รักเธอยิ่งกว่าชีวา คะนึงหาเธอจนเป็นนิจ นิยาย บท 126

ใครก็ตามที่เคยรับมือกับจี้หลิงชวนต่างรู้ว่าเมื่อจี้หลิงชวนโกรธมาก สีหน้าของเขาจะดูนิ่งสงบจนทำให้ผู้อื่นตกใจและหวาดกลัว

ชายสวมแว่นกรอบทองที่อยู่ด้านข้างเมื่อได้ยินคำกล่าวของจี้หลิงชวนเมื่อครู่นี้ถึงกับตื่นตระหนกจนมือสั่นคลอน

หน้าผากของเขาถึงกับเหงื่อตก ชายสวมแว่นกรอบทองคนนั้นตื่นตระหนกเป็นอย่างมาก ร่างกายสั่นสะท้านพร้อมกับจ้องมองจี้หลิงชวนและรีบอธิบายว่า "คุณชายจี้...ขอโทษด้วย ต้องขออภัยจริงๆ เป็นผมเองที่ไม่สามารถจัดการคนที่อยู่ภายใต้การควบคุมให้ดีได้! คุณชายจี้ เรื่องในครั้งนี้พวกเราจะต้องจัดการขั้นเด็ดขาดอย่างแน่นอน!"

พนักงานขายหยิ่งผยองที่ผลักมู่ซีซีเมื่อครู่นี้ ในตอนนี้เธอกำลังมองผู้จัดการของห้างสรรพสินค้าที่สวมแว่นกรอบทองและมีอาการตื่นตระหนก ภายในใจของเธอกำลังส่งเสียงโอดครวญ เธอรู้แล้วว่าครั้งนี้เธอได้หาเรื่องใส่ตัวเข้าให้แล้ว

ต้องรู้เลยว่าขนาดผู้จัดการของห้างทันสมัยยังปฏิบัติตัวกับคนคนนี้อย่างกล้าๆกลัวๆ แล้วสถานะพนักงานขายกระจอกๆอย่างเธอก็คงไม่ใช่บุคคลที่ควรไปยั่วยุหรือรุกรานอะไรให้เขาขุ่นเคือง

หลังจากที่ได้ยินผู้จัดการพูดว่าจะจัดการขั้นเด็ดขาด สีหน้าของพนักงานตัวน้อยคนนั้นซีดเผือดลงในทันที หากไม่ใช่เพราะการยืนที่มั่นคงนี้ เกรงว่าเร็วๆนี้ขาของเธออาจอ่อนแรงและล้มพับลงไปกับพื้นเลยก็ว่าได้

พนักงานคนนั้นเสียแรงไปไม่น้อยเพื่อที่จะได้เข้ามาทำงานในร้านเสื้อผ้าแบรนด์เนมนี้ เนื่องด้วยราคาเสื้อผ้าที่สูงลิ่วจนผู้คนต่างผวาดังนั้นค่าคอมมิชชั่นที่พวกเธอได้รับเมื่อขายเสื้อผ้าได้จึงสูงกว่าที่อื่นมาก

ในเวลานี้เธอไม่อยากเสียงานดีๆแบบนี้ไป

ก้นบึ้งในใจของเธอกำลังร้องห่มร้องไห้และแทบอดไม่ไหวที่อยากจะตบหน้าตัวเอง พนักงานขายคนนี้คาดไม่ถึงเลยว่าหญิงสาวในชุดกระโปรงสีฟ้าดูธรรมดาสามัญที่คล้ายกับเด็กสาวมหาลัยที่มีภูมิหลังยากจน จะกลายเป็นคนที่มีความสัมพันธ์เกี่ยวข้องกับผู้ที่มีอำนาจและร่ำรวยเงินทองไปเสียได้

เห็นได้อย่างชัดเจนว่าในตอนนี้เธอได้ล่วงเกินผู้ที่มีอำนาจเข้าเสียแล้ว

ขณะที่เธอครุ่นคิด สีหน้าของพนักงานตัวน้อยคนนั้นก็เปลี่ยนไปในทันที สีหน้าสำนึกผิดหันไปมองมู่ซีซีที่อยู่ด้านข้าง เธอแสดงสีหน้าและท่าทางที่จริงใจพร้อมกับคุกเข่าลงจากนั้นเธอพูดขอโทษมู่ซีซีซ้ำไปซ้ำมา "คุณผู้หญิง ขอโทษ ขอโทษด้วยจริงๆ ฉันผิดเอง ฉันมีตาแต่หามีแววไม่ คุณผู้หญิง เรื่องในครั้งนี้ได้โปรดยกโทษให้กับฉันด้วย หลังจากนี้ฉันจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว ฉันรู้ตัวแล้วว่าฉันผิด ฉันต้องขออภัยจริงๆคุณผู้หญิง คุณผู้หญิงได้โปรดยกโทษให้ฉันสักครั้งเถอะ"

มู่ซีซีเห็นสีหน้าของเธอที่เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว เธออดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วแน่น เธอไม่ใช่แม่พระ ไม่ใช่ทุกคนที่เข้ามาทำร้ายเธอ จากนั้นก็ขอโทษเธอแล้วสุดท้ายเธอก็ต้องให้อภัย

มู่ซีซีเงียบไม่ตอบอะไร จี้หลิงชวนที่อยู่ด้านข้างได้ยินเสียงร้องที่น่าขยะแขยงของพนักงานขาย เขาขมวดคิ้วในทันที แววตาเย็นชาของเขาเหลือบมองผู้จัดการที่สวมแว่นกรอบทองคนนั้น

ผู้จัดการเห็นแววตาเย็นชาของจี้หลิงชวน เขาเข้าใจความหมายในทันที เขาแอบเช็ดเหงื่อเย็นบนหน้าผากเขาจากนั้นเขารีบหันหน้าไปยังพนักงานขายที่กำลังร้องไห้และกล่าวขอโทษอย่างไม่หยุดหย่อนพร้อมกับพูดว่า "เงียบได้แล้ว! จากนี้เป็นต้นไป เธอถูกไล่ออกจากห้างทันสมัยแล้ว!"

พนักงานขายได้ยินคำพูดของผู้จัดการที่พูดออกมาอย่างชัดเจน เธอรู้ตัวว่าครั้งนี้เธอถูกไล่ออกแล้วจริงๆ เธอไม่สามารถทนรับได้ เธอทรุดตัวนั่งลงบนพื้นและท้ายที่สุดเธอก็ถูกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยลากตัวออกไป

หลังจากที่จัดการกับพนักงานขายที่ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงแล้ว ผู้จัดการที่สวมแว่นกรอบทองก็ชำเลืองมองจี้หลิงชวนอย่างระแวดระวัง

เดิมทีเขาคิดว่าเมื่อปัญหาเรื่องพนักงานขายที่ไม่รู้จักกลัวตายนั้นได้รับการแก้ไขแล้ว ในตอนนี้คุณชายจี้อาจจะมีอารมณ์ที่ดีขึ้น

แต่เมื่อผู้จัดการได้ชำเลืองมองเขา ใบหน้าหล่อเหลาที่เย็นชาและไร้ความเมตตาของเขาเปลี่ยนแปลงไปเพียงเล็กน้อย หัวใจของผู้จัดการเกิดเสียงตึกตักตึกตักขึ้นมาในทันที

ดูเหมือนว่าคุณชายจี้จะยังไม่พอใจกับผลลัพธ์นี้!