ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 808

“ฉันอยู่ในบ้านหลังนี้ต่อไปไม่ได้แล้ว จอร์จ ไม่มีเด็ก ๆ คนไหนแสดงความเคารพต่อฉันเลย ฉันอายเกินกว่าจะมีชีวิตอยู่อีกแล้ว”

จอร์จดุแองเจลีน “รีบไปขอโทษน้าแอนเดี๋ยวนี้”

เซ็ตตี้น้อยตะโกนว่า “ทำไมแม่ต้องขอโทษในเมื่อไม่ได้ทำอะไรผิด? คุณตาสนใจแต่คนแก่คนนั้นและจัดอันดับแทนที่จะถูกกลับกลายเป็นผิด เรายังเป็นเด็กแล้วก็ควรเป็นคนพูดว่าเราจะอยู่บ้านนี้ต่อไปไม่ได้อีกแล้วต่างหาก เพราะเราจะจบลงด้วยการถูกผู้ใหญ่ที่ไร้เหตุผลตบตี เรายังสู้กลับไม่ได้แม้ถูกทำร้ายด้วยซ้ำ ฮือ ๆ ๆ ไม่อยากอยู่ในบ้านนี้แล้ว อยากไป อยากกลับไปที่อิมพีเรียล หนูอยากไปหาพ่อแล้ว”

ในขณะที่เซ็ตตี้น้อยพูด เธอเอามือปิดหน้าและเริ่มร้องไห้

จอร์จจ้องไปที่แองเจลีน “นี่คือวิธีที่แกสอนลูก ๆ ของแกงั้นเหรอ?”

แองเจลีนพูดด้วยใบหน้าซีดเผือด “ก็เซ็ตตี้น้อยพูดถูกนี่คะ”

จอร์จโกรธจัด “แองเจลีน เซเวียร์ พาลูก ๆ ของเธอออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้”

แองเจลีนจับมือเซ็ตตี้น้อยและเดินจากไปโดยไม่พูดอะไร

“เราไปกันเถอะ”

เจนสันจ้องไปที่จอร์จที่กำลังโกรธเคืองด้วยดวงตาที่มืดมิดและลึกซึ้ง รอยยิ้มที่ขี้เล่นแสดงอยู่บนใบหน้าของเขาทันที

จากนั้น เขาก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและกดหมายเลขโทรศัพท์ของพ่อของเขาทันที

ในไม่ช้า เสียงสวรรค์ของเจย์ก็ดังขึ้น

“เจนส์”

“คุณพ่อครับ รีบมาเร็วหน่อยครับ แล้วมารับพวกเรากลับด้วย เราไม่มีที่อยู่อีกต่อไปแล้ว”

“อะไรนะ?” เสียงของเจย์ฟังดูเหมือนภูติผีพยาบาทที่กำลังจะคร่าชีวิตใครสักคน ซึ่งทำให้อากาศรอบ ๆ หนาวเย็นจนแทบหยุดหายใจ