ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 893

เซย์นหมุนตัวกลับและจากไป จู่ ๆ น้ำตาก็ไหลออกมาจากดวงตาของเขา แต่ถึงกระนั้น เขาก็ไม่กล้าที่จะเช็ดมันออก เขาเพียงก้าวท้าวเดินให้เร็วขึ้นและในที่สุดก็ได้หายไปจากสายตาของร็อบบี้น้อย

จากนั้นเขาก็นั่งยอง ๆ ที่มุม ๆ หนึ่ง ปิดหน้าของเขาด้วยมือทั้งสองข้าง และสุดท้ายก็ร้องไห้ออกมาดัง ๆ

“ร็อบบี้น้อย ฉันขอโทษ”

ร็อบบี้น้อยจับมือสตอร์มและเดินออกจากสนามบิน

“อาสตอร์ม ไปกันเถอะครับ”

แต่ทว่า สตอร์มยืนนิ่งไม่ไหวติง

ร็อบบี้น้อยมองเขาด้วยความตกใจ

“ลุงสตอร์ม มีอะไรเหรอครับ?”

สตอร์มนั่งยอง ๆ ลง จับมือเล็ก ๆ ของร็อบบี้น้อยไว้แล้วพูดว่า “ร็อบบี้น้อย มันไม่มีการแข่งขัน ผมมาที่นี่เพื่อพาคุณไปที่อื่น”

ร็อบบี้น้อยตระหนักรู้เป็นพิเศษถึงความปลอดภัยของเขาตั้งแต่ยังเล็ก เขามีความรู้สึกสะพรึงกลัวกับพฤติกรรมที่ขัดแย้งกันของสตอร์ม

เขาแยกตัวเองให้เป็นอิสระจากมือของสตอร์มและรีบออกมา

“คุณเป็นคนไม่ดี ผมอยากกลับบ้าน”

“ร็อบบี้น้อย ฟังคำอธิบายของผมก่อน…” สตอร์มวิ่งไล่ตามเขา

สตอร์มเก่งในศิลปะการต่อสู้ ดังนั้นการไล่ตามร็อบบี้น้อยเป็นเรื่องที่แสนง่ายดาย

แต่กระนั้น ร็อบบี้น้อยก็ไม่ง่ายเลยที่จะรับมือ เขาตัวเล็ก ปราดเปรียว รวดเร็วราวกับไฟฟ้า และจับตัวได้ยากราวกับปลาไหล

สตอร์มกลัวว่าเขาจะทำให้ร็อบบี้น้อยบาดเจ็บถ้าหากต่อสู้กับเขา การโจมตีของเขาไม่ได้มีความโหดเหี้ยมและพลังที่เพียงพอ มีการระงับแรงเอาไว้ทุกที่

พวกเขาไม่ได้สังเกตว่าจู่ ๆ ได้มีชายลึกลับจับจ้องพวกเขาอยู่

ชายคนนี้สูงหกฟุตสองนิ้วและโดดเด่นท่ามกลางฝูงชน เขาสวมเสื้อกันลมสีดำและแว่นกันแดดสีดำกับทรงผมหัวเตียน

สายตาของเขาถูกดึงดูดไปที่ร็อบบี้น้อยและมุมของริมฝีปากที่มีเสน่ห์และชั่วร้ายของเขาก็ยกขึ้น “เด็กดี”

เขาเดินไปอย่างช้า ๆ สตอร์มสังเกตเห็นคนแปลกหน้าเดินเข้ามาและหยุดกะทันหัน ปกป้องร็อบบี้น้อยที่อยู่ข้างหลังเขา

ชายคนนั้นมองไปที่สตอร์มและพูดอย่างเป็นกันเองว่า “น่าเสียดายที่เด็กคนนี้กำลังตามนายอยู่ ให้ฉันพาเขาไปเถอะ”

เขาคว้าแขนร็อบบี้น้อยและล็อคไว้ใต้วงแขนของเขา

จากนั้นเขาก็เดินไปยังสตอร์มและพูดว่า “สตอร์มใช่ไหม? ฉันจะพาเด็กคนนี้ไป ไม่ต้องห่วง ฉันจะคืนเขาให้ภายในสิบปี”

เมื่อพูดจบ เขาก็เดินจากไป

สตอร์มไล่ตามเขาไปสักพัก แต่แล้วเขาก็อาเจียนออกมาเป็นเลือดและล้มลงกับพื้น

ร็อบบี้น้อยมองไปที่สตอร์มและเริ่มร้องโหยหวน “คุณอา คุณอา ช่วยผมด้วย…”

สตอร์มลุกขึ้นมาอีกครั้ง...

เซย์นที่ซึ่งอยู่ในสนามบินและรู้สึกได้ถึงลางสังหรณ์แปลกประหลาด จู่ ๆ ก็ได้วิ่งเข้ามา เมื่อเขาได้เห็นชายชุดดำที่มีร็อบบี้น้อยอยู่ในอ้อมแขนกำลังเข้าไปในรถฮัมวีในขณะที่สตอร์มก็อาเจียนออกมาเป็นเลือดสดพร้อมกับกุมท้องไว้ขณะที่ไล่ตามพวกเขา เซย์นก็ตกตะลึง

“ร็อบบี้น้อย!” ทันใดนั้นเขาก็ส่งเสียงร้องตะโกนและไล่ตามพวกเขาอย่างสิ้นหวัง

“ผมขอโทษ ท่านประธานอาเรส” ในที่สุดสตอร์มก็ไม่สามารถอดทนต่อไหวและได้ล้มลงกับพื้น

เซย์นคุกเข่าลงบนพื้นและมองดูรถฮัมวีออกไป