ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 722

แองเจลีนเก็บเอกสารที่อยู่บนโต๊ะ จากนั้นใช้มือซ้ายถือแฟ้มแล้วเดินออกไปที่ประตู

รถเข็นของเจย์ปิดกั้นอยู่หน้าประตู

ดวงตาของเขาไม่เคลื่อนสายตามองตัวเธอได้เลย ในขณะที่แองเจลีนยังคงเฉยเมย “ขอทางหน่อยค่ะ” เธอพูดกับเจย์อย่างสุภาพ

เจย์มองตรงมาที่เธอ ดวงตาอันมืดมิดของเขาเต็มไปด้วยความไม่เต็มใจถอยออกไปอย่างมาก

แองเจลีนและเขามาถึงจุดนี้กันได้อย่างไร?

พวกเขาดูแย่ยิ่งกว่าคนแปลกหน้ากันเสียอีก

สายตาของเขาจ้องมองไปที่แขนที่พันผ้าพันแผลของเธอ และไม่มีความรู้สึกใด ๆ แสดงออกมา ด้วยน้ำเสียงของเขา เมื่อเขาถามว่า “แขนของเธอโอเคไหม?”

แองเจลีนยิ้มอย่างนิ่ง ๆ และพูดเบา ๆ ว่า “ขอบคุณที่เป็นห่วงนะ ท่านอาเรส มันไม่ใช่ปัญหาใหญ่สำหรับฉันเลย”

เธอเรียกเขาว่า ‘ท่านอาเรส’ อีกครั้ง

เธอเรียกเขาแบบนั้น ในเมื่อความสัมพันธ์ของพวกเขาได้ถึงจุดที่แย่ที่สุด

ใบหน้าของแองเจลีนเคร่งขรึมและเย็นชา แต่เธอใจไม่สงบอย่างที่เธอมอง

หลังจากที่เจย์ได้ไปตัดผมมาแล้ว เขาก็ดูสดใสขึ้น ผมสีดำสลวยเข้ากับใบหน้าขนาดเท่าฝ่ามือของเขาได้เป็นอย่างดี มันทำให้ดวงตาเหมือนดาวและเดือนของเขาดูเหมือนภาพวาดที่ชัดเจนและน่าสังเกตมองยิ่งนัก

เขาแค่นั่งอยู่ตรงนั้นโดยไม่พูด เขาเป็นเหมือนร่างที่เปล่งประกายระยิบระยับซึ่งทำให้ผู้คนมองข้ามไปไม่ได้เลย

เขาช่างน่าตื่นเต้นและน่าหลงใหล

แองเจลีนบอกกับตัวเองอยู่เสมอว่าผู้ชายที่หล่อเหลานั้นเป็นพิษและเธอไม่ควรนึกถึงเขาอีก

เมื่อสบตากัน ไม่มีความรักจากอดีตที่ผ่านมาหลงเหลืออยู่เลย แองเจลีนมักจะแสดงด้านที่ไร้เดียงสาของเธอออกมาให้เห็นอยู่เสมอเมื่อตอนที่อยู่กับเขาก่อนหน้านี้ แต่ในวันนั้น เธอเป็นผู้ใหญ่และดูใจเย็นมาก