“พระเจ้า ทำไมเธอถึงต้องให้ของเหล่านั้นเป็นที่ระบายความโกรธของเธอด้วยล่ะ?
แองเจลีนเป็นคนเอาตัวเองเป็นที่ตั้งตั้งแต่เด็กอยู่แล้ว เธออาจมีการศึกษาดี แต่ทันทีที่เธอทนทุกข์กับความคับข้องใจใด ๆ ก็ตามที่เกินระดับความอดทนของเธอ เธอก็จะอารมณ์ร้อนเช่นกัน
ยกตัวอย่างในตอนนี้
“ฉันมีเสื้อผ้าอยู่ในกระเป๋าเดินทางเยอะมาก ถ้าเธอชอบ เธอเอาไปได้หมดเลย โอ้ และก็ผลิตภัณฑ์ดูแลผิวทั้งหมดที่มีมูลค่า 10 ล้านดอลลาร์ ก็เป็นของเธอด้วย ถ้าเธอไม่ชอบก็เอาไปเผาทิ้งซะ” พวกของทั้งหมดนั่นเลย!”
เธอโกรธเคือง “ฉันซื้อมันโดยใช้เงินของพี่ชายเธอ ฉันไม่ต้องการมันแล้ว ต่อจากนี้ไปเราจะแยกย้ายกัน เราไม่มีอะไรจะ...”
“ไม่มีอะไรยังไง?” สตอร์มเลี้ยวรถเข็นเข้ามาจากทางแยกที่เข็นเจย์ รถเข็นหยุดนิ่งอยู่ตรงหน้าเธอ
ผมของแองเจลีนพริ้วไหวโดยไม่มีเครื่องประดับแม้แต่ชิ้นเดียว เธอดูสวยงามราวกับหยกที่ยังไม่ได้เจียระไน ราวกับว่าเธอถูกแกะสลักออกมาโดยธรรมชาติ
เมื่อเจย์สังเกตเห็นท่าทางไม่พอใจของเธอ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อเธอบอกว่าเสื้อผ้าและผลิตภัณฑ์ดูแลผิวของเธอถูกซื้อโดยใช้เงินของเขา เขารู้สึกชุ่มฉ่ำหัวใจและสบายใจด้วยเหตุผลบางอย่าง
แองเจลีนจ้องมาที่เขาอย่างโกรธจัด เธอครุ่นคิดว่าจะพูดคำที่ติดอยู่ที่ปลายลิ้นของเธอดีหรือไม่ และในที่สุด เธอก็ทำใจแข็งกระด้างแล้วพูดว่า “เราไม่เกี่ยวข้องกันอีกแล้ว”
เจย์พยักหน้า “เธอคงมีบทบาทที่ชัดเจนอยู่แล้ว”
จากนั้นเขาก็พูดกับสตอร์มว่า “เราไปกันเถอะ”
แองเจลีนตกตะลึง ตอนนี้ผู้ชายคนนี้อยู่ที่นี่แล้ว แต่เขาไม่ได้พูดอะไรที่อยากพาเธอกลับบ้านหรืออะไรทำนองนั้นเลย
บ้าชะมัด
“ไปกันเถอะ โจเซฟิน”
แองเจลีนส่งเสียงคร่ำครวญแล้วหันหลังเดินออกไปทางตรงกันข้าม
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส!