รักเธอยิ่งกว่าชีวา คะนึงหาเธอจนเป็นนิจ นิยาย บท 21

"นี่คือปัญหาที่เธอควรคิดได้ด้วยตัวเอง มู่ซีซี ฉันเคยพูดไว้แล้ว ในเมื่อเธอตอบตกลงเป็นคนรักของฉัน ถ้าเช่นนั้นเธอก็ต้องเชื่อฟังฉัน" จี้หลิงชวนกล่าวอย่างไร้ความปราณี

เมื่อมู่ซีซีได้ยินคำพูดของจี้หลิงชวน ภายในใจของเธอก็ค่อยๆสงบลง ใช้แล้ว ตอนนี้เธอทำได้เพียงแค่ยอมรับ เป็นเด็กดีเชื่อฟังคำพูดของจี้หลิงชวน ต้องเป็นคนรักที่มีคุณสมบัติเพียบพร้อม

เวลาผ่านไปชั่วขณะ มู่ซีซีก็ได้ยินเสียงของตนดังขึ้น "อืม ฉันเข้าใจแล้ว"

จี้หลิงชวนพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ เขาก้มศีรษะมองมู่ซีซีที่เชื่อฟังที่อยู่ตรงหน้าเขา ทันใดนั้นสายตาที่ไม่อาจหยั่งรู้ได้ของจี้หลิงชวนก็จ้องมองริมฝีปากสีแดงระเรื่อที่น่าหลงใหลของมู่ซีซี

โดยไม่รู้ตัวสายตาของจี้หลิงชวนก็จมลึกลงไป ในชั่วพริบตา จี้หลิงชวนจับคางของมู่ซีซีไว้ทันที จากนั้นเขาก็มอบจุมพิตที่ร้อนแรงและลึกล้ำบนริมฝีปากเย้ายวนของมู่ซีซี

เดิมทีเขาเพียงแค่อยากลิ้มลองก็เท่านั้น แต่ทันทีที่เขาสัมผัสมู่ซีซี จี้หลิงชวนไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ โดยไม่รู้ตัวเขาก็มอบจุมพิตที่ลึกซึ้งให้แก่เธอแล้ว

หลังจากการจุมพิตอย่างลึกซึ้งดั่งวิถีฝรั่งเศสจบลง จี้หลิงชวนถอนตัวจากริมฝีปากสีแดงสดของมู่ซีซี

นิ้วที่สะอาดและเรียวยาวลูบไล้ริมฝีปากสีแดงและบวมเล็กน้อยจากการถูกจูบของมู่ซีซี จี้หลิงชวนจ้องมองมู่ซีซีและถามในทันทีว่า "ต้องใช้เวลานานแค่ไหนถึงจะพอ?"

มู่ซีซีที่ถูกจูบยังคงมึนงงอยู่เล็กน้อย หลังจากที่ได้ยินน้ำเสียงแข็งกร้าวจากจี้หลิงชวนเธอจึงฟื้นคืนสติ

เมื่อได้ยินประโยคที่ไร้ตรรกะของจี้หลิงชวน มู่ซีซีนิ่งงันไปชั่วขณะ ในตอนนั้นขณะที่สติของเธอยังไม่ฟื้นคืน เธอไม่รู้วาจี้หลิงชวนกำลังพูดถึงเรื่องอะไร กระทั่งมู่ซีซีจ้องมองดวงตาที่ลึกล้ำคู่นั้น ดวงตาแห่งความปรารถนาลึกล้ำ มู่ซีซีจึงเข้าใจ

ในเวลานั้นสีหน้าของเธอก็แดงระเรื่อในทันที มู่ซีซีถูกจี้หลิงชวนจ้องมองและถามเช่นนี้ เธอรู้สึกเขินอายจนแทบอยากจะแทรกแผ่นดินหนี!

มู่ซีซีไม่อยากที่จะตอบคำถามนี้ แต่สายตาที่แผดเผาของจี้หลิงชวนนั้นยังคงมองเธอตลอดเวลา

เห็นได้อย่างชัดเจนว่าเขานั้นไม่ได้คิดที่จะปล่อยมู่ซีซีไปง่ายๆ

มู่ซีซีรู้สึกใจอ่อนในขณะที่เธอถูกจ้องมอง ท้ายที่สุดเธอทำได้เพียงจ้องมองสายตาที่แผดเผาของจี้หลิงชวนและกล่าวเบาๆ "ปกติ ปกติแล้วก็ประมาณสี่ถึงห้าวัน"

ประจำเดือนของมู่ซีซีโดยปกติแล้วจะหมดไปในเวลาประมาณสี่ถึงห้าวัน

เมื่อจี้หลิงชวนได้ยินคำพูดของมู่ซีซี เขาก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วแน่น อีกตั้งสี่ถึงห้าวันถึงจะสัมผัสเธอได้!

