ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 622

ใบหน้าของแจ็คดำมืดเป็นขี้เถ้า “เจย์ อย่าบอกนะว่าตอนนี้นายกำลังจะกลับคำพูด นายไม่เต็มใจที่จะปล่อยผู้หญิงคนนี้ไปเหรอ?”

เจย์ตอบว่า “เธอดูหมิ่นคุณ ดังนั้นหากคุณต้องการจะถลกหนังเธอหรือฆ่าเธอ ผมจะไม่หยุดห้ามคุณหรอก แต่ทว่า ผมมีเรื่องจะขอร้อง”

สายตาของแจ็คหยุดนิ่ง “พูดมาสิ”

“ผมอยากให้พา เซร่า เซเวียร์ ออกไปด้วย”

แจ็คโพล่งออกมาด้วยความโกรธ “อย่ากล้าแม้แต่จะคิด”

เจย์เงยหน้าขึ้น ดวงตาของเขามีรอยยิ้ม “ในเมื่อเธอดูหมิ่นผม ดังนั้นผมจึงไม่มีเหตุผลที่จะยกโทษให้เธอ เช่นเดียวกับที่คุณไม่มีเหตุผลที่จะยกโทษให้ผู้ดูแลของผม”

อารมณ์ผสมปนเปอยู่บนใบหน้าของแจ็ค

ในที่สุด เขาก็หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง “ฮ่า ๆ ๆ เจย์ โอ้ เจย์ ถ้านายต้องการช่วยเธอ ทำไมต้องพูดอ้อมไปอ้อมมาด้วยล่ะ? นายเป็นลูกชายของฉัน แค่พูดออกมา ฉันก็ยอมปล่อยเธอแล้ว”

“คุณพ่อ คุณเข้าใจผมผิดแล้วล่ะ” เจย์มองแองเจลีนด้วยความเกลียดชัง “ผู้ดูแลอย่างเธอไม่คุ้มที่ผมจะต้องใช้สมองมาช่วย”

แองเจลีนหันกลับมามองเจย์ด้วยความขุ่นเคือง

เห็นได้ชัดว่าไอ้เลวนั่นไม่ต้องการให้เธอตาย แต่ทำไมเขาถึงทำหน้าตาไร้ความปราณีเช่นนี้?

แจ็ครู้สึกว่าเจย์กำลังต้องการจัดการเขาให้ได้อย่างง่ายดายเพื่อผลประโยชน์ของตนเองสำหรับวันนี้ เขาโกรธและทำให้เจย์เห็นได้ชัด โดยพูดว่า “พาผู้หญิงของนายไปซะ”

จากนั้น เขาก็เดินเข้าไปในห้องโถงใหญ่ด้วยสีหน้าเย็นชา

เซร่ามองแองเจลีนด้วยความเกลียดชังทั้งหมดที่มีในโลก แววตาของเธอเย็นชาราวกับน้ำแข็งที่ห่อหุ้มด้วยความอิจฉาริษยา

การที่เจย์เอาอกเอาใจแองเจลีนทำให้เธอหึงจนแทบจะบ้า

แองเจลีนยืนนิ่ง รู้สึกถึงอารมณ์ที่เซร่าจ้องมองเธออย่างเงียบ ๆ

“ไปกันเถอะ เว้นแต่เธอยังอยากจะอยู่ที่นี่เพื่อถูกทำให้ขายหน้าไปมากกว่านี้?” เจย์พูดอย่างเย็นชา

มือของโจเซฟินกำลังเอื้อมไปที่รถเข็น แต่แองเจลีนรีบเข้ามาเข็นรถเข็นแทนเสียก่อน

แองเจลีนเข็นเจย์ไปพร้อมพูดคุยกันตลอดทาง “ท่านประธาน ขอบคุณที่ช่วยดิฉันในวันนี้ค่ะ ถ้าคุณมาช้ากว่านี้ ดิฉันคงถูกผู้ชายกล้ามโต ๆ พวกนั้นฉีกเป็นชิ้น ๆ และโยนไปเป็นอาหารสุนัขแน่”