ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 852

แองเจลีนหยิบเชอร์รี่ขึ้นมา ระหว่างเธอกิน เธอก็บ่นพึมพำพรางน้ำตาคลอไปด้วย “โหดร้าย ไร้มนุษยธรรมเกินไปแล้ว นายทำแบบนี้กับผู้หญิงท้องได้ยังไง”

เจย์ถามเธอ “เธอไม่ยอมกินหรือดื่มอะไรแบบนี้เมื่อตอนเธอท้องเจนกับเด็ก ๆ งั้นเหรอ”

แองเจลีนตอบ “ตอนนั้นฉันต้องหนีจากการไล่ตามของนาย ฉันต้องนั่งขดตัวอยู่ในห้องเช่าและไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามื้อต่อไปที่ฉันได้จะกินคือเมื่อไหร่ ตอนนั้นฉันวิตกกังวลมาก แล้วก็เป็นเพราะเรี่ยวแรงของฉันไม่คงที่ อาการแพ้ท้องของฉันเลยไม่ค่อยรุนแรงนัก”

เจย์รู้สึกละอายใจที่ไม่อาจสามารถแสดงสีหน้าของเขาได้

อย่างไรก็ตาม แองเจลีนรู้สึกคิดถึงช่วงเวลาเหล่านั้นมาก “ตอนนั้นช่างต่างกับตอนนี้ที่ต้องถูกนายกักขังและบังคับให้กิน นายให้ความสำคัญกับสิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ และ ไม่สนใจสิ่งอื่นที่ใหญ่กว่า”

เธอสำลักขึ้นขณะที่เธอพูด

เจย์ “...”

เห็นได้ชัดเจนว่าเธอคือคนเดียวในหัวใจเขา เขาบังคับให้เธอกินเพราะเขาไม่ต้องการให้เธอผอมไปมากกว่านี้

“ฉันจะออกไปข้างนอกบ่ายนี้ เธอบอกแม่บ้านก็แล้วกันว่าเธออยากกินอะไร อย่าอดล่ะ… ที่รัก” เขาเลียที่ริมฝีปาก คำพูดสุดท้ายนั้นเต็มไปด้วยความหมายมากมาย

แองเจลีนพยักหน้ารัว ๆ

เจย์เห็นความหวังริบหรี่ในแววตาของเธอ เธอตั้งตารอวันที่เขาไม่อยู่บ้านเพื่อที่จะได้สำรวจไปรอบ ๆ

ในมื้อเที่ยง แองเจลีนได้แสร้งกินข้าวไปเล็กน้อย

เจย์รีบออกไปทันทีเมื่อกินข้าวเสร็จ

แองเจลีนรู้สึกโล่งใจมาก

เธอพยายามที่มองหาทางออกจากบ้าน แต่หลังจากเดินขึ้นลงจนทั่วแล้ว กลับไม่พบทางออกเลย

เธอเอนพิงหน้าต่างและมองไปยังข้างนอก ข้างนอกเป็นแปลงเพาะปลูกพืชผักผลไม้ต่าง ๆ ซึ่งเป็นสภาพแวดล้อมที่ไม่คุ้นเคย

เธอไม่รู้เลยว่าสถานที่ที่พระเจ้าทอดทิ้งแห่งนี้ที่เจย์ขังเธอไว้คือที่ไหน

เธอเรียกแม่บ้านให้มาหา ขณะที่เธอยิ้มกรุ่มกริ่มให้กับแม่บ้าน เธอก็พยายามถามหาข้อมูลบางอย่าง “เธอรู้หรือเปล่าว่าที่นี่คือที่ไหน”

แม่บ้านส่ายหน้า “ไม่รู้ค่ะ ฉันมาจากอีกฝั่งหนึ่งของประเทศค่ะ”