ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 95

ร็อบบี้น้อยตกใจ เขารีบกระโดดลงพื้นแล้วหาที่หลบกระสุน ตำรวจนอกเครื่องแบบที่กำลังล้อมพื้นที่ได้ยินเสียงปืนดังขึ้น พวกเขาบุกเข้าอาคารทันที

ร็อบบี้น้อยได้ยินเสียงปืนดังกระหน่ำ เขาพบตู้หนังสือก่อนจะเข้าไปหลบในนั้น

ผ่านรอยแตกของประตู เขาเห็นเจย์ในเสื้อเชิ้ตสีขาวที่ไม่ติดกระดุมเม็ดบน เขาดูงดงามดั่งรูปปั้น แต่ในเวลาเดียวกันก็ดุร้ายราวกับหมาป่า โดยเฉพาะอย่างยิ่งในเวลาที่ดวงตาของเขาฉายแววเย็นยะเยือกแสนทิ่มแทง ด้วยการคุ้มกันจากตำรวจ เขาพุ่งขึ้นบันไดไป

หัวใจของร็อบบี้น้อยแทบหลุดออกมาทางปาก มันมีโจรลักพาตัวเป็นโหลอยู่ที่ชั้นบน และแต่ละคนก็ถืออาวุธร้ายแรงไว้ในมือ เขากำลังนับจำนวนโจรที่ไม่ได้ถือปืน ไม่งั้นเขาคงไม่กล้าบุ่มบ่ามออกไปแน่

พวกโจรลักพาตัวนั้นกำลังคะนอง พวกเขาตะโกนขู่ออกไปนอกหน้าต่าง มันอันตรายเกินไปที่พ่อของเขาจะไปที่ชั้นบนในตอนนี้

ความจริงแล้ว ร็อบบี้น้อยไม่จำเป็นต้องกังวลเลย ความสามารถทางการกีฬาของเขานั้นได้รับการสืบทอดมาจากพ่อ

เจย์ อาเรส เป็นหลานคนโตที่สุดของตระกูลอาเรส การเติบโตมาในครอบครัวร่ำรวยควรจะทำให้เขาเพลิดเพลินกับการถูกดูแลอย่างดีมาตลอดเวลาที่เขาเติบโตมา แต่ในเวลาเดียวกัน เขาก็ต้องพบกับภัยต่าง ๆ ที่เด็กทั่วไปไม่จำเป็นต้องกังวลถึง เขาทั้งถูกปล้น ลักพาตัว และได้รับอุบัติเหตุทางรถยนต์หลายต่อหลายครั้ง เหตุการณ์พวกนั้นไม่ได้ต่างจากเรื่องปกติสำหรับเขา

เพื่อปกป้องตัวเขา ตระกูลอาเรสจึงได้จ้างปรมาจารย์การต่อสู้มาหลายคนเพื่อสอนเขา เจย์ร่ำเรียนศิลปะการต่อสู้มาตลอดตั้งแต่เขายังเด็ก เขาเป็นแชมป์ฟันดาบและมวยจีน พลังกายของเขาเหนือธรรมดา

เมื่อเจย์พุ่งมาชั้นบน สารวัตรวอลเตอร์สั่งให้คนของเขาคุ้มกันชายคนนี้จากด้านหน้า ในขณะเดียวกัน สารวัตรวอลเตอร์ก็จับตาดูเหล่าโจรลักพาตัว เผื่อในกรณีที่พวกเขายิงใส่เจย์

พวกโจรลักพาตัวจะถูกจับกุมในอีกไม่นาน

เจย์รีบวิ่งไปหาเด็กที่ถูกลักพาตัว เด็กห้าคนมองที่เจย์อย่างกระตือรือร้น โดยหวังว่าพวกเขาจะได้เป็นคนแรกที่ถูกช่วยเหลือ

เจย์กวาดสายตาไปที่เด็ก ๆ เด็กพวกนี้แตกต่างทั้งอายุและส่วนสูง แต่พวกเขาทุกคนดูไร้เดียงสา ไม่มีใครที่ดูคุ้นหน้า

"คนไหนในนี้คือร็อบบี้น้อย?" เจย์ก้มลงมองดูเด็ก ๆ แล้วถามพวกเขา ท่าทางของเขาดูอ่อนโยนอย่างเหลือเชื่อ