จี้หลิงชวนเกลียดมาก ระยะเวลามันนานเกินไป! แต่เขาไม่สามารถทำอะไรได้ ทำได้เพียงแค่อดทนรอ

"งั้นอีกสี่ถึงห้าวันหลังจากนี้เธอก็ย้ายมาที่นี่แล้วกัน!" จี้หลิงชวนไม่ต้องการที่จะต้องนอนกอดมู่ซีซีทุกคืนแต่กลับทำอะไรไม่ได้ เหมือนกับว่าเขากำลังทรมานตัวเองอย่างไรอย่างนั้น!

มู่ซีซีได้ยินเช่นนั้น เธอก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

"สายแล้ว ฉันต้องไปบริษัทแล้ว เธอก็รออยู่ที่นี่ เดี๋ยวฉันให้คนขับรถไปส่งเธอ" จี้หลิงชวนเดินเข้าไปในห้องแต่งตัวจากนั้นเขาก็เปลี่ยนเสื้อผ้า

เมื่อจี้หลิงชวนเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว เขาก็ขับรถออกไป

เมื่อพ่อมู่ได้ยินในสิ่งที่แม่มู่กล่าว สายตาของเขาก็จับจ้องไปที่มู่ซีซีทันที เขาอดไม่ได้ที่จะถามว่า "ซีซี เมื่อคืนนี้ที่แกออกไปช่วงกลางดึกนั้นเกิดอะไรขึ้น?"

มู่ซีซีจ้องมองสายตาของพ่อที่เต็มไปด้วยความห่วงใย ดวงตาของเธอก็รู้สึกเจ็บจี๊ดขึ้น มู่ซีซีก้มศีรษะลง กัดริมฝีปากของตนเอง เธอระงับอารมณ์ในดวงตาของเธอ เมื่อเธอเงยหน้าขึ้น สีหน้าของเธอก็สงบลง

"พ่อ หนูขอโทษ เมื่อคืนนี้ที่โรงเรียนเกิดเหตุด่วน หนูก็เลยต้องไปจัดการ" ไม่สามารถพูดความจริงออกไปได้ มู่ซีซีทำได้เพียงแค่โกหก

พ่อมู่มองไปยังมู่ซีซี ลึกๆภายในใจของเขายังคงสงสัย แต่อย่างไรก็ตามมู่ซีซีก็อายุ19ปีแล้ว เธอโตเป็นสาวแล้ว ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรกับเธอมากมายนัก เขาพยักหน้าให้กับมู่ซีซีและถามอย่างเป็นห่วง "กินอาหารเช้ามาหรือยัง? หากว่ายังไม่กินอะไรก็มาทานอาหารเช้าเถอะ"

ในขณะที่พ่อมู่กล่าว เขาก็ให้สาวใช้จัดชุดอาหารเช้ามาอีกหนึ่งชุด

มู่ซีซีเองก็มีเรื่องที่อยากจะถามพ่อมู่ เธอจึงพยักหน้าและนั่งลงตรงข้ามพ่อมู่

มู่ซีซีทานอาหารไปไม่กี่คำและมองดูพ่อของเธอจากนั้นเธอถามพ่อมู่ว่า "พ่อ เรื่องของบริษัท จัดการเสร็จสิ้นแล้วหรือ?"

เมื่อพ่อมู่ได้ยินมู่ซีซีกล่าวเช่นนี้ เขาแสดงรอยยิ้มที่โล่งใจและมองไปที่เธอ "ไม่มีปัญหาอะไรแล้ว ทางด้านผู้ช่วยคุณชายจี้โทรเข้ามา บอกว่ามันเป็นเพียงความเข้าใจผิด ตอนนี้สถานการณ์ที่ยากลำบากของบริษัทไม่เพียงแต่ได้รับการแก้ไข คุณชายจี้ยังสนับสนุนเงินจำนวนมากให้แก่บริษัทอีกด้วย! บริษัทไม่เพียงแต่จะก้าวข้ามปัญหาไปได้ แต่ยังได้รับการพัฒนาไปอีกขั้น!"

เมื่อมู่ซีซีได้ยินพ่อมู่กล่าวเช่นนี้ ภายในใจของเธอรู้สึกโล่งใจเป็นอย่างมาก โชคดี จี้หลิงชวนนั้นพูดจริงทำจริง