ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 826

เซร่ารู้สึกพึงพอใจเมื่อเห็นแองเจลีนพยายามจะอธิบายให้เจย์ฟังอย่างดีที่สุด

เธอเคยคิดว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาแข็งแกร่งและไม่มีทางแตกหัก อย่างไรก็ตาม เธอไม่คิดว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาจะพังทลายขนาดนี้

แองเจลีนสูญเสียการสนับสนุนอย่างยิ่งใหญ่จากเจย์ และเซร่ารู้สึกว่าหล่อนไม่ได้ร่ำรวยอย่างที่เคยเป็นมา

ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความรังเกียจและดูถูกแองเจลีน

“แองเจลีน ฉันคิดว่าเธอมีอำนาจที่จะใช้ค่าเลี้ยงดูสำหรับเด็ก ๆ ตามที่เธอต้องการได้หนิ ใครจะรู้ว่าเธอจะเอาเงินมาใช้ลับหลังท่านอาเรสกันล่ะ” คำพูดของเซร่าเต็มไปด้วยความรังเกียจต่อแองเจลีน ในเวลาเดียวกัน ดูเหมือนเธอกำลังบ่นเรื่องแองเจลีนกับเจย์

เซร่ามั่นใจว่าถ้าเจย์รู้เรื่องที่แองเจลีนใช้เงิน เขาจะหน้าซีดแน่ ๆ

จากนี้ไปคงเป็นเรื่องยากสำหรับแองเจลีนที่จะได้รับเงินจากเจย์อีก

แองเจลีนจะเป็นคนยากจน...

เจย์มองแองเจลีนด้วยหางตา เมื่อย้อนกลับไปตอนนั้น เขารู้สึกว่าเธอไม่เคยผิดเลย ถ้ามีใครรังแกเธอ เธอจะโกรธมาก

ทว่า ตอนนี้เธอดูขี้ขลาดราวกับเต่า

ความเฉียบขาดของเธอหายไปหมดแล้ว เหลือแต่ความอดทน

เจย์รู้สึกเสียใจอย่างยิ่งมากกับแองเจลีน ถึงอย่างนั้น เขาก็ไม่สามารถปกป้องเธอได้อย่างโจ่งแจ้ง ดังนั้นเขาจึงใช้วิธีอื่นแทน

เมื่อแอนและลูกสาวของเธอกำลังอยู่บนความสุขในความทุกข์ของคนอื่น ด้วยความชั่วร้ายของเจย์ที่ตะโกนใส่แองเจลีน สายตาที่เย็นชาของเจย์ก็เปลี่ยนไปกับแม่และลูกสาวคู่นี้

“ทำไม? คุณต้องการค่าเลี้ยงดูของฉันสำหรับลูก ๆ ของฉันมากงั้นเหรอ?” น้ำเสียงของเขาแผ่วเบา และไม่มีใครรับรู้ถึงอารมณ์ใด ๆ จากคำถามของเขา แต่กระนั้น มันกำลังให้ความรู้สึกกดดันอย่างมาก

แอนและลูกสาวเริ่มตัวสั่นด้วยความกลัว “ท่านอาเรส เราไม่รู้ว่าเงินของเธอเป็นของคุณจริง ๆ นะ ฉันคิดว่าคุณให้เงินเธอเล็กน้อยเท่านั้น นั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้ฉันไม่มีความสุข…”

แอนเก่งในการป้องกันตัวเอง

เธอกังวลว่าเขาจะปฏิเสธเธอ เธอจึงปฏิเสธด้วยตัวเองไปก่อน “ร็อบบี้น้อย ไม่จำเป็นหรอก แม่จะทานอาหารกับคุณยายและคุณน้าได้นะ”

ร็อบบี้น้อยทำตัวเหมือนเด็กนิสัยเสียต่อหน้าเจย์ “พ่อครับ ให้แม่ทานอาหารกับเราด้วยเถอะนะ”

เจย์แสร้งทำเป็นพยักหน้าด้วยความรู้สึกลำบากใจ “ตามที่พวกลูก ๆ มีความสุขเลย”

แอนไม่ได้คาดหวังว่าตอนจบจะเป็นอันตรายต่อเธอมากขนาดนี้ เธอไม่เพียงแต่ล้มเหลวในการรับเงินจากแองเจลีนเท่านั้น แต่เธอยังสูญเสียมื้ออาหารกลางวันฟรี ๆ ไปอีกด้วย

เธอก้มหน้าลง ใบหน้าของเธอดูหมอง

“คุณท่าน ในเมื่อเราต้องทำอาหารถึงสองครั้งสำหรับทั้งครอบครัว ทำไมเราไม่ขายบ้านแล้วซื้อบ้านหลังเล็ก ๆ อีกสองหลังล่ะ? เราจะสบายใจขึ้นถ้าเราแยกกันอยู่” แอนเริ่มวางแผนอีกครั้ง

แองเจลีนลุกขึ้นอย่างรวดเร็วและพูดด้วยความโกรธว่า “ฟังนะ พวกคุณทุกคน บ้านหลังนี้เป็นของแม่ฉัน ไม่มีใครได้าบอนุญาตให้ขายเด็ดขาด”