ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 599

เจย์เข็นรถเข็นออกมาจากห้องกระจก

แองเจลีนรีบสวมหน้ากากกลับทันที เจนสันรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อเห็นความตื่นตระหนกในดวงตาของแองเจลีน

“คุณพ่อ” ร็อบบี้น้อยและเซ็ตตี้น้อยวิ่งเข้าไปอย่างรวดเร็ว เมื่อพวกเขาเห็นว่าพ่อของพวกเขามีปัญหาในการเคลื่อนไหว ดวงตาของพวกเขาก็แดงและเริ่มมีน้ำตาไหล

แองเจลีนปลอบเด็ก ๆ ว่า “อย่าเศร้าไปเลยนะ เดี๋ยวขาของคุณพ่อก็จะหายดี”

เจย์จ้องไปที่แองเจลีน โดยไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ในขณะนั้น เขาจึงเปิดเผยความจริงราวกับว่าเขาสามารถข่มอารมณ์ตัวเองได้ “มันไม่หายหรอก หมอบอกขาของพ่อจะเป็นแบบนี้ตลอดไป”

แองเจลีนกล่าวว่า “จะมีปาฏิหาริย์”

“จะไม่มีปาฏิหาริย์เกิดขึ้นทั้งนั้น” เจย์พูดอย่างไม่ยอมแพ้

แองเจลีนตกใจเล็กน้อย ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงพูดต่อต้านเธอ? ทำไมเขาถึงต้องการทำให้เด็ก ๆร้องไห้?

“มันไม่สำคัญว่าขาของเขาจะดีขึ้นหรือไม่ พ่อของพวกคุณรังแกคนอื่นด้วยการใช้สมองของเขา ไม่ใช่ใช้ขา” แองเจลีนยิ้มด้วยรอยยิ้มที่โค้งขึ้น

สีหน้าของเจย์เริ่มมืดลง

การแสดงออกของเด็กยิ่งแย่มากขึ้น

“เอาล่ะ เอาล่ะ ไม่สำคัญหรอกว่าคุณจะต้องนั่งรถเข็นไปตลอดชีวิต ฉันสามารถดูแลคุณได้ตลอดชีวิต” เธอกล่าวพร้อมให้คำมั่นสัญญากับเขา

ท่าทางเคร่งขรึมของเจย์ผ่อนคลายลงเล็กน้อย

เซ็ตตี้น้อยจ้องไปที่เธออย่างขุ่นเคืองใจ

“สิ่งอัศจรรย์เหมือนคุณมาจากไหน?” ร็อบบี้น้อยตบริมฝีปากของเขา

แองเจลีน “...”

เจย์มองแองเจลีนอย่างไร้ความรู้สึก “ฉันลืมถามเธอเลย เธอนามสกุลอะไร?”

แองเจลีน “...”

เจย์บี้จำเธอไม่ได้เลยเหรอ?

“เด็ก ๆ จะได้เรียกเธอได้ถูก” เจย์กล่าว

แองเจลีนเสียความรู้สึกอย่างอธิบายไม่ได้ “เรียกอะไรก็ได้” เธอพูดอย่างอารมณ์เสีย