ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 885

ไม่รู้วันเวลาผ่านไปนานเพียงแค่ไหนแล้ว ความร้อนของกลางฤดูร้อนค่อย ๆ ลดลงอย่างช้า ๆ ค่ำคืนที่คฤหาสน์บนภูเขาเริ่มเย็นลงเล็กน้อย

โคลกำลังนอนอยู่ข้างนอกบนเก้าอี้เอนกาย มองขึ้นไปที่ดวงดาวเบื้องบนที่ส่องแสงระยิบระยับเหนือศีรษะของเขา ดวงตาของเขากำลังมองหาดวงจันทร์ที่สดใส

“คาร์สัน นายจะบอกว่าฉันเป็นดาวหรือเป็นพระจันทร์เหรอ?” โคลหันไปมองคาร์สันที่อยู่ข้าง ๆ เขาด้วยสายตาที่สับสน

คาร์สันมองขึ้นไปที่ดวงจันทร์ที่สว่างไสว มันช่างโดดเดี่ยว หนาวเหน็บ และสูงส่งมาก

“นายน้อย คุณเป็นดวงดาวครับ”

“ทำไมล่ะ?”

“อย่างที่คุณท่านเคยกล่าวไว้ ในวันสุดท้ายของพวกเราทุกคนนั้นล้วนจะกลายเป็นดวงดาวหลังจากการตายไปของเรา เพื่อที่จะส่องสว่างทางข้างหน้าให้กับผู้ที่ถูกทิ้งไว้ข้างหลัง นายน้อยครับ คุณคือดวงดาวที่เจิดจรัสที่สุดแล้วครับ” คาร์สันกล่าวอย่างจริงจัง

“แล้วเจย์ อาเรสล่ะ? นายคิดว่าเขาเป็นอะไร?” โคลถาม

คาร์สันขมวดคิ้ว สงสัยว่าวันนี้เกิดอะไรขึ้นกับนายน้อย จนทำให้เขาถามคำถามแปลก ๆ เหล่านี้

“คนที่เย็นชาอย่าง เจย์ อาดเรส และคอยปฎิเสธคนรอบข้างคงจะมีชีวิตอยู่อย่างโดดเดี่ยวตลอดไป แน่นอนว่าเขาก็คือดวงจันทร์ครับ” คาร์สันกล่าว

ใบหน้าของโคลดิ่งลงด้วยความไม่พอใจ “แต่ดวงดาวจะวิ่งไล่ตามดวงจันทร์นะ นายคิดว่าฉันจะไล่ตามเขางั้นเหรอ?” ในคำพูดของเขาบ่งบอกถึงความรับไม่ได้และความต่อต้านที่มีต่อเจย์

คาร์สันตกใจเล็กน้อย “โอ้ นายน้อย นี่เป็นเพียงการเปรียบเทียบครับ ไม่ควรจริงจังเกินไปนะครับ นายน้อยควบคุมชีวิตและความตายของสิ่งมีชีวิตทั้งหมด แม้แต่ชีวิตและความตายของเจย์ อาเรสก็อยู่ในอำนาจของคุณ แล้วคุณจะไล่ตามเขาได้ยังไงล่ะครับ?”

โคลพยักหน้าอย่างพอใจ

“ยังไงก็เถอะ ไพ่แห่งความตายสำหรับภารกิจที่จะมาถึงนี้เสร็จแล้วหรือยัง?” เมื่อเปลี่ยนการสนทนา โคลจ้องไปที่คาร์สันอย่างตาขวาง “ทำไมฉันถึงคิดว่านายไม่ค่อยใส่ใจเกี่ยวกับภารกิจในครั้งนี้เลย?”

คาร์สันมองราวกับว่าเขาทำผิด “นายน้อย พวกผู้คุมวิญญาณมาที่นี่เมื่อวานนี้ครับ คุณยุ่งกับการเตรียมของขวัญให้กับครอบครัวเซเวียร์มาสองวันแล้ว ผมเลยไม่กล้ารบกวนคุณ”