ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 62

ในอีกด้านหนึ่ง เจย์แอบรู้สึกพอใจอย่างมากที่เขาสามารถดัดนิสัยของโรส แต่ในอีกด้านหนึ่งนั้น เขาได้รับสายจากครูของเจนสันที่ทำให้เขารู้สึกวุ่นวายใจ

ในสาย ครูของเจนสันกล่าว "ในสองวันมานี้ การปฏิบัติตัวของเจนสันนั้นแปลกมาก เขามีความย้อนแย้งทางอารมณ์อย่างรุนแรง วันก่อน เขายังดูสดใสและเป็นเด็กร่าเริงน่ารัก แต่มาวันนี้ เขากลายเป็นเด็กน้อยผู้เงียบขรึม"

เจย์เงียบลงหลังจากวางสาย ความย้อนแย้งในอารมณ์ของเจนสันนั้นชัดเจนมาก หากใครที่สนิทกับเขามาก่อนจะสัมผัสได้ถึงความเปลี่ยนแปลงทางอารมณ์ที่ชัดเจนมาก นี่มันเป็นผลสะท้อนจากความรุนแรงของโรคจิตเภชที่เจนสันเป็นรึเปล่า?

ความสุขแบบเด็ก ๆ ของเจย์นั้นหายไปทันที

ในคืนนั้น เป็นคืนนี้เงียบสงบ

แสงนีออนของเมืองสว่างหลากสีสัน แต่มันก็ไม่สามารถทำให้หัวใจที่ดำมืดทะมึนของเจย์สว่างได้เลย เขาขับ Rolls-Royce อย่างโดดเดี่ยวไปบนถนนหลากสี คิดถึงความรู้สึกในครั้งแรกที่เขาได้รับรู้ความเปลี่ยวเหงาและหมดหนทาง

ในตอนนั้น เขาต้องการคนรักอยู่นิดหน่อย

เขามาถึง แกรนด์ เอเซีย และรับยาของเจนสันตามใบสั่งยาที่ได้รับมาจากหมอก่อนจะกลับไปที่คฤหาสน์

เจนสันนั่งอยู่ที่บันไดรอเขาอยู่ เมื่อเจย์เข้าบ้านมาพร้อมถุงยา เขาก็เห็นร่างจิ๋วของเจนสันที่ขดอยู่บนขั้นบนสุดของบันได เจย์รีบเข้าไปนำเจนสันมาไว้ในอ้อมแขน แล้วถามเขาอย่างเอ็นดู "ทำไมลูกยังไม่นอนล่ะ?"

เจนสันตกใจเมื่อเห็นใบหน้ามืดมนของคุณพ่อ ตั้งแต่ที่เขาป่วย คุณพ่อของเขาก็ดูแห้งเหี่ยวลงไป

ในใจของเขา เจนสันรู้สึกผิดมาก เขาโกหกพ่อตัวเอง เขาไม่ได้ป่วยจริง บุคลิกทั้งสองจากโรคจิตเภทของเขานั้นจริง ๆ แล้วมาจากการที่ร็อบบี้น้อยได้เข้ามาในชีวิต

อย่างไรก็ตาม เจนสันบอกคุณพ่อเรื่องนี้ไม่ได้ในสภานการณ์นี้ อย่างน้อย ก็ตอนนี้ ร็อบบี้น้อยบอกว่าจนกว่าคุณพ่อจะตกลงปลงใจกับคุณแม่ เขาถึงจะสามารถปรากฏตัวต่อหน้าคุณพ่อได้

"คุณพ่อ คุณพ่อกับคุณแม่ควรแต่งงานกัน!" เจนสันกล่าวคำพวกนั้นออกมาโดยไม่คิด ทำให้เจย์ถึงกับเหวอ