รักเธอยิ่งกว่าชีวา คะนึงหาเธอจนเป็นนิจ นิยาย บท 259

ชูเหยาก็รีบลุกขึ้นดึงตัวลินดาอย่างรวดเร็ว และกระซิบข้างหูของลินดาว่า: "ลินดา เสี่ยวอวี่พูดถูก ยิ่งตอนนี้เธอเป็นหัวหน้าของมู่ซีซีเธออยากจะตบเอาคืน มันยังมีอีกตั้งหลายวิธี จะตัดอนาคตของตัวเองทำไมกัน？”

ในขณะที่ชูเหยาพูดอยู่นั้น เธอเอียงข้างพูดกระซิบเพื่อไม่ให้มู่ซีซีได้ยิน

ในช่วงเวลาต่อมา ลินดาได้ยินคำพูดประโยคสุดท้ายของชูเหยา ถ้าเรื่องนี้ถึงหูผู้จัดการจริงๆแล้วล่ะก็ เธอก็เป็นฝ่ายผิดก่อน แม้ว่ามู่ซีซีจะลงมือทำร้ายเธอก่อน มันก็ไม่มีผลดีต่อเธอเช่นกัน ถ้าเพราะเพียงอารมณ์ชั่ววูบของเธอจนทำให้ตัวเองโดนไล่ออกแล้วล่ะก็ มันก็ไม่คุ้มกันหรอก！

สิ่งที่ชูเหยาและเสี่ยวอวี่พูดนั้นไม่มีผิดเลยสักนิด! ตอนนี้เธอเป็นหัวหน้าของมู่ซีซีแล้ว ในอนาคตหากเธอต้องการจัดการมู่ซีซีมันยังมีหนทางอีกมากมาย และในตอนนี้อย่าเอาพิมเสนไปแลกกับเกลือเลย! นั่นมันไม่คุ้มค่าเลย!

เมื่อคิดถึงนี่ลินดาก็สงบสติอารมณ์ลง เธอผละออกจากเสี่ยวอวี่และยิ้มเยาะเย้ยให้มู่ซีซี: "มู่ซีซีเธอเก่งมาก การตบในครั้งนี้ฉันจะจำมันไว้อย่างดี วันพระมันไม่ได้มีหนเดียว"

มู่ซีซีมองดูลินดาอย่างไม่สะทกสะท้าน แล้วหันกลับมานั่งที่ของตัวเอง เธอไม่เชื่อว่าตราบใดที่เธอตั้งใจทำงานของเธอเป็นอย่างดี ลินดาจะสามารถทำอะไรกับเธอได้!

อีกไม่นานก็ถึงเวลาทำงาน ทันทีที่เริ่มทำงาน เสียงขบฟันของลินดาดังลอดออกมาจากริมฝีปากหนาของเธอและเธอกำลังเริ่มแผนการเล่นงานมู่ซีซีอยู่ เธอจงใจมอบหมายงานยาก ๆให้กับมู่ซีซี เมื่อมู่ซีซีทำเสร็จแล้ว เธอก็แกล้งเริ่มหาข้อบกพร่อง แล้วให้มู่ซีซีไปแก้ไขมันครั้งแล้วครั้งเล่า

มู่ซีซีรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าลินดาต้องทำเช่นนี้

ลินดาให้เธอแก้ เธอก็นำไปแก้ไขโดยไม่มีข้อโต้แย้งใด ๆ อย่างไรก็ตามเพราะก่อนหน้านี้เธอก็ไม่ค่อยมีงานมากนักอยู่แล้ว หลังจากที่ลินดาแกล้งมอบหมายงานยาก ๆให้เธอทำแบบนี้ เวลางานของเธอก็ยิ่งแน่นขึ้น

มู่ซีซีคิดว่าตัวเองนั้นได้เรียนรู้งานและฝึกฝนงานก่อนล่วงหน้าแล้วกัน

ทำงานยุ่งทั้งบ่าย ลินดาแกล้งมู่ซีซีแต่มู่ซีซีกลับไม่โวยวายอย่างที่เธอจินตนาการเอาไว้ แต่มู่ซีซีกลับดูสงบและตั้งอกตั้งใจในการทำสิ่งต่าง ๆที่ได้รับมอบหมายอย่างดี ซึ่งมันยิ่งทำให้ลินดาโกรธมากจนเธอไม่รู้จะไประบายอารมณ์ความโกรธนี้ได้ที่ไหน

ชูเหยาเลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจกับการแสดงออกของมู่ซีซี เดิมทีเธอคิดว่ามู่ซีซีต้องทนรับไม่ไหวกับการที่โดนลินดาแกล้งแบบนี้อย่างแน่นอน

ในท้ายที่สุด เธอคาดไม่ถึงว่ามู่ซีซีกลับอดทนได้ ซึ่งมันทำให้เธอตกตะลึงงัน

ในขณะที่ชูเหยาคิดอยู่นั้น เธอแอบเม้มริมฝีปากแล้วยิ้ม แต่เป็นแบบนี้ก็ดีนะ คู่ต่อสู้ต้องไม่ใช่ผู้หญิงที่ไร้สมอง ซึ่งมันจะยิ่งทำให้การแข่งขันครั้งนี้น่าสนใจยิ่งขึ้นไปอีก!

ชูเหยาหยิบโทรศัพท์มือถือของเธอออกมา เปิด WeChat ของลู่เฉิงจิน และพิมพ์ข้อความหาลู่เฉิงจิงโดยตรงว่า " ลู่เฉิงจิน ดอกไม้ของฉันคุณมามอบให้กับฉันได้แล้ว"

ชูเหยาส่งข้อความออกไปได้ไม่นาน ราวกับว่าลู่เฉิงจินกำลังรอข้อความจากชูเหยาอยู่ยังไงยังงั้นแหละ หลังจากนั้นไม่กี่วินาทีเขาก็ตอบกลับข้อความทันทีว่า： "ตกลง ผมจะไปส่งให้เดี๋ยวนี้!"

ชูเหยาเม้มริมฝีปาก ตามที่คาดไว้ไม่มีผิดเวลาไม่ถึง 20 นาที พนักงานส่งดอกไม้ก็ออกมาจากลิฟต์พร้อมกับช่อกุหลาบช่อใหญ่ถือไว้ในมือ

ดอกกุหลาบสีแดงสดจำนวนเก้าร้อยเก้าสิบเก้าดอกถูกส่งให้กับชูเหยา

ชูเหยาเซ็นรับช่อดอกไม้ช่อนั้นภายใต้สายตาที่อิจฉาของพนักงานในแผนกการลงทุน

ทันทีที่ชูเหยารับดอกไม้ช่อนั้น ลินดาก็เอนตัวไปข้างหน้าด้วยแววตาที่อิจฉาและพูดด้วยความประหลาดใจว่า: “ว้าว ดอกกุหลาบนี้ช่างงดงามเหลือเกิน! โอ้ พระเจ้า ดอกกุหลาบมากมายขนาดนี้น่าจะมีเก้าร้อยเก้าสิบเก้าดอกสินะ! สวยมากจริง ๆเลย "

ในขณะที่ลินดาพูดอยู่นั้นเธอยิ้มให้กับชูเหยาพร้อมพูดอย่างรวดเร็วว่า: "เหยาเหยา ดอกไม้ช่อนี้คุณชายจี้เป็นคนมอบให้เธอหรือเปล่า?"