เจย์คิดกับตัวเอง ‘นางมารร้ายนั่นกำลังจะมีช่วงเวลาที่ลำบากในการระงับความโกลาหลครั้งยิ่งใหญ่ในสภาพแวดล้อมแบบนี้’
พยาบาลคนนั้นยืนข้าง ๆ นิ่งและมีสติ “ท่านประธานของเราเก่งในจัดการเรื่องแบบนี้ พวกชายพวกนี้ก็แค่ทำตัวอวดดีลับหลังเธอ รอก่อนเถอะ เมื่อท่านประธานขึ้นไปบนเวที พวกเขาจะเงียบเหมือนป่าช้าเลยล่ะ”
เจย์ส่งสายตามไม่เชื่อไปยังพยาบาลคนนั้น
นางมารร้ายนั่นไม่มีอะไรมากไปกว่าทอมบอยที่ผลิตฮอร์โมนมากเกินไป คนอย่างเธอก็ทำได้แค่เอาอกเอาใจสาว ๆ ที่อ่อนโยน
ผู้ชายสติดีคนไหนจะชอบทอมบอยไร้ยางอายแบบเธอกันล่ะ?
หน้าจอใกล้ ๆ แท่นโพเดี่ยมค่อย ๆ ปล่อยลงมาและบนนั้นมีระเบียบวาระการประชุม หัวข้อ ‘การอภิปรายสถานะของแกรนด์ เอเซีย: การรับสมัครอัจฉริยะจากทั่วทุกมุมโลก!’
เมื่อเจย์มองไปที่คำบนหน้าจอ การประดิษฐ์อักษรช่างแข็งแรง เฉียบคมและมั่นใจ เขาอดไม่ได้ที่จะพูดออกมาว่า “เขียนได้ดีนะนั่นน่ะ”
พยาบาลคนนั้นหัวเราะคิกคัก “ท่านประธานของเราเขียนด้วยตัวเองค่ะ”
เจย์อัศจรรย์ใจ
เขารู้สึกว่าการประดิษฐ์อักษรสะท้อนถึงนักศิลปะ
ใครสักคนจะตัดสินคนคนหนึ่งได้ผ่านลายมือของพวกเขา
ลายมือแบบนี้ควรจะมาจากชายที่ทรงเสน่ห์และยึดมั่น
กลับกัน มันเป็นของนางมารร้ายผู้เลวทรามแทน
คนในที่ประชุมเริ่มกระวนกระวาย อาจเป็นเพราะพวกเขารอนานเกินไป “ท่านประธานไปไหน? ทำไมเธอถึงใช้เวลานานนักนะ? เรายังคงดำเนินการประชุมต่อไปใช่ไหม?”
มีการหัวเราะเยาะเย้ยในสายตาของเจย์
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส!