ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 594

ราวกับใช้อำนาจมนตร์วิเศษ แองเจลีนหยิบกระดิ่งจากกระเป๋าของเธอมาวางไว้ข้างหมอนของเจย์แล้วพูดว่า “ถ้าคุณต้องการให้ฉันช่วย คุณก็เขย่ากริ่งได้เลยนะ”

เจย์มองดูระฆังสีทองอันงดงามนั่น ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาเปลี่ยนเป็นมืดมนทันที

ผู้หญิงคนนี้ปฏิบัติต่อตัวเองเหมือนสัตว์เลี้ยงที่กวักมือเรียกเมื่อไหร่ก็มางั้นเหรอ?

เขาต้องแสดงคุณธรรมหรือความสามารถอะไรบ้างจึงจะได้รับความรักอันลึกซึ้งจากเธอได้?

แองเจลีนยอมเดินจากไปอย่างไม่เต็มใจ

เจย์ยื่นมือออกไปคว้ากระดิ่ง ขณะที่เขาต้องการจะโยนมันทิ้ง เขาเห็นคำเหล่านั้นเขียนอยู่บนระฆังว่า “ระฆังไม่ทิ้งกัน”

นี่เป็นระฆังที่เขาเคยให้เธอมาก่อนไม่ใช่เหรอ?

เมื่อตอนที่พวกเขาออกไปทัศนศึกษา เขาเคยขอให้ใครบางคนปรับแต่งระฆังนี้ให้เธอเพราะเธอเป็นคนขี้อายและไม่กล้านอนคนเดียว เมื่อเธอรู้สึกกลัวในตอนกลางคืน เธอสามารถใช้กระดิ่งนี้และเขาก็จะปรากฏขึ้นข้าง ๆ เธอทันที

'ระฆังไม่ทิ้งกัน' ช่วยแก้ปัญหาการนอนไม่หลับในการนอนคนเดียวของเธอได้

เขาไม่คาดคิดว่าเธอจะยังเก็บมันไว้จนถึงตอนนี้

จากนั้นเจย์ก็ไม่เต็มใจที่จะโยนระฆังทิ้ง เขาเปลี่ยนเป็นวางกลับเข้าที่อย่างเดิม

เพื่อไม่ให้รบกวนการพักผ่อนของท่านอาเรส เกรย์สันจึงจัดเตรียมทีมหมอทั้งหมดไว้ในห้องภาคผนวกเล็ก ๆ ถัดจากหอท่าเรือหอมหวน

เมื่อแจ็คพาภรรยาของเขาไปที่หอท่าเรือหอมหวนที่ดูวังเวงก็ทำให้แจ็ครู้สึกมีความสุขแอบแฝงอยู่

เขารู้ว่าเจย์จะได้รับบาดเจ็บหลังจากเหตุการณ์นั้น ท่านปู่อาเรสจะไม่ปกป้องเขามากเหมือนเมื่อก่อนอย่างแน่นอน

ในตระกูลอาเรสเมื่อเปรียบตำแหน่งเป็นชั้นของพีระมิดจะขึ้นอยู่กับความแข็งแกร่ง หากบุคคลใดสูญเสียความได้เปรียบ พวกเขาจะตกไปอยู่ที่แถวล่างสุดของฐานพีระมิดก็เท่านั้น

เช่นเดียวกับจอร์แดน อาเรส!

ใครจะคิดว่าชะตากรรมของทั้งพ่อและลูกจะเหมือนกันทุกประการเช่นนี้!