ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 610

“ท่านอาเรส ฉันได้ยินมาว่าขาของคุณไม่สามารถรักษาให้หายได้อีกแล้ว?” น้ำเสียงที่ชัดเจนและไพเราะ ปนไปด้วยอารมณ์ที่ซับซ้อนดังขึ้นอย่างช้า ๆ

เจย์ขมวดคิ้ว “ทำไมเธอถึงมาที่นี่?” มีน้ำแข็งอยู่ในเสียงของเขา

เซร่ายิ้มและเดินไปข้างหน้าเขาพลางมองลงมาที่เจย์ที่นั่งอยู่บนรถเข็นอย่างวางท่า

เธอเยาะเย้ยเขา “ฉันไม่คิดว่าเจ้าชายที่จัดการสิ่งต่าง ๆ ได้ด้วยตัวเองในเมืองอิมพีเรียลจะกลายเป็นคนพิการ”

ดวงตาเหยี่ยวของเจย์ถูกปกคลุมด้วยน้ำแข็งและการจ้องมองของเขาราวกับมีด สายตานั้นกำลังเหล่มองเซร่า

ท้องของเซร่าป่องมากขึ้นแล้ว เธอกำลังถึงวันกำหนดที่จะคลอดในอีกไม่กี่วัน

หญิงมีครรภ์ที่จะคลอดบุตรจะดูไม่ค่อยสวยงาม

ความขยะแขยงในสายตาของเจย์ยิ่งรุนแรงขึ้น

เซร่ารู้สึกไม่สบายใจกับการจ้องมองที่เยือกเย็นของเขา เพื่อให้ได้ศักดิ์ศรีของเธอกลับคืนมา คำพูดของเธอก็กลายเป็นความฉุนเฉียว

“ท่านอาเรส คุณกำลังรู้สึกไม่เป็นที่พอใจเมื่อตกลงมาจากก้อนเมฆที่สูงเช่นนี้ใช่ไหม?” เธอยิ้มเยาะเย้ย

เจย์กลับไม่ได้พูดอะไรกับเธอ

เซร่ารู้สึกว่าเจย์ทนฟังได้ขนาดนี้มันช่างแตกต่างจากเมื่อก่อนจริง ๆ

เธอมองดูใบหน้าที่สูงส่งและดูใบหน้าที่ไม่น่าจะเป็นแบบนี้ มันเพรียวบางลงจากเดิมแต่ยังคงหล่อขึ้น

หัวใจที่เคยคลั่งไคล้เขากำลังเต้นอย่างควบคุมไม่ได้

เซร่ามองไปรอบ ๆ ห้องก็พบว่าไม่มีใคร จากนั้นเธอวางนิ้วลงบนใบหน้าของเขาอย่างอ่อนโยน

เมื่อเธอพูดอีกครั้ง น้ำเสียงที่คุกคามของเธอก็อ่อนลง “พี่เขย ฉันรู้ว่าตอนนี้คุณต้องรู้สึกไม่สบายใจอยู่ภายในใจ ตอนนี้คุณพิการ สมาชิกในตระกูลอาเรสไม่เคารพคุณเหมือนเมื่อก่อนแล้ว แถมท่านปู่อาเรสยังลดอิทธิพลของคุณในตระกูลอาเรสอีกด้วย คุณคงเสียใจมากสินะ”

เมื่อเห็นว่าเจย์ไม่ตอบ เซร่าก็ยิ่งไร้ยางอายมากขึ้นไปอีก เธอเข้าหาเจย์ เอาปากแนบข้างหูของเขา แล้วพูดเบา ๆ ว่า “พี่เจย์คะ ถ้าคุณยินดีจะคบหากับฉัน ฉันสามารถช่วยคุณได้ทุกอย่างที่คุณเคยมีกลับคืนมาได้นะ”