ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 625

แองเจลีนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา และเสียงที่นุ่มนวลของชายคนหนึ่งดังมาจากปลายสาย

“ที่รัก เดาสิว่าฉันเป็นใคร?”

“ให้ตายเถอะ ฉันจำนายได้แม้ว่าคุณจะกลายเป็นเถ้าถ่านก็ตาม ปีเตอร์ เป็นนายนั่นแหละ!” แองเจลีนจำเสียงของปีเตอร์ได้ชัดเจนมาก เพราะเขาคือคนที่คอยติดตามเธอผ่านช่วงเวลาที่มืดมนของเธอ

“แล้วรู้ไหมว่าตอนนี้ฉันอยู่ที่ไหน?” น้ำเสียงของปีเตอร์เต็มไปด้วยความไม่พอใจ

แองเจลีนเป็นลูกค้าของเขา แต่เธอหนีไปก่อนที่ขั้นตอนการรักษาจะเสร็จสิ้น เพียงเพื่อไม่ให้ใบหน้าของแองเจลีนพังทลายและแตกสลายในภายหลัง ปีเตอร์จึงมาเมืองอิมพีเรียลเพื่อให้บริการกับเธอต่อไป

แองเจลีนสัมผัสได้ว่าเขากำลังทำอะไร เธอพูดด้วยความประหลาดใจ “นายอยู่ในเมืองอิมพีเรียลเหรอ?”

“อยู่ในโรงแรมพินนาเคิล ย้ายก้นของเธอมาที่นี่เดี๋ยวนี้” ปีเตอร์กล่าว

แองเจลีนมองดูคลื่นยักษ์ที่อยู่ด้านนอก “เป็นวันพรุ่งนี้ที่เราจะเจอได้ไหม?”

ปีเตอร์มีน้ำเสียงกระวนกระวาย “ฉันมาไกลเพื่อมาพบเธอ และตอนนี้เธอกำลังเรียกร้องอีกเหรอ? ฉันมีเวลาแค่หกชั่วโมง มันขึ้นอยู่กับเธอนะ”

*ตู๊ด ๆ*

เขากดวางสายลงอย่างโกรธจัด

แองเจลีนก้มหน้าวางโทรศัพท์และพึมพำ “ในเมื่อนายมาหาฉันแล้ว ฉันจะให้นายเห็นหน้าก็แล้วกัน”

จากนั้นเธอก็เปิดตู้เสื้อผ้าและเริ่มหยิบเสื้อผ้ามาแต่งตัวทันที

ในห้องนอน เจย์มีออร่าเย็นเยียบรายรอบตัวเขา

มีผู้ชายต้องการชวนเธอออกไปในตอนกลางคืนและเธอก็ตกลงโดยไม่ลังเลเหรอ?

แม้แต่สภาพอากาศภายนอกในตอนนี้ก็ไม่สามารถหยุดเธอจากการออกไปพบผู้ชายคนนั้นได้เลยเหรอ?

เขาจ้องมองเธอ มองดูเธอที่ยิ้มแย้มแจ่มใส หยิบเสื้อผ้าของเธอด้วยความตั้งใจ ความวิตกกังวลอย่างฉับพลันครอบงำเขา

แองเจลีนเปลี่ยนเสื้อผ้าและเดินออกจากห้อง การแต่งกายที่แต่งแค่กระโปรงจั๊มเปอร์แล้วมีเสื้อสเวตเตอร์ทับอยู่ อย่างไรก็ตาม ในสายตาของเจย์ กระโปรงสีขาวที่สวมเสื้อสเวตเตอร์สีชมพูดูเหมือนเป็นผลงานชิ้นเอกของเธอ