเธอหนึ่งชั่วโมงในการคืนเจนสันให้กับฉัน”

“อะไรนะ? เจนสันหายไปอย่างนั้นเหรอ?”

ข่าวการพบผู้เสียชีวิตของสมาชิกครอบครัวอันเป็นที่รักของโรสพลันปรากฏในหัว ทันใดนั้นความสง่างามและความอ่อนช้อยทั้งหมดของเธอก็ถูกโยนทิ้งไปทันที

“คุณทำเด็กหายแล้วคุณมาโทษฉันอย่างนั้นเหรอ? ฉันนี่สิ ที่ต้องเป็นฝ่ายถามคุณว่าเด็กอยู่ที่ไหน!”

เจย์เอาโทรศัพท์ออกจากหู น้ำเสียงที่โกรธเกรี้ยวของโรสราวกับสายฟ้าฟาดที่ทิ่มแทงท้องฟ้าในยามค่ำคืน และหายไปในทันทีที่มันออกมา

โรสสงบลงอย่างรวดเร็วโดยตระหนักว่าไม่ใช่เจนสันที่หายไป แต่เป็นร็อบบี้น้อยของเธอต่างหาก

แม้ว่าร็อบบี้น้อยยังเป็นเด็ก แต่เขาก็เคยอยู่ข้างนอก ความจำของเขาดีพอที่จะหาทางกลับไปที่ชุมชนเจิดจรัสได้อย่างแน่นอน

เมื่อโรสจำได้อย่างนั้นเธอก็ตั้งสติได้อย่างสบายใจ

อย่างไรก็ตามตอนนี้เธอรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อยที่ตะโกนใส่เจย์แบบนั้น

ท้ายที่สุดเจย์ไม่ใช่แค่คนที่มั่ว เขาเป็นคนที่เหนือกว่าของเธอ

“ท่านอาเรสคะ ไม่ต้องกังวลไปมากหรอกค่ะ” โรสพูดเบา ๆ “เด็กคนนั้นอาจจะกำลัวสนุกอยู่ข้างนอกก็ได้ เขาจะกลับบ้านเร็วกว่าที่คุณคิด” ทัศนคติที่แข็งแกร่งของโรสเปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังมือ ขณะที่เธอให้คำปลอบโยนกับท่านอาเรส

“เจนสันไม่เคยอยู่ข้างนอกคนเดียว!” เจย์ตะคอกอย่างเย็นชา

“ถึงแม้เจนสันจะไม่เคยอยู่ข้างนอกคนเดียว แต่เขาก็เป็นเด็กที่ฉลาดมากนะคะ เขาเล่นเกมมากมายด้วยแผนที่และฉันแน่ใจว่าเขาจะไม่หลงทางค่ะ”

เจย์ไม่อยากได้ยินคำพูดของโรสอีกเขาจึงวางสายและสั่งให้เกรย์สันส่งคนไปตามหาเจนสันทันที

อย่างไรก็ตาม ไม่มีใครสามารถตามหาเขาพบ

เมื่อเวลาตอนเย็นเจย์กลับไปที่วิลล่าและถูขมับของเขาอย่างโมโห

ทันใดนั้นเขาก็เห็นร่างที่คุ้นเคยนั่งยอง ๆ อยู่ข้างประตูไม่ใช่ใครอื่นที่ไหนนอกจากตัวของเจนสันนั่นเอง

"เจนสัน” เจย์ก้าวไปข้างหน้าและกอดเจนสันแน่นในอ้อมแขน

เจนสันไม่ขยับร่างกายที่แข็งทื่อของเขาและปล่อยให้คุณพ่อกอดเขา