ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 582

เมื่อเห็นท่านปู่เซเวียร์ แจ็คก็เดินเข้ามาใกล้ ๆ ทันที ด้วยรอยยิ้มจอมปลอมบนใบหน้าของเขา “เร็ว ๆ หน่อย ลุงเซเวียร์ มาดูผู้หญิงคนนี้ที่แกล้งทำเป็นหลานสาวแสนล้ำค่าของคุณสิ แค่มองดูไปที่เธอ เธอเป็นหลานสาวของคุณได้ยังไงว่าไหม?”

ท่านปู่เซเวียร์เงยหน้าขึ้นมองแองเจลีนที่อยู่ข้างหน้าเขา

แองเจลีนอดไม่ได้ที่จะร้องไห้ด้วยความตื้นตันใจขณะที่เธอมองดูคุณปู่เงยหน้าขึ้นมาพร้อมด้วยมือทั้งสองข้างของเขาจับที่วางแขนของรถเข็น

“คุณปู่” เธอเดินเข้ามาช้า ๆ เพื่อคุกเข่าต่อหน้าท่านปู่เซเวียร์ด้วยน้ำตาในดวงตาของเธอ

ท่านปู่เซเวียร์เอื้อมมือที่สั่นเพื่อลูบแก้มที่ได้รับการฟื้นฟูสภาพของเธอ ขณะที่น้ำตาเริ่มไหลจากดวงตาของเขา “เจ็บไหม?”

บางทีสำหรับผู้ชายอย่างท่านปู่เซเวียร์ที่มีประสบการณ์ชีวิตมามาก เขาใช้เวลามามากกับการเห็นรูปร่างหน้าตานี้ในการระบุตัวบุคคล เพราะดวงตาของบุคคลนั้นบอกอะไรได้มากมาย

การปรากฏตัวของแองเจลีนที่มีใบหน้าสยดสยองเมื่อสองปีก่อน เธออาจใช้เวลาทุกวันในการยิ้มต่อหน้าปู่ของเธอ แต่ท่านปู่เซเวียร์จะไม่เข้าใจความทุกข์ยากของหลานสาวของเขาได้ยังไง?

หลานสาวคนโตของตระกูลเซเวียร์จะยิ่งใหญ่และสูงส่งได้ยังไง ในขณะที่เธอเคยอดทนต่อจิตวิญญาณที่เย่อหยิ่งของเธอที่จะถูกจำกัดด้วยเปลือกนอกที่น่าสยดสยองเช่นนั้นมาก่อน

เธอคงมองหาสถานที่แห่งหนึ่ง ที่ที่สงบสุข ตั้งแต่เธอหายตัวไปเมื่อสองปีก่อน ก่อนที่วันนี้เธอจะกลับมาอย่างงดงาม

ท่านปู่เซเวียร์สรุปเหตุการณ์ได้อย่างรวดเร็ว หลังจากเหตุการณ์ที่ผ่านมาของแองเจลีนได้เกิดขึ้น ด้วยความเข้าใจอย่างที่เคยผ่านประสบการณ์มา เขาเข้าใจสิ่งที่เหลืออยู่คือความเศร้าและความสงสารที่ไม่สิ้นสุด

นั่นเป็นเหตุว่าทำไมถึงถามว่า “เจ็บไหม?”

แองเจลีนส่ายหัว “ไม่เจ็บเลยค่ะ”

คำพูดเหล่านี้พูดออกมาด้วยความเบิกบานใจพร้อมเช็ดน้ำตาที่ซ่อนความเจ็บปวดและความทุกข์ทรมานทั้งหมดที่เธอสัมผัสได้ตลอดสองปีที่ผ่านมา เหลือเพียงรอยยิ้มอันสดใสทิ้งเอาไว้ภายหลังจากนี้

ท่านปู่เซเวียร์รู้จักหลานสาวของเขาดี เขารู้ว่าการที่เธอยิ้มทั้งน้ำตาแบบนี้ เธอมักจะเป็นคนมองโลกในแง่ดีที่ไม่เคยจมอยู่กับความสมเพชตัวเองอยู่แล้ว