ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 935

“แองเจลีน… ผมรักคุณ… อ๊ะ…” คำสารภาพของโคลมีการเปลี่ยนแปลง

แองเจลีนเงื้อมีดขึ้นและแทงเขาที่หัวใจ อย่างไรก็ตาม มือของโคลก็จับมีดอันเยือกเย็นของเธอไว้

จู่ ๆ ดวงตาคู่สวยของแองเจลีนก็ปกคลุมไปด้วยความเคียดแค้นและกลายเป็นสีแดงก่ำ ทำให้เธอดูเย้ายวนแต่ก็เยือกเย็น

เธอออกแรงทั้งหมดผลักมีดอันเย็นชานั้นไปข้างหน้าทีละนิ้ว

โคลจ้องเธอ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความผิดหวังและความไม่เต็มใจอย่างยิ่ง

“ทำไมล่ะ แองเจลีน? ทำไมถึงทำแบบนี้กับผม?” โคลถามด้วยความผิดหวัง

แองเจลีนกัดฟัน “เพราะว่านายสมควรตาย”

รอยยิ้มที่หลงตัวเองปรากฏขึ้นในแววตาอันมีเสน่ห์ของโคล “คุณรู้เรื่องทั้งหมดแล้วใช่ไหม?”

น้ำตาคลอที่ดวงตากลมโตและดำสนิทของแองเจลีน “นายไม่รู้เลยว่าความรักคืออะไร โคล นายเอาแต่บอกว่านายรักฉัน แต่นายผลักไสคนที่ฉันรักไปจากฉัน เจนสัน ร็อบบี้น้อย และคนรักของฉันเจย์บี้ได้จากไปแล้ว นายทำให้ฉันอยู่อย่างโดดเดี่ยว ทำให้การมีชีวิตอยู่ของฉันเป็นทุกข์มากกว่าความตาย นี่คือราคาที่ฉันต้องจ่ายเพื่อให้ถูกนายรักงั้นใช่ไหม?”

ใบหน้าใส ๆ ของโคลเผยให้เห็นรอยยิ้มอันโศกเศร้าที่หายาก นี่เป็นครั้งแรกที่นายน้อยขององค์กรโลกาวินาศผู้อยู่ยงคงกระพันและไร้กังวลรู้ได้ถึงรสชาติของความขมขื่นเป็นเช่นไร

“แต่ผมรักคุณจริง ๆ นะ แองเจลีน เมื่อรู้ว่าผมจะถูกลงโทษอย่างหนักโดยองค์กรโลกาวินาศถ้าผมไม่เอาชีวิตของคุณและทำภารกิจให้สำเร็จ ผมก็ยังเลือกที่จะให้เองถูกทำร้ายดีกว่าทำร้ายคุณ”

ร่างกายของโคลสั่นสะท้าน ทันใดนนั้น คาร์สันที่ยืนอยู่ไม่ไกลก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ เขารีบเขามาด้วยสีหน้าที่ซีดเซียว “นายน้อย”

คาร์สันกำหมัดและเปิดใช้งานอาวุธทุกชนิดบนข้อมือของเขา เล็งมันตรงไปยังแองเจลีน

อย่างไรก็ตาม โคลยกมือที่กำลังสั่นไปยังคาร์สันและตะคอกว่า “ถอยไป”

คาร์สันถอยไปด้วยความไม่เต็มใจอย่างยิ่ง

เนื่องจากขาดความทนทาน มือของแองเจลีนที่กำลังถือมีดอันเยือกเย็นค่อย ๆ หมดแรง