ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 901

เจย์ไม่รอช้าที่จะรับโทรศัพท์บนโต๊ะกาแฟ แต่เมื่อเขาเห็นเบอร์โทรศัพท์ของเซย์นแสดงบนหน้าจอ จากนั้นเจย์ก็เริ่มรู้สึกไม่สบายด้วยเหตุผลบางอย่าง

ทันทีที่เขารับโทรศัพท์ เขาก็ได้ยินเซย์นร้องไห้อย่างหวาดกลัว “ประธานอาเรส ฉันขอโทษ! ฉันทำร็อบบี้น้อยหาย”

เจย์กำมือแน่นอย่างกะทันหัน นิ้วของเขาแทบจะจิกลงในเคสโทรศัพท์ นิ้วของเขาเป็นสีเลือดขณะที่เขากำลังใช้แรงอย่างมหาศาล

“มันเกิดขึ้นได้ยังไง?” เจย์ไม่สามารถข่มเสียงสั่นไว้ได้

ขณะที่โทษตัวเอง เซย์นบอกกับเจย์ถึงเรื่องการถูกลักพาตัวของร็อบบี้น้อย ในที่สุดเขาก็ร้องไห้และขอโทษว่า “ฉันขอโทษนะ ประธานอาเรส ฉันพยายามอย่างดีที่สุดแล้วจริง ๆ ฉันเดินทางไปทั่วถนนของประเทศเอสในหลายวันมานี้ แต่ก็ไม่เจอร็อบบี้น้อย”

เมื่อฟังผ่านน้ำเสียงที่เหนื่อยล้าและเหือดแห้งของเซย์น มันจึงรู้สึกเป็นไปได้ที่จะนึกภาพเขาก้ม ๆ มอง ๆ ไปทั่วในขณะที่ตามหาร็อบบี้น้อยท่ามกลางถนนที่ว่างเปล่า มันช่างหมดหนทางและน่าหวาดกลัว

เจย์ถาม “ชายลึกลับคนหนึ่งงั้นเหรอ?”

“ใช่ มันเป็นผู้ชายตัวสูงมากพร้อมกับทักษะการต่อสู้ที่เหลือเชื่อ เขาทำให้เลือดอวัยวะภายในของสตอร์มฉีกขาดและเลือดออกด้วยหมัดวายุ สตอร์มยังคงนอนอยู่ที่โรงพยาบาลในตอนนี้” เซย์นบรรยายชายคนนั้นด้วยน้ำเสียงที่หวาดกลัว

เสียงเล็ดลอดออกมาจากไมโครโฟนของโทรศัพท์และสีหน้าฟินน์ก็บูดบึ้งด้วยความประหลาดใจ “เขาจัดการสตอร์มเข้าโรงพยาบาลด้วยเพียงการเคลื่อนไหวเดียวงั้นเหรอ?”

สตอร์มคือแชมป์เปี้ยนของประเภทศิลปะการต่อสู้แบบผสมผสานในการประลองศิลปะการประลองระดับโลก

เขามักจะคิดอยู่เสมอว่าไม่มีคนไหนที่สามารถจะกำราบสตอร์มได้ด้วยการเคลื่อนไหวเดียว

พระเจ้าช่วย คนคนนั้นคือใครกัน?

เจย์ออกคำสั่งกับเซย์นว่า “กลับมาดูแลแองเจลีน บอกให้สตอร์มตามหาร็อบบี้น้อยต่อไปหลังจากที่เขาหายดีแล้ว”

จากนั้นเขากัดฟันและออกคำสั่งตายว่า “ถ้าเขาไม่เจอร็อบบี้น้อย บอกเขาว่าไม่ต้องกลับมา”

“เข้าใจแล้ว” เซย์นตอบกลับพลางร้องไห้

หลังจากที่วางสายโทรศัพท์ สีหน้าของเจย์ก็ดูอารมณ์เสีย

เขาไม่สามารถเผชิญหน้ากับข่าวการหายตัวไปของร็อบบี้น้อยได้อย่างสิ้นเชิง